روزنه rowzane خبری – تحلیلی
بخش راستی‌آزمایی بی‌بی‌سی فارسی با بررسی تصاویر ماهواره‌ای تایید کرده است که بخش‌هایی از قطعه ۴۱ در قبرستان بهشت زهرا در تهران مسطح و احتمالا آسفالت شده است. این تصاویر نشان می‌دهد طرحی که معاون شهردار تهران در سخنرانی‌اش در ۲۸ مرداد از آن یاد کرد، در حال انجام است.
داود گودرزی روز گذشته گفت که برای تردد آسان‌تر خانواده‌های شهدای جنگ که بخشی از آنها در قطعه ۴۲ در مجاورت قطعه ۴۱ دفن شده‌اند، نیاز به پارکینگ بود و برای همین شهرداری در حال تبدیل قطعه ۴۱ به یک پارکینگ است.
معاون شهردار تهران می‌گوید که با اخذ «مجوز لازم» این طرح در حال اجرا است. اما توضیح نمی‌دهد مجوز لازم برای تبدیل قطعه‌ای از بهشت‌زهرا به پارکینگ چیست و چه مراحل قانونی طی شده است و آیا از خانواده‌های متوفیان برای تخریب مزارهای آنها رضایت گرفته شده است؟ آیا آنها اطلاع دارند که مزار عزیزانشان از بین رفته است؟
آقای گودرزی از قطعه ۴۱ به عنوان محل دفن «منافقان اوایل انقلاب» یاد کرده است. در ادبیات جمهوری اسلامی «منافقان» واژه ای است که عموما برای اشاره به اعضای گروه‌هایی از جمله سازمان مجاهدین خلق به کار برده می‌شود. در این قطعه شماری از زندانیان سیاسی اعدام شده در دهه ۶۰ و شماری از شهروندانی که در سال‌های ۵۸ و ۵۷ در گذشته بودند، دفن شده‌اند.
بخش راستی‌آزمایی بی‌بی‌سی فارسی با بررسی تصاویر ماهواره‌ای از قطعه ۴۱ در ۲۷ مرداد ماه ۱۴۰۴ دریافته است که حدود ۳ هزار و ۴۰۰ متر مربع از قسمت جنوب غربی این قطعه به طور کامل مسطح یا آسفالت شده است و حدود هزار و ۳۰۰ متر مربع در میانه این قطعه و حدود ۹۰۰ مترمربع در راستای ضلع شمالی در حال مسطح شدن است.
سه نقطه سفید هم در ضلع جنوب غربی این قطعه دیده می‌شوند که ممکن است اتاقک‌های موقتی باشند که برای کارهای ساختمانی نصب شده‌اند.
مساحت کل قطعه حدود ۱۴ هزار مترمربع است. بنابراین می‌توان نتیجه گرفت که حدود ۴۰ درصد از مساحت این قطعه مسطح شده است.یکی از اعضای خانواده‌های اعدام‌شدگان می‌گوید چند روز پیش برای رفتن به مزار عزیزشان رفته بود متوجه شد که قطعه ۴۱ بهشت زهرا را آسفالت کرده و آنجا را «پارکینگ شهدا» نام‌گذاری کرده‌اند.
او می‌گوید از «شخصی چفیه به دوش» که در آن مکان حضور داشته، پرسیده آیا برای این‌کار از بازماندگان این افراد اجازه گرفته شده است و او در جواب گفته که سازمان مربوطه از خانواده‌ها رضایت گرفته است. به گفته او قطعه مجاور هم در حال آماده‌سازی برای ساخت پارکینگ است.
خانواده‌های قربانیان و نهادهای حقوق بشری بارها نسبت به تخریب یا تغییر کاربری مزار این زندانیان اعتراض کرده‌اند.
به گفته شاهدان عینی، این قطعه سال‌هاست که بدون مراقبت رها شده است، سنگ قبرها شکسته است و به محلی برای رها کردن زباله تبدیل شده است. شاهدان عینی می‌گویند که دوربین‌های مدار بسته امنیتی دور تا دور این قطعه نصب شده است و کسی نمی‌تواند درختی بکارد یا گلی بر مزاری بگذارد و به قبری رسیدگی کند.
گروه پژوهشی «راست‌یاد» که درباره اعدام‌شدگان دهه ۶۰ به ویژه سال ۱۳۶۰ تحقیق می‌کند، اسامی شماری از کسانیکه در قطعه ۴۱ دفن شده‌اند را با مشخص کردن محل دفن آنها ثبت کرده است. در تحقیق این گروه درباره قطعه ۴۱ که در خرداد ۱۴۰۲ در رادیو فردا منتشر شد، آمده است:
«بر اساس روال دفن در بهشت‌زهرا، متوفیان سال‌های ۱۳۵۷ و ۱۳۵۸ باید در این قطعه دفن می‌شدند، اما با وقوع انقلاب در سال ۱۳۵۷ روند تدفین در این قطعه عوض شد. البته قطعه ۴۱ «متوفی عادی» کم ندارد….اسامی بسیاری از اعدام‌شدگان سال ۱۳۶۰ از سایت «جست‌وجوی اموات» بهشت‌زهرا حذف شده، اما نه تمام آنها.»
با این حال این گروه می‌گوید که موفق شده است اسامی شماری از کسانیکه در این قطعه دفن شده‌اند را پیدا کند: «بر اساس مستندات، این قطعه مدفن اعدام‌شدگانی از اعضای گروه‌های مختلف مانند فرقان و سازمان مجاهدین خلق، نظامیان و غیرنظامیان دخیل در کودتای نوژه، ثروتمندان (به‌اتهام آن‌چه جمع‌آوری مال حرام یا افساد فی‌الارض خوانده می‌شد) و بازاریان متمول با گرایش‌های سیاسی مخالف حکومت است.»
تخریب مزارهای مخالفان سیاسی، دگراندیشان و اقلیت‌های مذهبی اتفاق تازه‌ای در ایران نیست.
بعد از انقلاب این اتفاق به صورت سازمان‌یافته بارها انجام شده است؛ از جمله تخریب مزارهای بهاییان در شهرهای مختلف ایران مانند اصفهان، شیراز و تهران، تخریب کامل مقبره رضا شاه در جوار امامزاده عبدالله، مزار محمد مصدق در احمدآباد، تخریب سنگ قبرهای قطعه ۳۳ بهشت زهرا که در آن زندانیان سیاسی اعدام شده در دوره پهلوی دفن شده‌اند، تخریب گورستان خاوران که محل گورهای دسته‌جمعی اعدامیان سال ۶۷ است، تخریب مزارهای بسیاری از نویسندگان و دگراندیشان مانند احمدشاملو، هوشنگ گلشیری و …
این تخریب‌ها در سال‌ها اخیر نیز ادامه داشته است و مزار بسیاری از کشته‌شدگان اعتراضات سراسری سال‌های ۹۶، ۹۸ و ۱۴۰۱ نیز در امان نبوده‌اند مانند تخریب مزار کیان پیرفلک، سیاوش محمودی، پویا بختیاری و ….
خانواده‌های کشته‌شدگان به دست ماموران حکومت ایران یا زندانیان سیاسی می‌گویند حکومت ایران ازتخریب مزارهای عزیزانشان به عنوان ابزاری برای ادامه سرکوب و آزار بازماندگان آنها استفاده می‌کند.
