جهان متمدن در دفاع از توماج بپا می‌خیزد! شهاب بهرامی

مندرج در ژورنال شماره ۷۲۱ (لینک به فایل پی دی اف نشریه ژورنال برای پیاده کردن روی تلفن همراه)

“نزدیک به ۱۸۰ هنرمند، نویسنده، ورزشکار و کنشگر فرانسوی و ایرانی با ارسال نامه‌ای خطاب به رئیس‌جمهوری فرانسه از او خواستند تا از همه توان خود برای لغو حکم اعدام توماج صالحی، استفاده کند.” ( لوموند)

همچنین “بیش از ۴۰۰ نفر از بازماندگان جنگ ایران و عراق خواهان لغو حکم اعدام توماج صالحی شده‌اند”.

سازمان معتبر بریتانیایی “ایندکس آن سنسورشیپ” یا “شاخص سانسور” روز پنجشنبه ۱۳ اردیبهشت، یک درخواست فوری از جانب خانواده توماج صالحی به دو نماینده ویژه سازمان ملل متحد برای تجدیدنظر در حکم اعدام این خواننده معترض ارسال کرده است، و البته که این لیست طولانی است.

زمانی “بیلی جوئل” نوازنده آمریکایی گفته بود: “من فکر می‌کنم موسیقی بیانی انفجاری از انسانیت است، موسیقی پیوندی جهانی است”. وودی گاتری ترانه‌سرا، خواننده و نوازنده سوسیالیست آمریکایی با ترانه‌های اعتراضی‌اش، خود بیانی انفجاری برای دستیابی به جهانی انسانی بود. سیر تحول موزیک اعتراضی از کلاسیک‌هایی چون نینا سیمونه، باب دیلان، جان لنون، ویکتورخارا، باب مارلی، در ژانر کلاسیک‌های سول، بلوز، راک و رِگه با تسمه نقاله پانک ها به رپرهای معترضی مثل توپاک شکور نابغه رپر اعتراضی رسید. توماج نه‌تنها ادامه‌دهنده راه و سبک توپاک است بلکه تکامل دهنده سبکی نو در موسیقی‌اش است که به لحاظ اجتماعی و هدایت جنبش اعتراضی و اعتراض آشکار و عریانش، با دفاع تمام‌قد از آزادی و برابری، در دفاع از انقلاب زن، زندگی آزادی، وی را به الگویی والا برای همه ستمدیدگان و به رهبری دانا در میدان مبارزه بدل کرده است. توماج می‌داند که موسیقی پیوندی جهانی است، او می‌داند با موسیقی‌اش جهان متمدن را به دفاع از انقلاب زنان و ستمدیدگان ایران فرامی‌خواند.

چند روز گذشته به‌راستی روزهایی برای توماج بود، غلغله‌ای در داخل و خارج در حمایت از توماج و لغو فوری حکم جنایت‌کارانه اعدامش و برای آزادی بی‌قید و شرطش موج می‌زد، همه برخاستند، گوهر عشقی، دانشجویان، بازنشستگان، کارگران، معلمان و دیگر اقشار گوناگون اجتماعی، صدای توماج شدند. ایرانیان خارج از کشور، خیابان‌ها و میادین اصلی شهرها را با عکس‌های توماج و ما صدای توماج هستیم، قرق کردند. چرا که “و حالا زمان آن رسیده که کسی بیاید و فریاد بزند: جلادها باید بروند.” (ویکتور هوگو) آری و این توماج بود که آمد و فریاد زد که جلادها کارتان تمام است، جارویتان می‌کنیم. زنده‌باد توماج!