مندرج در ژورنال شماره ۷۵۶ (لینک به فایل پی دی اف نشریه ژورنال برای پیاده کردن روی تلفن همراه)
هرانا گزارش میدهد: “راحله راحمی پور، زندانی سیاسی مبتلا به تومور مغزی، از رسیدگی پزشکی مناسب محروم شده است. راحله راحمی پور بهرغم نیاز به رسیدگی پزشکی تخصصی همچنان از اعزام به بیمارستان و رسیدگی درمانی محروم مانده است. پیشتر هرانا دلیل محرومیت پزشکی این زن دادخواه را خودداری او از پوشیدن حجاب اجباری گزارش کرده بود.”
راحله راحمی پور از اعضای خانوادههای دادخواه و مفقودشدگان در زندانهای جمهوری اسلامی بشمار میرود. درحالیکه برادرش حسین و همسرش در دهه شصت بازداشت و اعدام شدند، مقامهای جمهوری اسلامی نوزاد آنها به نام گلرو را هرگز به خانوادهاش تحویل نداده و بدون ارائه گواهی فوت یا محل دفن مدعی شدهاند که این کودک جانباخته است.
ما با چنین شگفتیسازهایی در تاریخ معاصر ایران روبرو هستیم. زنی از نسل عصیان، از نسل ایستادگی در برابر ستمگر؛ انسانی که زانوزدن در برابر دشمن هرگز به مخیلهاش راه نیافته است؛ یک زن برای انقلاب و برای هویت انسانی. ما داریم از انسانی حرف میزنیم که ۷۲ساله است و از تومور مغزی شدیداً رنج میبرد؛ اما هدف والای انسانیاش را بزرگتر از رنج خود میداند.
راحله از نسل دیروز است؛ نسلی که هزاران نفر از آنها در تنهایی و گمنامی و بدون اینکه اسمشان در رسانهها درج شود یا در ایران و جهان برای آزادی آنها کمپین راه بیفتد، یا اینکه وکلای داخلی و جهانی فرصت دفاع از آنها را داشته باشند، به جوخههای اعدام سپرده شدند. ما از انقلابیون و مبارزین دهه ۶۰ حرف میزنیم، نسل خاوران و دهها مکان بینامونشان در گورهای دستهجمعی. این نسل دیروز خود را به نسل امروز وصل کرده است، به توماجها و دیگر انقلابیون جوان که مشت بر آسمان میکوبند و برای آزادی و انسانیت مبارزه میکنند.
راحله را باید به نیکا و سارینا و حدیث متصل کرد تا واقعاً مشاهده کرد که حکومت اسلامی گرفتار در چه گرداب هولناکی شده است. این حکومت منحوسِ ضد بشر در برابر آزادی و برابری و انسانیت درهمشکسته میشود. راحله را با فشار مضاعف و باقدرت انقلابمان آزاد کنیم. این زن از نسل انقلاب نباید حتی یک روز در زندان بماند.