روزنه rowzane خبری – تحلیلی
دولت نتانیاهو بنا به “طرح صلح ترامپ” یا در واقع به دستور ترامپ به آتش‌بسی بسیار شکننده در غزه رضایت داده است. اما هنوز چند روز از این آتش‌بس کذایی نگذشته حملات و بمباران‌های ارتش اسرائیل به غزه ادامه یافته است. بنا به گزارش‌ها ارتش اسرائیل در روزهای اخیر موجی از حملات هوایی به مناطق جنوب و مرکز غزه انجام داده است و بر اساس اعلام سازمان دفاع مدنی در غزه، دست‌کم ۱۵ نفر کشته شده‌اند. ارتش اسرائیل می‌گوید این حملات پس از آن انجام شدند که نیروهای حماس با «نقض گستاخانه توافق آتش‌بس»، با شلیک «گلوله و تسلیحات ضدتانک» به نیروهایش در رفح حمله کردند. به گفته شاهدان عینی، هواپیماهای اسرائیل امروز همچنین بیش از ۲۰ حمله هوایی متوالی به شرق خان‌یونس انجام دادند که با انفجارهای شدید و دود غلیظی که از محل بمباران‌ها بلند می‌شد، همراه بود.
“آتش‌بس غزه” درهرحال دریچه توقف موقت کشتار و خونریزی را در این باریکه علیه مردم بی‌دفاع گشوده است و از این نظر جای خوشحالی است. اما تخاصم میان اسرائیل و فلسطین در پایان این آتش‌بس بسیار از گذشته عمیق‌تر و خونین‌تر شده است. زخم عمیقی که بر مردم این باریکه وارد شده بدون تردید خود آبیاری‌کننده جنگ‌ها و کشتارهای بسیار در آینده است. داستان غزه، داستان بی‌سرانجام سیستمی است که در آن جنگ و آدم‌کشی و نابودکردن انسان‌ها، بنا به شواهد تاریخی، یک قاعده است و آتش‌بس و صلح و آرامش استثناست. چگونه می‌توان در غزه و کلاً فلسطین زندگی کرد و قربانی شدن نزدیک به ۷۰ هزار نفر در عرض دو سال و ویرانی و آوارگی و نابودی کامل شیرازه زندگی فقیرانه را لمس کرد و از جنایت‌کاران کینه‌ای عمیق به دل نگرفت؟ دندان روی جگر گذاشتن و دفاع از صلح و آشتی، در این شرایط اگر نه غیرممکن اما متأسفانه بسیار دشوار است. مخصوصاً که روزنه‌ای برای بهبود، راهی برای گذر از این جنایات و کشتارگری‌ها، کورسوی امیدی برای شروع زندگی‌ای متفاوت و خلاصی از این محاصره و بن‌بست و بی‌اختیاری، مشاهده نمی‌شود.
قطعاً در تاریخ جامعه بشری نام نتانیاهو در کنار پینوشه، سوهارتو، هیتلر، و دیگر جنایت‌کاران تاریخ ثبت خواهد شد.
آتش‌بس غزه اکنون علی‌رغم ادامه حملات اسرائیل در چشم‌انداز قرار دارد. این آتش‌بسی با چشم‌انداز صلح نیست. صلح چه کسی با چه کسی؟ مردم فلسطین نه دولتی دارند نه سرزمینی نه حق و اختیاری که بخواهند در پشت میز مذاکره برای صلح بنشینند. نیروهای اسلامی‌ای نظیر حماس که بنام فلسطینی‌های غزه با طرف مقابل مذاکره می‌کنند، در واقع دشمن خونی مردم صلح‌طلب فلسطینی هستند. آنچه می‌تواند به این مردم امیدی بدهد این است که بحث بر سر طرح دو دولت مستقل فلسطینی و اسرائیلی علی‌رغم میل حماس و جمهوری اسلامی و فاشیست‌های اسلامی دیگر، بیش‌ازپیش در سطح جهان مطرح شده است. همبستگی با این مردم وسیع‌تر شده است. اما این فضا که بسیار مثبت است، هنوز برای دستیابی به پایان محاصره مردم فلسطین و بی‌حقوقی و بی‌اختیاری و ناامنی زندگی آنها، کافی نیست. بارها گفتمان فلسطین مستقل در دنیا داغ شده و بعد از چندی با مقاومت نیروهای دست راستی اسرائیلی و اسلامی فروکش کرده است. آیا این بار می‌توان امیدوار بود که از دفعات قبل متفاوت باشد؟
وقتی که سکان دولت آمریکا در دست نیروهای فاشیستی‌ای نظیر ترامپ و شرکا قرار دارد که ارزشی برای حقوق انسانی و زندگی انسانی قائل نیست، و در اسرائیل دست‌راستی‌های لیکود و فاشیست‌های اسرائیلی اداره‌کننده امور هستند که اساس نگاه و سیاست‌هایشان بر مبنای برتری قومی و نژادی استوار است، و در فلسطین نیز نیروهای اسلامی و ارتجاعی‌ای نظیر حماس علی‌رغم ضربات کشنده‌ای که خورده‌اند همچنان یکه‌تازی می‌کنند، و می‌خواهند کل اسرائیل را به دریا بریزند، هنوز نمی‌توان امید چندانی به پیشروی در مسیر صلح واقعی داشت.
امروز جنبش وسیعی در دنیا در دفاع از فلسطین جریان دارد و وجود داشته است. در خود اسرائیل جنبش دفاع از دو دولت مستقل بسیار وسیع است. در هر دو سو نفرت وسیعی علیه جریانات اسلامی و فاشیسم اسرائیلی شکل‌گرفته است. ما موظفیم از این جنبش و از این گفتمان دفاع کنیم و آن را هرچه بیشتر گسترش دهیم. این تنها کوره‌راه و تنها مسیر قابل‌تصور برای پایان‌دادن به رنج تاریخی مردم غزه و فلسطین است. مقابله با تعصبات و کینه قومی و ملی، دفاع از مردم فلسطین در کنار حق مردم اسرائیل برای برخورداری از فضای امن و صلح‌آمیز، را باید هرچه وسیع‌تر دامن زد. با کینه‌ورزی‌های بیشتر از جانب فاشیست‌های اسرائیلی و اسلامی باید فعالانه مقابله کنیم. راه دیگری برای عبور از این دره خون و جنگ و آتش نیست.
نباید فراموش کنیم که تراژدی فلسطین فقط به منطقه فلسطین محدود نیست. بلکه به قدرت‌گیری نیروهای فاشیستی اسلامی و اسرائیلی در منطقه و حتی در دنیا کمک کرده و می‌کند. گفتمان دو دولت مستقل فلسطین و اسرائیل حتی در فضای تیره‌وتار کنونی، مثبت و امیدبخش است و باید آن را هرچه وسیع‌تر دامن بزنیم.
به نقل از نشریه انترناسیونال ۱۱۵۱
