فیلم “بیداد” علیه آپارتاید جنسیتی! سینا پدرام

نشریه ژورنال شماره ۱۰۸۰ – فایل پی دی اف – ویژه تلفن همراه

بیرقی، کارگردان سینمای ایران، با انتشار تصویر کیفرخواست خود در اینستاگرام، از صدور حکم چهار سال و سه ماه زندان خبر داد. او در توضیحی کوتاه، نوشت: “برای اینکه بازتولید دروغ نکردم، همین.” اتهامات او شامل “تشویق به فساد” و “تهیه محتوای مبتذل” اعلام شده، اما حکم هنوز نهایی نیست و قابل‌اعتراض است.

فیلم جدید بیرقی با نام بیداد، داستان خواننده زن جوانی است که در اعتراض به ممنوعیت آواز زنان در ایران، تصمیم می‌گیرد در خیابان بخواند. این فیلم برای نخستین‌بار در جشنواره بین‌المللی فیلم “کارلووی‌واری” در جمهوری چک به نمایش درمی‌آید. نشریه ورایتی گزارش داد که نام فیلم تا زمان خروج امن عوامل از ایران مخفی مانده است. عوامل فیلم از جمله امیر جدیدی، لیلی رشیدی، سیروس ضابطیان، علی ملاقلی‌پور و پیمان شادمان‌فر نیز با احکام مشابه، به اتهام تبلیغ علیه نظام”، “تهیه محتوای مبتذل” و “تشویق به اعمال منافی عفت” تحت پیگرد قرار گرفته‌اند.

جمهوری اسلامی بار دیگر چهره واقعی خود را با صدور احکام سنگین برای هنرمندانی چون سهیل بیرقی و عوامل فیلم بیداد آشکار کرد. در نظامی که سانسور به ابزار بقای حکومت بدل شده، حقیقت و هنر هم‌زمان جرم‌انگاری می‌شود، به‌ویژه اگر صدای زنان را بازتاب دهد. ممنوعیت آوازخوانی زنان تنها یکی از جلوه‌های تبعیض جنسیتی ساختاری است، وقتی هنرمندی با زبان تصویر به این ستم پاسخ می‌دهد، با شدیدترین واکنش امنیتی مواجه می‌شود، اما فوراً وسیعاً مورد تشویق و حمایت جامعه قرار می‌گیرد.

جمهوری اسلامی نه‌تنها فعالین سازمان‌های سیاسی، بلکه نویسندگان، کارگردانان و بازیگران را نیز با اتهاماتی چون “فساد” و “تبلیغ علیه نظام” سرکوب می‌کند تا هر شکل از مقاومت فرهنگی را خاموش سازد. این سرکوب اما نشانه ضعف است، نه اقتدار. هنر غیرحکومتی و آزاد  همچنان می‌تازد، حتی اگر در تبعید، حتی اگر زیر سایه تهدید باشد. سکوت در برابر سانسور، خیانت به حقیقت است.