ضربان آتش و سکوت: قصیده‌ای از خاطره و انسانیت- شمه صلواتی

نمی‌دانم چگونه شاعر شدم و چرا دل به شعر و قصه سپردم.

دف و دایره را دوست داشتم و با آن‌ها می‌نواختم،

گویی هر ضرب، پژواک قلبی بود که در میان تاریکی می‌تپید؛

پر از سؤال، پر از حیرت و شعله‌هایی خاموش که انتظار داشتند روشن شوند.

هر لرزش پوست دایره، هر ضربه‌ی دف، بازتابی بود از ریتم زندگی که میان سایه‌های وحشت و سکوت می‌رقصید، میان سکوتی که گاهی سنگین‌تر از آتش بود.

آرام‌آرام، در مواجهه با جنایت‌های بی‌رحمانه جمهوری اسلامی — که شبیه نخستین داعش وحشی، خون‌آشام و پر از نفرت بود — غرق شدم.

همزمان می‌خواندم، می‌نوشتم، دفتر خاطراتم در من ریشه دوانده بود،

و هر خط آن، پژواک روحی بود که نمی‌خواست خاموش شود.

فکر می‌کردم این سیستم بربریت به رهبری خمینی نباید بی‌پاسخ بماند.

—

اولین دفتر یادداشت‌هایم در شعله‌ها سوخت،

زمانی که پاسداران قرار بود خانه‌ها را تفتیش کنند.

مادر، مشغول پختن نان، دفتر و کتاب‌های دیگر، از جمله قرآن، را به تنور انداخت.

من در آن لحظه خانه نبودم، و صحنه‌ای که بعد از آن شنیدم، همچون سنگی در ذهنم فرو رفت:

زن و شوهری که کتاب‌های بچه‌ها را به زیرزمین برده بودند تا بسوزاند، گرفتار آتش شدند و جان باختند.

شعله‌ها زبانه می‌کشیدند، دود سنگین بود، و سکوتی مرگبار همه جا را پر کرده بود.

اما در میان این ویرانی، چیزی در من زبانه کشید؛

نفرتی عمیق، اما نه کور و بی‌هدف، بلکه آگاهانه، متفکرانه.

این لحظه تلخ و تکان‌دهنده، آغاز تحولی درونی بود؛

نفرتی نسبت به دین، امام، خدا و آخوند در دل من ریشه دواند،

اما همزمان شعله‌ای از انسانیت و همدلی روشن شد.

نمی‌خواستم نفرت تنها وجودم را بسوزاند؛

می‌خواستم از انسان بودن دفاع کنم، از شعور و مهربانی،

حتی در برابر کسانی که همه چیز را با وحشت و خشونت نابود می‌کردند.

—

جنایت‌ها آنقدر زیاد بودند که بیان کردنشان دشوار است،

اما من تصمیم گرفتم مبارزه کنم.

تصمیم گرفتم با شعور، با وجدان، با قلبی که هنوز توان عشق و همدلی داشت،

در برابر بربرهای متجاوز بایستم.

در آن زمان، من در کلاس سوم راهنمایی بودم.

رویا آزادی و شکست دادن جمهوری اسلامی،

همچون خاری در وجودم حک شده بود؛ خاری که هم درد بود و هم انگیزه،

هم نفرت بود و هم امید.

—

در آن دوران، شعر و نوشتن برای من بیشتر از یک سرگرمی بودند؛

آن‌ها زبان اعتراض و بیان درد بودند، دریچه‌ای برای رهایی از وحشت،

راهی برای فهمیدن خودم و جهان اطرافم.

هر کلمه، هر بیت، هر خط دفترم، تلاشی بود برای نجات دادن انسانیت

از میان خرابه‌های بربریت و خشونت.

موسیقی دف و دایره، گاهی تنها وسیله‌ای بود برای زنده ماندن،

برای حس کردن ریتم قلب خودم میان صدای فریادها و سکوت‌های مرگبار،

میان شعله‌ها و خاکسترها، میان شعله‌های عشق و نفرت.

—

و من، با همان دفترهای سوخته و خاطرات تلخ،

تصمیم گرفتم که شعور، انسانیت و رویاهایم را گرامی بدارم؛

تصمیم گرفتم در برابر ظلم و خشونت، حتی با نفرت، اما با امید، بایستم.

تصمیم گرفتم از خودم و از زندگی دفاع کنم،

بدون اینکه روحم تسلیم نفرت شود،

و بدون اینکه فراموش کنم که انسان بودن، حتی در بدترین شرایط، بزرگ‌ترین سلاح است.

—

هر ضرب دف، هر واژه‌ی نوشته، هر شعله‌ی خاطره و هر قطره اشکی که بر دفترها ریخته شد،

سندی بودند از زندگی، درد و شجاعت.

زندگی‌ای که در میان ویرانی، هنوز می‌توانست با موسیقی و کلمات نفس بکشد.

و من، با تمام نفرت و تمام امیدم، هنوز می‌نویسم، هنوز می‌نوازم،

و هنوز باور دارم که حتی در تاریک‌ترین لحظه‌ها، انسانیت و شعور می‌تواند روشنایی خلق کند.

—

دف‌ها هنوز می‌زنند، دایره‌ها هنوز می‌لرزند،

و هر ضربه، صدای قلبی است که نمی‌خواهد تسلیم شود.

آتش‌ها خاموش شدند، اما خاطرات شعله‌ورند؛

هر شعله، هر دود، هر سکوت، یادآوری است که انسانیت زنده است

و می‌تواند علیه بربریت مبارزه کند.

این، قصیده زندگی من است،

شعری بلند با ریتم قلب و دف و دایره، با صدای امید و نفرت،

با تصویر شعله‌ها و خاکسترها، با نور و تاریکی، با عشق و خشم،

با انسانیت و مقاومت؛

قصیده‌ای که هنوز ادامه دارد، هنوز می‌نوازد، هنوز می‌سوزاند و روشن می‌کند.

۲۳ اوت ۲۰۲۵میلادی “صلواتی”