شعار “آزادی” مردم شیراز، فراخوان به ادامه انقلاب- مهران محبی

بعد از اعتراضات چند روزه مردم سبزوار به قطعی های آب و برق و سرایت آن به چند شهر گیلان، مردم شیراز و کازرون هم در روزهای 30 و 31 مرداد به خیابان آمدند و اعتراضات پرشوری را برگزار کردند. در میان این مجموعه اعتراضات و تجمعات، اعتراضات مردم شیراز توجهات ویژه و گسترده ای را به خود جلب کردند.

واقعیت این است که در ایران هر تجمع اعتراضی که با شرکت و حضور عموم یا بخش های متعددی از جامعه در اعتراض به کمبودهای رفاهی یا در اعتراض به سیاست ها و قوانین یا اقدامات ضد انسانی و سرکوبگرانه رژیم با شعارها و محتواهای مستقیما سیاسی برپا می گردد، به طور ویژه باعث جلب گسترده افکار عمومی چه در داخل و چه در خارج می شود. علت واضح است! در ایران جنبش های اعتراضی مختلفی از زمان به قدرت رسیدن جمهوری اسلامی و شکل گیری فضای سرکوب و اختناق و دیکتاتوری مسلح به ارتجاعی ترین باورها و ایدئولوژی ها و سنتهای اسلامی سر بر آورده و طی دهه ها و سالیان طولانی اجتماعی، توده گیر و قدرتمند شده اند و در مجموع چنان نیرومند و سراسری شده اند که سال هاست در پیوند با یکدیگر یک جنبش عظیم برای سرنگونی رژیم را تشکیل داده اند. این جنبش چنان قدرتمند بوده که حکومت را بارها تا لبه سرنگونی برده است. از خیزش 18 تیر 78 دانشجویان موسوم به کوی دانشگاه گرفته تا خیزش های 88، 96، 98 و انقلاب “زن، زندگی، آزادی” سال 1401 همه برآمدهای همین جنبش سرنگونی بوده اند که هر یک از سرشاخه های اش به بخش های مختلف طبقه کارگر، به زنان، دانشجویان، مخالفان اعدام، دادخواهان، طرفداران محیط زیست، مخالفان سانسور و طرفداران آزادی های اجتماعی و فرهنگی و غیره وصل است.
جامعه ایران در 46 سال گذشته همواره چشم انداز یک انقلاب اجتماعی را در برابر چشم ها گشوده و جهان داخل و خارج گوش به زنگ شنیدن صدای شیپور انقلاب ایران هستند. به همین خاطر هر اعتراضی که نسیم انقلاب برای سرنگونی رژیم را به حرکت در می آورد فورا توجهات را به خود جلب می کند. اعتراضات مردم شیراز که با شعارهای “آزادی، آزادی، آزادی” و “مرگ بر دیکتاتور” به خیابان آمدند و تجمعات گسترده و پر حضور چندی پیش مردم سنندج و شهرهای دور و بر در مراسمات خاکسپاری های جانباختگان آتش سوزی مشکوک کوه آبیدر که با شعار “زن، زندگی، آزادی” پیکرهای جانباختگان را بدرقه کردند از این جنس هستند. این ها نسیم حرکت مجدد انقلاب 1401 را در عرصه خیابان به وزیدن در آوردند.
معلوم است که نمی توان بقیه اعتراضات و تجمعات چه توده ای مانند اعتراضات مردم سبزوار و گیلان و چه تجمعات محدود به بخش های معینی از جامعه مانند تجمعات هفتگی بازنشستگان و کارگران ارکان ثالث نفت و گاز که در دفاع از حق زندگی در همه ابعاد آن از قبیل برخورداری از رفاه، آزادی، برابری با جمهوری اسلامی می جنگند را خارج از قاعده و بستر انقلاب متصور شد و همچنین نمی توان زمینه های برآمد مجدد جنبش سرنگونی که به زودی شاهد آن خواهیم بود و امروز نسیم آن شروع به وزیدن کرده را بی ربط به آن ها دانست. اما تجمعات و اعتراضات خیابانی با شرکت همه بخش های معترض جامعه با شعارهای سیاسی و ضد حکومتی بلافاصله اذهان را متوجه نقطه عطف ها و وقوع خیزش های تعیین کننده و انقلابی می کنند و تفاوت تنها در همین جنبه و توقعی است که دنیای داخل و خارج از هر یک از آن ها دارند.
