روزنه rowzane خبری – تحلیلی 
یکسال پیش در چنین روزهائی، ما توده مردم با اعتراضات چشمگیر در نپذیرفتن وضع موجود و جهنمی که میدانستیم با افزایش سه برابری قیمت سوخت گریبان مان را خواهد گرفت به خیابانها و به میدان آمدیم تا بگوئیم و بفهمانیم که این وضعیت برای ما قابل قبول نیست و باید تغییر کند.
آنچه در آبان بجلو آمد امتداد مقاومت ها و دهه ها جدال در برابر گسترش بیرحمانه ترین استثمار، بردگی مزدی، فقر، بیحقوقی و تبعیض های جنسیتی و غارتگری ثروت اجتماعی مان ، و علیه آوار شدن همه مصائب و تبعات یک بربریت سرمایه داری و بحران های فروپاشی اقتصادی وبیکاری بر زندگی مان بود.
آبان ، میدان تعیین کننده تری از صف آرائی طبقات و امتداد کشمکش های اعتراضی و اعتصابات کارگران در هفت تپه و فولاد ، هپکو و صنایع نفت و پتروشیمی ، و همچنین اعتراضات معلمان، بازنشستگان ، پرستاران، کولبران، دانشجویان و مالباختگان و لشکر بیکاران و نقطه ی سر ریز خشم و نفرت انباشته آنان علیه این بربریت در قامت انسانی ست که هزار باره حق داشته و داریم به دفاع از منفعت های انسانی و بقاء مان قدعلم کنیم . چرا که از همه تولیدات ، وفورکالاها ، امکانات جامعه و نعماتی که حاصل دسترنج مان است و از همه منابع و زمین و دریا و هر ثروت انباشته این جامعه ، بهره ای نمی بریم.
ما مردم سهم مان از زندگی را میخواستیم که در یک یورش نابرابر، بر قامت مان خون پاشیدند. با قطع اینترنت و بستن درها فضا را تاریک کردند و خونین ترین سرکوب تاریخ معاصر این مملکت را رقم زدند که همچنان ادامه دارد و آبان هنوز زیر تیغ دوران سنگین پساسرکوب است.
آنچه اتفاق افتاد ، زخمی عمیق و تاریخی بر پیکره جامعه بود اما جامعه مرعوب نشدند و اعتراضات و اعتصابات یکسال گذشته در کنار دادخواهی مصمم خانواده های کشته شدگان علیرغم تهدیدها و بازداشتها با ابعادی وسیع تر ادامه یافت.
آبان، ضمن اشاعه ترس و اضطراب در دل سرکوبگران، خشم عمومی و انگیزه و اشتیاق برای تعیین تکلیف و تغییر بنیادی را با قوت بیشتری تضمین کرده است.
شورای بازنشستگان ایران
