مندرج در ژورنال شماره ۷۵۰ (لینک به فایل پی دی اف نشریه ژورنال برای پیاده کردن روی تلفن همراه)
روز چهارشنبه ۵ مه، شورای حکام آژانس بینالمللی انرژی اتمی قطعنامهای علیه برنامه هستهای جمهوری اسلامی تصویب کرد که توسط سه کشور بریتانیا، فرانسه و آلمان پیشنهاد شده بود. با تصویب این قطعنامه، آژانس از جمهوری اسلامی خواست که به پرسشهای بازرسان آژانس بینالمللی انرژی اتمی درباره موارد مشکوک در برنامه هستهای خود پاسخ بدهد و از ایجاد مانع در مقابل فعالیت بازرسان مجرب آژانس خودداری کند. بریتانیا، فرانسه و آلمان در بیانیهای اعلام کردند که شورای حکام باید مدتها پیش، از جمهوری اسلامی در باره تعهداتش بازخواست میکرد و تأکید کردند که جمهوری اسلامی “باید بلافاصله، به طور کامل و بدون هیچ ابهامی با آژانس همکاری کند.”
تاکتیک جمهوری اسلامی تاکنون این بود که در آستانه اجلاس شورای حکام دیداری با مدیرکل آژانس ترتیب میداد، وعدههایی میداد تا از صدور قطعنامه علیه خودش ممانعت کند و ماجرا به شورای امنیت سازمان ملل نکشد. بعد از اینکه خیالش از عدم صدور قطعنامه راحت میشد، زیر همه وعدههایش میزد، هم حجم و هم غلظت اورانیوم غنی شده را بالا میبرد و عملاً فاصله زمانی برای رسیدن به ساخت بمب اتم را کوتاهتر میکرد و در آستانه اجلاس جدید شورای حکام بار دیگر همان سناریو تکرار میشد. حکومت اسلامی سالهاست که آژانس را با این روش و حقهبازی دیپلماتیک سرکار گذاشته است تا نهایتاً به هدف اصلیاش برسد که همان مسلح شدن به سلاح اتمی است.
این بار این تاکتیک شناخته شده حکومت اسلامی نگرفت و بلافاصله مقامات حکومت دست به تهدید برای اخاذی سیاسی زدند. تصویب قطعنامه را “اشتباه محاسباتی” خواندند که “نتیجه معکوس” خواهد داشت. یعنی اینکه غنیسازی اورانیوم را با سرعت بیشتری پیش خواهند برد. مدتی پیش هم، سران حکومت علناً دست به تهدید علنی زده بوند که اگر زیر فشار باشند ناگزیر”دکترین هستهای” حکومت تغییر خواهد کرد.
روشن است که دنیا بدون جمهوری اسلامی مسلح به بمب هستهای قطعاً دنیای امنتری است. قطعنامه شورای حکام پیشرفت هر چند کوچک علیه ماجراجویی اتمی جمهوری اسلامی است؛ اما ابداً کافی نیست. تکلیف حکومت اسلامی را باید پیش از رسیدن به سلاح اتمی یکسره کرد. این کار فقط و فقط با نابودی کامل این حکومت امکانپذیر است. رسیدن به این هدف بدون یک انقلاب تمامعیار پیروز ممکن نیست.