اعتراضات مردم شیراز که بر سر قطعی های مکرر اب و برق با شعارهائی مانند “آب، برق، زندگی، حق مسلم ماست” شروع شد و خیلی سریع به “آزادی، ازادی، آزادی” و “مرگ بر دیکتاتور” رسید، بار دیگر و در یک موقعیت حساس التهابی جامعه که رژیم را در بدترین شرایط تاکنونی حیات اش در محاصره گرفته، یادآوری و تأکید بر ادامه انقلاب است. مردم شیراز یادآوری کردند که مشکلات و معضلات بی پایان فعلی، راه حل اقتصادی ندارند. اعلام کردند که راه حل، سیاسی و در گرو سرنگون کردن جمهوری اسلامی است. یادآور شدند که همه جوانب و ابعاد زندگی توسط رژیم مورد تعرض قرار گرفته و بدون قطع دست جمهوری اسلامی از تعرض به همه جنبه های آن، هیچ جنبه ای مصونیت نخواهد داشت.
مردم سالهاست به این باور رسیده اند که جمهوری اسلامی بدون گرفتن آزادی از مردم، بدون اعمال تبعیض و نابرابری در همه عرصه ها و سطوح اجتماعی و بدون سرکوب و شکنجه و اعدام نمی توانست فقر، بیکاری و گرانی را بر جامعه تحمیل کند و در نتیجه به این یقین هم رسیده اند که باید مشکلات عدیده سایه افکنده بر زندگی خود را به طور ریشه ای با جارو کردن حکومت از جامعه از بین ببرند. و بر این مبنا بوده که مردم بارها در ابعاد عمومی و سراسری برای پایان دادن به حکومت به خیابان آمده ولی به موفقیت قطعی نرسیدند. اما حالا شرایط جدیدی برای حمله مجدد و شاید برای حمله نهائی و پایان دادن به عمر رژیم فراهم شده و جامعه هم این شرایط را درک کرده و در حال آماده کردن خود برای بهره گیری از آن است.
این بار باید قدرتمندتر و سازمانیافته تر حضور خود در خیابان را به نمایش بگذاریم. سرکوبگران و جانیان رژیم با حمله به تجمعات مردم شیراز تعداد زیادی از معترضان را بازداشت کرده و مطمئنا زیر فشار و شکنجه قرار داده است. اما مردم شیراز مرعوب نشده و دست از اعتراض برنداشته اند و همراه با خانواده های بازداشت شدگان در خیابان ها و در مقابل نهادهای سرکوبگر امنیتی و انتظامی و قضائی برای آزادی بازداشت شدگان به اعتراضات خود ادامه می دهند.
این مجال را نباید از دست داد. باید در همه شهرهای دیگر اعتراضات مردم شیراز را تکثیر کنیم و ادامه دهیم. باید هم صدا با خانواده های بازداشت شدگان خواهان آزادی فوری و بی قید و شرط بازداشتی ها شویم. باید در همه کارخانه ها و مراکز کارگری، حمل و نقل و دیگر مراکز خدمات عمومی با بلند کردن پرچم دفاع از برابری، حق زندگی و آزادی به اعتصابات عمومی و سراسری دست بزنیم و از این طریق به اعتراضات خیابانی قدرت ببخشیم.
جمهوری اسلامی در بحران عمیق بقاء گرفتار شده است. دیگر نه قادر به تأمین مبرم ترین نیازهای زندگی مردم مانند آب و برق است و نه برایش موضوعیتی دارد. به اصطلاح آب از سرش گذشته و تنها بر جنگ خود با جامعه برای حفظ بقاء خود متمرکز است.
در حالیکه همین حالا ما مردم از کارگر و زحمتکش گرفته تا کسبه و غیره گرفتار بیکاری و فقر و گرانی و کمبود هستیم با شروع فصل سرما کمبود گاز و سوخت هم به معضلات کنونی مان اضافه خواهد شد. علاوه بر این ها با فعال شدن مکانیسم ماشه و بازگشت همه تحریم های بین المللی اوضاع معیشتی بسیار وخیم تر و بیکاری و فقر بسیار شدید تر خواهد شد. همچنین خطر حمله نظامی مجدد اسرائیل جدی است و به معنای واقعی فاجعه ای اجتماعی ممکن است اتفاق بیافتد.

ما مردم راهی غیر از اعتصابات سراسری و عمومی و وسیعا پا به خیابان گذاشتن برای سرنگون کردن جمهوری اسلامی نداریم. نه بیانیه های اصلاح طلبان و نه دعوت های سلطنت طلبان از اسرائیل برای بمباران راه حل رفع مشکلات موجود و تأمین کننده و تضمین دهنده یک زندگی انسانی برای جامعه نیستند. همه آن ها برای حفظ نظام حاکم با اندکی اصلاح تلاش می کنند.