فاشیسم انگلیسی به دنبال “دشمن داخلی” – سینا پدرام

نشریه ژورنال شماره ۱۱۲۱– فایل پی دی اف – ویژه تلفن همراه

نایجل فاراژ، رهبر حزب راست‌گرای «اصلاح بریتانیا»، در سخنرانی رونمایی از برنامه‌های حزبش برای اخراج گسترده مهاجران غیرقانونی گفت: «بگذارید روشن بگویم. هیچ جوان ایرانی که با قایق وارد بریتانیا شود، نباید در خیابان‌های کشور ما آزادانه راه برود.»

حزب راست‌گرای «رفورم بریتانیا» به رهبری نایجل فاراژ، بار دیگر با بهره‌گیری از گفتمان‌های ضدمهاجرتی و فاشیستی تلاش می‌کند بحران‌های عمیق ساختاری سرمایه‌داری بریتانیا را به گردن پناهجویان بیندازد. فاراژ با تمرکز بر مهاجران “غیرقانونی” و پناهندگان به‌ویژه از کشورهای خاورمیانه مانند ایران، سعی دارد افکار عمومی را از مسائل بنیادی‌تری چون کاهش بودجه خدمات عمومی، بحران مسکن، افزایش فقر، و نابرابری شدید طبقاتی منحرف کند. اما واقعیت این است که این حزب هیچ پاسخی که به نفع مردم باشد برای این‌گونه معضلات ندارد.

فاراژ با سخنانی تحریک‌آمیز نظیر «هیچ جوان ایرانی نباید در خیابان‌های ما آزادانه راه برود»، نه‌تنها چهره‌ای غیرانسانی از مهاجران ترسیم می‌کند، بلکه عامدانه شرایط فاجعه‌بار سیاسی و اقتصادی کشورهای مبدأ مهاجرت را نادیده می‌گیرد و نقش دولت‌های قدرتمند غربی مانند بریتانیا در به وجود آوردن این اوضاع نا به سامان در کشورهای مبدأ را انکار می‌کند و با  این نوع گفتار که  یادآور تبلیغات فاشیستی قرن بیستم پیش از کنوانسیون‌های حقوق پناهندگان است، تلاش دارد به‌جای تحلیل علت‌های واقعی بحران، «دشمن داخلی» خلق کند؛ دشمنی که بتوان بر آن خشم عمومی ناشی از دهه‌ها سیاست ریاضتی و بی‌عدالتی اقتصادی را تخلیه کرد.

در حقیقت، حزب رفورم به‌جای پرسش از نابرابری‌های نهادینه‌شده در نظام سرمایه‌داری بریتانیا، از جمله خصوصی‌سازی آموزش، درمان و حمل‌ونقل، کمبود مزمن مسکن اجتماعی و فروپاشی نظام رفاهی، مهاجران و پناهجویان را به‌عنوان سپر بلا معرفی می‌کند. آن‌ها سیاست‌های ضدمهاجرتی را نه به‌مثابه تدبیری برای حل بحران، بلکه ابزاری برای بسیج احساسات ناسیونالیستی و جلب آرای اقشار ناراضی به کار می‌گیرند.

همچنین، حمله به مفاد معاهدات بین‌المللی حقوق بشر و زیرسؤال‌بردن اصول بنیادین پناهندگی، نه‌تنها چرخش به‌سمت سیاست‌های پلیسی و اقتدارگرایانه را نشان می‌دهد، بلکه تهدیدی برای آزادی‌های اجتماعی  و ارزش‌های انسانی در خود بریتانیاست. در نهایت، فاراژ و حزبش به‌جای پاسخ‌گویی به ناکارآمدی‌های نظام سیاسی و اقتصادی، از مهاجران شیطان‌سازی می‌کند تا نظم موجود حفظ شود.  صدای فاشیسم انگلیسی از حنجره فاراژ و دوستان هم حزبی او بیرون میاید.