روزنه rowzane خبری – تحلیلی
مندرج در ژورنال شماره ۹۱۰ (لینک به فایل پی دی اف نشریه ژورنال برای پیاده کردن روی تلفن همراه)
سازمان حقوق بشر ایران، در گزارشی که از وضعیت زندان زنان قرچک ورامین به مناسبت روز جهانی حقوق بشر منتشر کرده تأکید می‌کند که شرایط زندان قرچک نشان می‌دهد که این زندان به “یکی از تاریک‌ترین نمادهای نقض سیستماتیک حقوق بشر در جمهوری اسلامی ایران تبدیل شده” است. این سازمان اعلام کرده است که زندان قرچک “جهنمی برای زنان و کودکان” است و خواستار تعطیلی آن شده است.
این گزارش با اتکا به سخنان زنان زندانی سیاسی شجاع و جسوری تهیه شده است که شرایط جهنمی حاکم بر زندان قرچک را به دنیای خارج از زندان منعکس کرده‌اند. مژگان اینانلو، کارگردان، نویسنده و مستندساز و از بازداشت‌شدگان انقلاب “زن، زندگی، آزادی”، مژگان کشاورز، فعال حقوق زنان و تعداد دیگری از زنان زندانی، از جمله زنانی هستند که این زندان را به دلیل وضعیت وخیم، غیرقابل‌تحمل و به‌شدت غیرانسانی آن، شکنجه‌گاه زنان نامیده‌اند.
سپیده قلیان سال‌ها پیش نوشت “زندان قرچک ورامین در بیابان‌های حوالی شرق تهران در ابتدای جاده شهرری به سمت قرچک واقع شده است. اما در حقیقت قرچک آخر دنیاست. ده بند دارد که در هر بند ۱۲۰ تا ۳۰۰ نفر را جا می‌دهند!”
زندان قرچک تنها یکی از صدها زندان است که هزاران زندانیان سیاسی و عقیدتی و مخصوصاً زنان در شرایط وحشتناک و به‌شدت غیرانسانی در آنها حبس هستند و در نقاط مختلف کشور پراکنده‌اند و از شرایط آنها هم گزارشی در دسترس نیست. در این زندان‌ها، بسیاری از زندانیان ناپدیدسازی قهری شده‌اند. برای مثال سعید زینالی دانشجویی که در اعتراضات ۸۸ بازداشت شده است تا به حالا نشانی از او نیست.
باید در کنار خواست تعطیلی زندان قرچک، آزادی بی‌قیدوشرط همه زندانیان سیاسی و عقیدتی و توقف احکام اعدام یکی از خواسته‌های مهم اعتراضات مردم باشد. زندان‌های جمهوری اسلامی در واقع مراکز شکنجه و کشتار هستند. دور نیست روزی که درهای زندان‌ها در ایران به دست مردم درهم‌شکسته شود و آمرین و عاملین شکنجه در زندان‌ها همراه با سران حکومت اسلامی محاکمه شوند.
