زنده‌ باد زندگی – محمد کریمی

نشریه ژورنال شماره ۱۱۵۰– فایل پی دی اف – ویژه تلفن همراه

به دنبال کنفرانس «حقوق بشر در ایران پس از جمهوری اسلامی» که در روزهای ۱۸ و ۱۹ اکتبر (۲۶ و ۲۷ آبان) در شهر اسلو برگزار شد موجی از حمله به این کنفرانس و شرکت‌کنندگان آن به راه افتاده است.

از چپ و راست به این کنفرانس تاختند. گفتند محل برگزاری کنفرانس، شهر اسلو بود محلی که ظاهراً ساخت و پاخت ها و آلترناتیو سازی‌های امپریالیستی برای ایران در آنجا صورت می‌گیرد (کنفرانس در اسلو بود، چون محل استقرار میزبان کنفرانس، یعنی سازمان حقوق بشر ایران است!). گفتند که در ساعات استراحت کنفرانس، چپ‌ها و راست‌ها بهم دست داده‌اند و بگو و بخند داشته‌اند! راست‌ها گفتند که این کنفرانس از خط قرمز تمامیت ارضی آنها عبور کرده است. اینها را گفتند ولی آرام و قرار نگرفتند. پس به کنکاش در سابقهٔ افراد و جریانات سیاسی شرکت کننده در کنفرانس پرداختند تا اینبار با حمله به امضاکنندگان بیانیهٔ علیه اعدام عملاً در برابر جنبش علیه اعدام و خانواده‌هایی که در مقابل زندان‌ها برای نجات جان‌عزیزانشان در جنگ با حکومت اسلامی هستند، نقش‌آفرینی کنند. این یعنی سقوط آزاد به قعر بیگانگی با خواسته‌های انسانی مردم.

در بیانیه‌ای که با امضای مشترک سخنرانان این کنفرانس علیه مجازات اعدام و تأکید بر توقف فوری اجرای احکام اعدام منتشر شده آمده است: «احکام اعدام بدون رعایت دادرسی عادلانه و اغلب بر اساس اعترافات زیر شکنجه صادر می‌شود». هدف اصلی اعدام‌ها ایجاد ارعاب در جامعه برای حفظ نظام جمهوری اسلامی است. جنبش مخالفت با اعدام در ایران رو به گسترش است و تاکنون زندانیان بیش از ۵۰ زندان در سراسر کشور به کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» پیوسته‌اند.

یک بند برنامهٔ یک دنیای بهتر – برنامهٔ حزب کمونیست کارگری ایران، مصوب ۱۳۷۳- به مجازات اعدام اختصاص دارد. در این بند تصریح شده است که: «مجازات اعدام باید فوراً لغو گردد. اعدام یا هر نوع مجازات متضمن تعرض به جسم افراد (نقص‌عضو، تنبیه بدنی، و غیره) تحت هر شرایطی ممنوع است. همچنین مجازات حبس ابد باید لغو شود.»

حزب کمونیست کارگری ایران برای درهم‌کوبیدن ماشین جنایت جمهوری اسلامی از اتحاد عمل و همکاری مشترک با نیروهای ضد مجازات اعدام استقبال می‌کند.