نشریه ژورنال شماره ۱۱۱۹– فایل پی دی اف – ویژه تلفن همراه
توماج در «ایکس» نوشت که: حکم اعدام «وریشه مرادی»، «پخشان عزیزی» و «شریفه محمدی» باید لغو و فوراً آزاد شوند.
با افتخار به همپیمانانِ آزادیخواه ما:
کانون صنفی معلمان تهران
سندیکای کارگران نیشکر هفتتپه
کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکلهای کارگری
کارگران بازنشسته خوزستان
گروه اتحاد بازنشستگان
بازنشستگان رشت
بازنشستگان کرمانشاه و…
برای آزادی این سه زندانی سیاسی طومار دادهاند. برای آزادی شریفه و پخشان و وریشه تا همینجا یک موجِ بلند اعتراض سازمانیافته است. اما این هنوز همه آن موجِ بلندی نیست که سطح آب دریا را بهشدت متلاطم میکند تا بزرگی امواج به چند متر برسد و ما مردم را خیره عظمت خود کند. شرایط گواه این است که موج های بزرگتری در راه است.
این اعتراضات ثمر دارند و در درجه اول امید به مبارزه جمعی را بیشتر تقویت میکنند و به ماها که در جنگ هر روزه و بی توقف با حکومت اعدام بسر میبریم روحیه چندین برابر میدهد. این مبارزات ثمر دارد و از چشم رژیم جانیان اسلامی دور نمیماند و قدم و قلمشان را در تأیید حکم اعدام سست میکند.
روزنامه شرق که عنوان با مسمای «اصلاحطلب» را هم به دمش بسته است مینویسد: «وُریا غفوری فوتبالیست بار دیگر با انتشار پیامی از سه زن زندانی سیاسی تجزیهطلب پان کرد که به اعدام محکوم شدهاند حمایت کرد.» سه زن تجزیهطلب؟! خندهدار نیست؟ قرار است با این عناوین مردم تهران و رشت و خوزستان و تبریز و … به میدان بیایند و بگویند آخیش خیالمان راحت میشود اگر این تجزیهطلبها اعدام شوند؟
این حکومت این مردم را نمیشناسد وگرنه چنین مزخرفاتی به هم نمیبافت. گیریم این سه زندانی سیاسی «تجزیهطلب» باشند خب مگر در دنیای مدرن و امروزی کسی را با این دلایل اعدام میکنند؟ مگر در اسکاتلند و کبک و کاتالونیا در اسپانیا و… مردم در انتخابات برای جدایی شرکت نمیکنند. این سه زندانی، آزادیخواه و انساندوست و دشمن این رژیماند. همین و بس.
اینها مسخره است. ما مردم در صفوفی صدها هزارنفره میتوانیم و این قدرت را داریم که یک تو دهنی به بزرگی سراسر ایران و به نمایندگی همه مردم دردکشیده به دهان این رژیم زباندراز بکوبیم و این زندانیان آزادیخواهمان را از چنگ این اوباش نجات بدهیم. همهجا بگوییم و بنویسیم شریفه آزاد باید گردد. زندانیان سیاسی آزاد باید گردند. بهپیش تا به خاک مالیدن پشت این دشمن نابکار.