دومین بیانیه شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت

دومین بیانیه شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت: اعتصاب تا گرفتن مطالباتمان ادامه دارد

– «خواست محوری ما کارگران نفت چه رسمی و چه غیر رسمی افزایش دستمزدهاست. دیگر ما کارگران فقر، بی تأمینی، تبعیض و نابرابری و محرومیت از اولیه‌ترین حقوق انسانی‌مان را بر نمی‌تابیم.»
– «ما خواستار کوتاه شدن دست پیمانکاران و دائمی شدن قراردادهایمان، لغو قوانین ویژه اقتصادی و پایان یافتن فضای امنیتی و پادگانی حاکم در محیط‌های نفتی هستیم. ما برده نیستیم و داشتن یک زندگی درخور انسان حق مسلم ماست.»- «این همبستگی‌ها بدون شک نقطه قدرتی برای ما کارگران نفت است.

ما کارگران پیمانی نفت در پالایشگاه‌ها، پتروشیمی‌ها و نیروگاه‌ها، همانطور که اعلام کرده بودیم از ۲۹ خرداد وارد اعتصاب شدیم. اکنون چند ده هزار از همکاران ما در اعتصابند و همکاران رسمی‌مان نیز در نهم تیر ماه دست به تجمع خواهند زد. ضمن اینکه در همین مدت در مناطقی چون فازهای ۱۰ تا ۱۴ عسلویه آنها را همراه خود داشته‌ایم. تا همینجا خوب آمده‌ایم و به همه همکارانمان درود می‌گوییم.

دوستان،
خواست محوری ما کارگران نفت چه رسمی و چه غیررسمی افزایش دستمزدهاست. دیگر ما کارگران فقر، بی‌تأمینی، تبعیض و نابرابری و محرومیت از اولیه‌ترین حقوق انسانی‌مان را بر نمی‌تابیم. همانطور که اعلام کرده‌ایم با توجه به گرانی سرسام‌آور اجناس دستمزد هیچ کارگری امروز نباید از دوازده میلیون کمتر باشد. ضمن اینکه حق همکاران ماست که متناسب با سطوح تخصص کاری خود دستمزدشان افزایش یابد. همکاران رسمی ما نیز اعتراضشان به کاهش هر روزه قدت خریدشان و نحوه افزایش‌های مزدی سال ۱۴۰۰ است که در واقع تعرضی به زندگی و معیشتشان است.

همکاران عزیز!
اتحاد مبارزاتی ما و پیوستن به اعتصاب در چنین سطحی بسیار غرورآفرین است و به همه دست‌مریزاد می‌گوییم. اما باید تلاش کنیم که این اتحاد را در شکل پیش برد اعتراضات‌مان نیز داشته باشیم. باید با دخالت حداکثری خود در پیشبرد مبارزه جلوی هر نوع تفرقه‌افکنی و دسیسه‌گری را بگیریم. نباید ریش و قیچی را دست شمار معینی از افراد که اینجا و آنجا اعلام کمپین می‌کنند بدهیم و همه تصمیم‌گیری را به آنها بسپاریم و خود راهی خانه شویم. بلکه چه با حضور در محل و ماندن در خوابگاه‌ها و برنامه‌ریزی برای تجمعات اعتراضی در مقابل پالایشگاه‌ها و مراکز نفتی و چه از طریق حضور فعال در گروه‌هایی که در مدیای اجتماعی داریم هر روزه در جریان تصمیم‌گیری در چگونگی پیشبرد مبارزه‌مان، فعالانه دخالتگر باشیم. این درس مهمی است که از کارگران نیشکر هفت‌تپه آموختیم و باید بدانیم که تنها به این صورت و با تصمیم‌گیری شورایی و جمعی است که می‌توانیم جلوی تفرقه‌افکنی‌ها و زد و بندهای احتمالی و از بالای سرمان را بگیریم. نگذاریم که باز ما را با وعده و وعید سر بدوانند و همانطور که اخطار کرده‌ایم اگر تا آخر برج ۵ [مرداد] به خواست‌هایمان پاسخ داده نشود، در تدارک ادامه گسترده‌تر اعتراضاتمان باشیم.

