علیه اعدام جنبشی قدرتمند و سیاسی در ایران – سوال از شهلا دانشفر

مندرج در ژورنال شماره ۹۰۷ (لینک به فایل پی دی اف نشریه ژورنال برای پیاده کردن روی تلفن همراه)

کیوان جاوید: ارزیابی شما از جنبش علیه اعدام در داخل ایران چیست. حرکت‌های خود جوش اعتراضی یا پیش روی به سوی سازمانیابی؟

شهلا دانشفر:  جنبش علیه اعدام یک جنبش قدرتمند سیاسی در ایران است. بعد از سرکوب اعتراضات خیابانی در جریان انقلاب زن زندگی آزادی، حکومت با سرعت  بخشیدن به ماشین سرکوبش و افزایش اعدام‌ها کوشید جامعه را عقب بزند و دستاوردهای مبارزات مردمی را بازپس بگیرد. جامعه ایستاده و اجازه نمی‌دهد و امروز بطور واقعی جنبش علیه اعدام نمادی از صف متحد سراسری مردم علیه حکومت و برای تداوم انقلاب است.

این جنبش به هیچوجه خود بخودی نیست و با گفتمان‌هایی چون اعدام قتل عمد دولتی است. اعدام تحت هر عنوانی ممنوع، تمامی احکام اعدام  باید لغو  شود و با خواست توقف فوری اعدام‌ها بسیار متعین است. این جنبش هر روز سازمانیافته تر شده و یک کانون داغش زندان‌ها ست. بند زنان اوین که فریاد رسای زن زندگی آزادی است. زندان‌ها  که اساساً برای سرکوب جامعه سازمان یافته‌اند. کارزار “سه شنبه‌های نه به اعدام” از زندان‌ها و از قزلحصار با بیشترین اعدام‌ها، سر بلند کرد و به مرکز ثقل این جنبش در جامعه تبدیل شد و صدایش جهانی شده  و دامنه‌اش به ۲۵ زندان کشیده شده است. همراه با این کارزار،  تظاهرات خانواده‌های محکومین به اعدام را داشتیم که با فریاد “اعدام نکنید”به خیابان آمدند. آخرین اتفاق مهم  نیز شکل گرفتن نهادی به  اسم “اعدام نکنید” است  که در همبستگی با سه شنبه‌های نه به اعدام و اعتراضات خانواده‌های محکوم به اعدام اعلام موجودیت کرد.

از سوی دیگر نهادها و تشکل‌های مختلف کارگری و اجتماعی یک پایه مهم جنبش علیه اعدام‌ها هستند و این  اعتراض همواره خود را در بیانیه‌های اعتراضی آنها در مناسبت‌های مختلف بازتاب می‌دهد. نمونه‌هایش بیانیه‌های آنان به مناسبت شانزده آذر روز دانشجو و به مناسبت روز جهانی منع خشونت علیه زنان است. یک تأکید فوری همه اینها  لغو احکام اعدام وریشه مرادی، پخشان عزیزی، عباس دریس و جوانان اکباتان و  کسانی است که خطر اعدام تهدیدشان می‌کند.

بالاخره اینکه جنبش علیه اعدام کارزاری جاری است.  طومارهای متعددی در حمایت از پخشان، وریشه و جوانان اکباتان جریان دارد و در و دیوار خیابان‌ها با شعار نه به اعدام پر است. دانشگاه‌ها کانون‌های اعتراضی علیه اعدام‌ها هستند و اعتراض علیه اعدام به شعار کف خیابانی از جمله شعار مبارزاتی بازنشستگان در روزهای مختلف هفته تبدیل شده است.

این روند نشاندهنده ابعاد سازمانیافته این جنبش است. به جنبش علیه اعدام در ایران باید  به ‌عنوان اعتراضی برای تداوم انقلاب زن زندگی آزادی نگاه کرد تا مکان واقعی اش را دید. در عین حال جنبش علیه اعدام بُعد انسانی و امیدبخش انقلاب در ایران که زندگی را فریاد می‌زند  نمایان‌تر می‌کند. همه ما خود را عضو این جنبش بدانیم.