قوم گرایی و ملی گرایی جواب نیست

اعتراضات مردم در اهواز و خوزستان یکی از بحثهایی که دامن زده بحث ملی گرایی است. همه شاهد تبعیض علیه مردم خوزستان و کردستان و آذربایجان و بلوچستان و جاهای دیگر توسط حکومت هستیم. اما این را هم شاهدیم که این تبعیضات به جریانات متعصب ناسیونالیست و قوم پرست میدان و بهانه داده است که عرق قومی و ناسیونالیستی را تحریک کنند. گویا حکومت اسلامی ضد کرد یا ضد عرب یا ضد بلوچ و امثال اینهاست. و ما باید از قومیت خود دفاع کنیم. از عزت و شرف ملی و بختیاری و عربی و ترکی خود دفاع کنیم. این روی دیگر سکه همان وضعیتی است که تاکنون بسرمان آورد اند. یکی به من و تو میگوید ترک و سرکوب و تحقیرمان میکند. و ما میگوییم ما ترکیم و تو فارسی و به او توهین میکنیم. آیا با همین تفرقه افکنی ها یک عده بر سر همه مردم سوار نشده اند؟
من از استان فارس می آیم. آنجا متولد شده ام. اما خودم را هیچوقت یک ذره فارس احساس نکرده ام. خورا از قوم فارس نمیدانم. یک ذره علاقه ای به سلسله کوروش و داریوش و هیچ شاه مفتخور دیگری هم ندارم. نمیدانم اصلا قوم فارس چه صیغه ای است و چه فرهنگی داشته و چه قیافه و تاریخی داشته است. و نمیخواهم بدانم. من خودم را به مردم یزد و تهران و تبریز و سنندج و از شما چه پنهان به کارگر انگلیسی و هندی همانقدر نزدیک میدانم که به مردم زحمتکش شیراز که دوستشان دارم. و در عین حال از همه مفتخوران زاده فارس و شیراز تهران و ایران و بلوچستان و آذربایجان و کردستان و و آمریکا متنفرم. وقتی ما فارس و کرد میشویم چه بخواهیم چه نخواهیم عملا کنار همین مفتخوران و سرکوبگران و شاهان و خلفای “ملت خودی” قرار میگیریم. فهم این مساله خیلی سخت نیست.
دوستان عزیزم! اگر بخواهیم از شر تحقیر و تبعیضات خلاص شویم این بدیهی است که باید از ارزشهای پیشرو و جهان شمول انسانی دفاع کنیم. از ازادی برای همه، رفاه برای همه، عزت و منزلت برای همه. نه از اینکه من لرم یا بختیاریم یا ترکم یا فارسم یا کردم. اینها ما را به جایی نرسانده است و نخواهد رسانید.
ملی گرایی و قومگرایی یک نمونه زنده اش همین الان جلوی چشم ماست. بروید نگاه کنید. بعد از سالها دفاع از ملت و فرهنگ کردی و قربانی دادن و جنگیدن زیر پرچم ناسیونالیسم کرد، یک دولت ناب کردی الان در اقلیم کردستان عراق سرکار آمده است. این دولت برهبری مسعود بارزانی پسر مصطفی بارزانی که سمبل قومگرایی کرد بود، جلوی چشم ما دارد مردم محروم کردستان عراق را می چاپد و سرکوب میکند. و هرروز تظاهرات و اعتراضات چندین هزار نفره ای توسط مردم کردستان علیه آن جریان دارد.
اگر در کردستان بجای کرد گرایی خواستهای مشخص و شفاف رفاهی و برابری طلبانه در افکار عمومی جا می افتاد الان وضع قطعا خیلی بهتر بود. در خوزستان و آذربایجان و کردستان و بلوچستان و تهران هم وضع به همین منوال است. ما مردم بجای چسبیدن به تعصبات کور ملی باید حقوقمان را بشناسیم و از انسانیت و منزلت خود و حقوق همه مردم بدون استثنا دفاع کنیم تا بتوانیم از این دور تسلسل فقر و سرکوب خلاصل شویم. این تمام حرف من است. زنده باد همه مردم زحمتکش و شریف خوزستان و همه جای دنیا!.