روزنه rowzane خبری – تحلیلی
خواست اعاده دادرسی اسماعیل عبدی توسط شعبه 33 دیوانعالی کشور رد شد. این شعبه از دیوان، در واقع شعبه دیگری از دادگاههایی است که رسالت اش، نه رسیدگی حقوقی و قضائی به پرونده های متهمین صنفی و سیاسی، بلکه تایید هر رای ایی است که توسط بی دادگاههایی به نام دادگاههای انقلاب اسلامی بر ما کارگران و مردم ایران تحمیل شده است.
اسماعیل عبدی همچون فرزاد کمانگرها، بداقی ها، خواستارها، باغانی ها، بهشتی ها و صدها آموزگار مسئول دیگر، هیچ جرمی جز دفاع از منافع صنفی و انسانی طبقه کارگر ایران و مبارزه برای تحصیل رایگان میلیونها فرزندان خرد سال و جوانان خانواده های ما مزد بگیران زحمتکش مرتکب نشده است.
اسماعیل فرزند سازش ناپذیر و نماد اتحاد ما کارگران و معلمان ایران برای برخورداری از یک زندگی انسانیست. رد اعاده دادرسی چنین انسانی، آنهم در شرایطی که سیستم سرمایه داری حاکم بر ایران به عریان ترین شکلی در مقابل میلیونها کارگر از هپکو تا هفت تپه و کارگران شرکت نفت و پتروشیمی ها و صنایع فولاد و خودرو سازی و معادن قرار گرفته است، بیانگر چیزی جز اعلام جنگی اشکار و بی پرده به ما کارگران ایران نیست.
مگر میشود در یک جامعه هشتاد میلیونی که دارای سوابق تاریخی بلند و درخشانی از آزادیخواهی و برابری طلبی است اسماعیلها را به بند کشید، هزاران هزار میلیارد چپاول کرد، تجاوزگران به کودکان و غارتگران را آزاد گذاشت و آنوقت حقوق کارگران را تا ماهها پرداخت نکرد و در هنگامه فریاد آنان برای دریافت لقمه نانی خشک، شلاق زنی براه انداخت و گارد ویژه بر سرشان ریخت؟
تعیین تکلیف چنین درجه ای از تحمیل بربریت بر یک جامعه هشتاد میلیونی دور نیست.
