روزنه rowzane خبری – تحلیلی
چهار زن زندانی در بند زنان اوین که پس از حمله اسرائیل، به زندان قرچک ورامین منتقل شدند از وحشت خود در لحظه حمله و انتقال اجباری و شرایط غیرانسانی در قرچک، جزئیات تازه را برای بی‌بی‌سی فارسی روایت کردند.
یکی از این زنان درباره حمله دوشنبه گذشته اسرائیل می‌گوید: «کنار تختم نشسته بودم، کتاب در دستم بود. ناگهان صدایی که هر لحظه نزدیک‌تر می‌شد با انفجاری مهیب قطع شد. انگار دیوارها به هوا برخاستند و سقف‌ها لرزیدند.»
یکی از آنها می‌گوید که موج انفجار بند زنان را لرزاند و صدای دست‌کم پنج انفجار دیگر به گوش رسید و زندانیان احتمال دادند صدا از «ساختمان اداری، سالن ملاقات، بهداری و حفاظت» باشد.
آنها می‌گویند تا سه ساعت پس از حمله هیچ نیروی امدادی وارد بند زنان نشد و زندانبان‌ها وقتی به بند بازگشتند که از امن بودن شرایط اطمینان حاصل کردند. آنها می‌گویند: «خودمان به مجروحان رسیدیم، بند را تمیز کردیم، کسی سراغ ما نیامد.»
به گفته این زندانیان، همزمان با حمله «آب و تلفن بند قطع شد.»
یکی از آنها می‌گوید: «تماس با خانواده‌ها ممکن نبود و بی‌خبری باعث شد برخی از زنان دچار حملات عصبی، تشنج یا بی‌حالی شوند.»
این چهار زن درباره انتقال به زندان قرچک می‌گویند: «شب همان روز، به زنان زندانی گفته شد یک ساعت فرصت دارند وسایل‌شان را جمع کنند در غیر این صورت با گاز اشک‌آور و ضرب‌وشتم منتقل خواهند شد. گفتند داوطلبانه بروید بهتر است وگرنه خودمان می‌بریم‌تان.»
صبح روز بعد، ۶۱ زن با دستبندهای دوبه‌دو، در حالیکه بسیاری از داروها و وسایل ضروری خود را جا گذاشته بودند، به زندان قرچک منتقل شدند. آنها در یک سوله فلزی بدون تهویه و سرویس بهداشتی و فاقد امکانات اولیه اسکان داده شدند: «هیچ پرستاری نبود. فقط یک آب‌سردکن خالی در گوشه سالن بود که عطش را بیشتر می‌کرد.»
در ورود به قرچک، زنان مجبور به تفتیش بدنی شدند. به‌گفته یکی از آنها، «برخورد بعضی مأموران قرچک خشن بود. زنان مسن و بیمار را هم عقب می‌زدند.» پس از تفتیش، گروهی به سوله‌ای بسته و بدون پنجره منتقل شدند که هوای آن به‌شدت سنگین و خفقان‌آور بود.
اجازه تماس با خانواده‌ها ۵۰ ساعت بعد صادر شد: «به هر کدام از ما فقط دو دقیقه وقت دادند. بعضی بچه‌ها خانواده‌هایشان را از پشت شیشه اتوبوس دیده بودند و نمی‌توانستند حتی دست تکان بدهند.»
یکی از آنها می‌گوید: «کاش همان‌جا زیر آوار اوین کشته می‌شدیم، نه با این مرگ تدریجی در سوله‌ای بی‌هوا و بی‌خبر.» بی بی سی
