روزنه rowzane خبری – تحلیلی 
متن پیاده شده صحبت حامد اسماعیلیون
ما بازماندگان یک جنایت هستیم. قربانیان یک جنایت. یکسال پیش در روز هشتم ژانویه به عزیزان ما دستکم دو بار شلیک کردند. عامل جنایت سپاه پاسداران و جمهوری اسلامی ایران بود. بالاترین عوامل حکومت در این جنایت دست داشتند. در باره این جنایت بسیار گفته ایم. از بازگذاشتن آسمان ایران، از شلیک کردن دستکم دو موشک به هواپیمای مسافربری، از غارت وسایل، از بولدزر انداختن در منطقه سقوط، از گروگان گرفتن جعبه های سیاه، از شستن خون انسان های بیگناه از دستانشان.
ما قربانیان این جنایت هستیم. حال امروز بعد از یکسال از خودمان حرف میزنیم. امروز خوب است که از حال بازماندگان بشنوید. مادرانی هستند که هر روز بر سر مزار فرزندشان گل های پرپر میریزند، با بوی عطرهای باقیمانده روز را به پایان میبرند و هر شب کابوس ۳ دقیقه و ۴۲ ثانیه ای را میبینند که از شلیک اول تا سقوط فاصله بود. پدرانی هستند که هر روز پرهیب فرزندشان را در راهرو خانه میبینند و در دنیای خیالی بند کفشش را میبندند و در دنیای خیالی با او بازی میکنند. همسرانی که گمان میکنند رفیق نیمه راه بوده اند، همسرانی که پس از یک سال، دو سال، ده سال، بیست سال و گاهی چهل سال زندگی مشترک را پشت پنجره های یک هواپیما از دست داده اند، آخرین بوسه، آخرین فشردن دست، آخرین پیام دوستت دارم. از حال بچه ها بشنوید بچه هایی که پدر یا مادرشان در آن هواپیما بود. بچه ها افسردگی شدید گرفته اند تحمل بازی در پارک را ندارند. تحمل محبت پدر و مادرهای دیگر به فرزندانشان را ندارند. فرزندان انگار چیزی را گم کرده اند، مادری را که مونسشان بود، پدری که تکیه گاهشان بود. همه تحت درمان هستند اما کجاست مرهمی بر این زخم و این معصومیت دزدیده شده و این حقیقت زشت و غیر قابل باور که آنها از جایی که وطن میخواندند دیگر برنمیگردند. خواهرها، برادرها، همه هر روز گریه میکنند، گاهی هنوز به آن تلفن ها زنگ میزنند، گاهی هنوز منتظرت هستمی برایشان میفرستند، از دیدن پدر و مادرها در بیمارستان رنج میکشند، از تماشای ویدیوها و عکس های قدیمی گریزانند و تنها چیزی که آنها را زنده نگه میدارد مجموعه ای از خانواده ها هستند که کنار هم ایستاده اند. دوستان، اقوام، تمام آنها که دلشان در آن هواپیما بود آسیب دیده اند. میگویند دیگر زندگی به روال عادی برنمیگردد. حتی آنها که کسی را در آن هواپیما نمیشناختند رنج میکشند. این رنج، این اندوه، تمام جامعه را بیمار کرده است و تا امروز درمانی بر آن پیدا نیست.
از آنسو خشم، از آنسو خشم و عصبانیتی که انتها ندارد. همه فریاد میزنند چرا زدید؟ چرا موشک دوم را شلیک کردید وقتی هواپیما به فرودگاه برمیگشت؟ چرا دزدیدید؟ چرا دروغ گفتید؟ چرا معترضان را زندانی کردید؟ چرا همچنان دروغ میگویید؟ چرا حرف از خونبها میزنید در حالیکه هیچ چیز روشن نیست؟ چرا این جنگ روانی را تمام نمیکنید؟ شما از کجا آمده اید؟ روحتان، قلمتان، شرفتان را به چه بهایی فروخته اید؟ خشم، خشم، خشم است که انتهایی ندارد.
جمهوری اسلامی ایران مسئول مستقیم این کشتار، این رنج ها و این مصیبت ها است. جمهوری اسلامی ایران است که از رنج کشیدن انسان ها سود میبرد. آنها دشمنان مردم هستند. دشمنان زندگی، دشمنان جوانی، رنگ، نور، دشمنان شادی، عروسی، مهربانی، دشمنان بچه ها، دشمنان کودکی که به دنیا نیامده بود،دشمنان علم، روشنایی، خنده، دشمنان ما، دشمنان جهان آزاد.
ما بازماندگان، ما قربانیان باید حقیقت را بدانیم. حال که تمام سناریوهای ایراد فنی، خطای انسانی، خطای سیستمی، خطای دستگاه با دلایل منطقی و فنی غیر ممکن تلقی شده است باید بدانیم علت اصلی شلیک به این هواپیمای مسافربری چه بوده است.
اگر علت این حمله و نام دستوردهندگان این حمله بر ما و دنیا روشن نشود، اگر جنایتکاران در یک دادگاه بیطرف بین المللی به محاکمه کشیده نشوند، آنها دوباره شلیک خواهند کرد. اگر از همه ابزارهای موجود برای پاسخگوکردن حکومتی که در بیرحمی بیمانند است استفاده نشود، آنها دوباره میکشند، آنقدر میکشند که پایانی بر آن متصور نیستیم.
این تحقیقات در مسیر اشتباهی افتاده است. ما بارها فریاد کشیدیم قاتل نباید نباید مسئول تحقیقات باشد و بعد از یکسال همچنان بر این مساله پافشاری میکنیم، نامه مینویسیم امضا جمع میکنیم به دیدارها میرویم و مصاحبه خواهیم کرد.
با اینکه هرآنچه یک بازمانده میتواند بکند انجام دادیم،اما ادامه خواهیم داد. ممکن است امروز در هشتم ژانویه یک سال بعد نه حقیقت آشکار شده باشد و نه عدالت برقرار، اما ما ناامید نخواهیم شد. با اینکه میدانیم سازمان جهانی هوانوردی غیر نظامی به کلی خود را کنار نگهداشته است و با اینکه گمان میکنیم هنوز اراده محکمی برای بردن جنایتکاران به یک دادگاه بین المللی وجود ندارد، اما در پایان این تونل سیاه و تاریک هنوز نوری هست. نوری که ممکن است روزی خورشید تابان عدالت شود که بر پرونده ps752 خواهد تابید.
این ورق باید برگردد. ما زنده ایم، ما زنده ایم و خشممان شعله را زنده نگه میدارد. ما زنده ایم و همچنان خواهیم نوشت، خواهیم گفت. ما زنده ایم و با آن هواپیما در پروازیم. ما جنایتکاران را، دشمنان مردم را به یک دادگاه بین المللی خواهیم برد.
１- شورای ایکائوباید راهی پیدا کند. بررسی این پرونده بعنوان سانحه هوایی به بیراهه رفته است و شورای ایکائو باید همین امروز تمام تخلفات جمهوری اسلامی را برشمرد و این پرونده را به نهاد بیطرفی بسپرد که توان انجام تحقیقات مستقل را دارد.
２- ما از کمک ها و همیاری دولت کانادا تا امروز ممنونیم و در عین حال از دولت میخواهیم تشکیل تیم حقوقی، فعالیت موثر درایکائوو بررسی وقایع یکسال گذشته را در نظر بگیرد و به همراهی پنج کشور متضرر و جامعه جهانی دست به اقدامات موثر علیه عاملین این جنایت بزند.
