مندرج در ژورنال شماره ۸۳۷ (لینک به فایل پی دی اف نشریه ژورنال برای پیاده کردن روی تلفن همراه)
مای ساتو، گزارشگر ویژه سازمان ملل در امور حقوق بشر ایران، دوشنبه ۲۶ شهریور نوشت: “در فکر خانوادههای معترضانی هستم که عزیزانشان را در جریان جنبش زن زندگی آزادی ازدستدادهاند.”او با اعلام “همبستگی با زنان و دختران در ایران”، تأکید کرد: “باوجود تلاشها برای خاموشکردن صدای زنان و محرومیت بیشتر آنها از حقوقشان، همچنان شاهد مقاومت بیوقفه زنان و دختران هستیم.”
بیایید همه با هم همه کسانی که در ایرانِ تحت حاکمیت عفریت اسلام و نمایندگان پلید آن روزگار میگذرانیم برپا بایستیم و ضمن یک دقیقه سکوت بیاد جانباختگان، به عظمت مقاومت بیوقفه زنان و دختران درود بفرستیم. درست مثل گزارشگر ویژه سازمان ملل در امور حقوق بشر ایران که گوشه کوچکی از عظمت مبارزه زنان را دید.
بیایید به این فکر کنیم که از بدو تولدِ همه ما که در ایران زاده شدیم به ما گفتند زن ضعیف است و باید تحت فرمان یک مرد باشد؛ نباید پا از گلیم خود درازتر کند و گلیم زنان آنقدر کوتاه بود که فقط میشد بجای قبر از آن استفاده کرد. بیایید همه با هم به جهنمی فکر کنیم که اسلام وعده داده است که زنان بیحجاب هزاران سال با موهایشان در آنجا به دار کشیده میشوند و در آتش جهنم پوست تنشان میسوزد و دوباره میآید که باز هم سوزانده شود. بیایید به این فکر کنیم که عذاب الهی علیه زنان در همین زمین، بغل گوش همه مردان تکرار و باز تکرار میشود و ما شاهدان خشمگین این عذاب زمینی علیه زنان هستیم.
از گهواره تا گور به ما گفتهاند مرد قوی و زن ضعیف است؛ مردان غیرتمند و زنان ناموس مرداناند، مرد سرپرست و زن تحت حمایت است. همه اینها را گفتند؛ اما مقاومت و مبارزه زنان تمامی این خزعبلات اسلامی را زیر پا له کرد و همچون گیاه که بهسوی نور قد میکشد، زنان مشتها را به آسمان بردند و نهراسیدند و عقب ننشستند و دمار از روزگار خداوندگار مرگ، حکومت جانیان اسلامی در آوردند. این جنگ هنوز در میانه میدان است. روز پیروزی نهایی انقلاب زنانه علیه هر چه نابرابری و علیه آپارتاید جنسیتی در راه است. آنگاه جهانیان به احترام زنان در ایران جشن عظیم پیروزی برپا میکنند.