همکاران عزیز!
در اعتصاب این چند روز بخشی از همکارانمان دست به اعتصاب زده و محل کار خود را ترک کرده و به خانه‌ها بازگشته‌اند، اما بخشی دیگر مثل ما که در اعتصاب هستیم ولی در خوابگاه‌ها مانده‌ایم. دلیلش اینست که می‌خواهیم خود با حضور حداکثری پیگیر مطالباتمان باشیم. می‌خواهیم در تصمیم‌گیری‌ها برای پیشبرد اعتراضاتمان دخالت داشته باشیم. بعلاوه خود شاهد بوده‌اید که در برخی از مراکزی که همکاران ما کار را ترک کرده و به خانه رفته‌اند، کارفرمایان بی‌رحم کارگران روزمزد را اخراج و در تدارک به‌کارگیری نیروی جدید کاری هستند.

بنابراین اگر در خوابگاه‌ها بمانیم کارفرما مکانی برای اسکان نیروی کاری جدید نخواهد داشت و در عین حال با حضور ما جرات نخواهد کرد دست به اخراج و چنین توطئه‌هایی بزند. از همین رو توصیه ما اینست که بعد از یک هفته دیدار با خانواده به محیط کار بازگردیم و در محل حاضر باشیم و به اعتصاب خود ادامه دهیم. ازجمله حضور هر روزه ما در مقابل پتروشیمی‌ها و پالایشگاه‌ها و نیروگاه‌ها فشاری بیشتری برای پیگیری خواست‌هایمان خواهد بود.

۷۰۰ نفر از همکاران روزمزد ما در پالایشگاه تهران اخراج شدند. باید خواست بازگشت به کار آنها و دیگر همکاران اخراجی را به مطالباتمان اضافه کنیم. اعتصاب ما سراسری است و هرگونه تعرضی به این اعتصاب باید با صف متحد مبارزاتی ما پاسخ گیرد.

علاوه بر افزایش دستمزد ما خواستار بیست روز کار و ده روز مرخصی هستیم تا ما که به دور از خانواده و در این شرایط اسفناک کاری به کار اشتغال داریم، بتوانیم در فرصت‌های مناسب کنار خانواده‌هایمان باشیم و از لذت روزهای بزرگ شدن فرزندانمان محروم نمانیم.

همچنین ما کارگران پیمانی امنیت شغلی نداریم. امنیت جانی نداریم و از پایین‌ترین شرایط زیستی و کاری برخورداریم. وضع خوابگاه‌ها و بهداشت در محیط‌های زیستی و کاری بسیار وخیم است. و قوانین مناطق ویژه اقتصادی فقط و فقط در خدمت قلدری سرمایه‌داران مفتخور و بردگی بیشتر ما کارگران است. ما خواستار کوتاه شدن دست پیمانکاران و دائمی شدن قراردادهایمان، لغو قوانین ویژه اقتصادی و پایان یافتن فضای امنیتی و پادگانی حاکم در محیط‌های نفتی هستیم. ما برده نیستیم و داشتن یک زندگی درخور انسان حق مسلم ماست.

در آخر حرف و سخن ما با مردم است. تشکر می‌کنیم از هم‌طبقه‌ای‌هایمان در نیشکر هفت‌تپه، و تشکل‌ها و نهادهای کارگری و معلمان و بازنشستگان و دانشجویان که تا کنون با بیانیه‌های خود ما را حمایت و پشتیبانی کرده‌اند. این همبستگی‌ها بدون شک نقطه قدرتی برای ما کارگران نفت است. خواست افزایش دستمزد فقط مطالبه ما کارگران نفت نیست، می‌دانیم که همه کارگران، معلمان، بازنشستگان و حقوق‌بگیران جامعه همین مطالبه را دارند. و همینطور دیگر مطالبات ما، بنابراین انتظار بیشترین حمایت‌ها و پشتیبانی‌ها را داریم. از جمله به اخراج ۷۰۰ همکار ما اعتراض کنید و خواستار بازگشت آنان به کارشان باشید.
شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت
شنبه ۵ تیر ۱۴۰۰