معمای حملات شیمیائی- کاظم نیکخواه

باورنکردنی ترین رویداد این روزها در ایران مسموم کردن گسترده کودکان آنهم به شیوه حمله شیمیائی است. چنین جنایت شنیع و در عین حال عجیبی بدون هیچ تردیدی در تاریخ بشری سابقه نداشته است. در میان مردم هیچکس تردیدی ندارد که این کار حکومت یا باندهایی از حکومت است. چرا که گستره جغرافیائی و زمانی آن برای فعالیت یک باند و محفل و یا افراد و تک نفرها در خارج از حکومت بسیار زیاد است. در دهها شهر به فاصله چهار ماه حملات صورت گرفته است و ادامه دارد. امکان سازماندهی چنین ابعاد وسیعی از حملات بدون افشا و دستگیر شدن توسط نیروهای حکومتی، غیر ممکن است. در بسیاری موارد حملات همزمان صورت گرفته و بیانگر اینست که حمله کنندگان طیف وسیعی را تشکیل میدهند و در شهرهای مختلف حضور دارند. همه اینها به این معناست که حملات نمیتواند کار فرد و یا گروهی از خارج از حکومت باشد.
بنابرین روشن است که هرچه هست زیر سر حکومت است و حملات روزهای اخیر نشان میدهد که میخواهند به این اقدامات ادامه دهند. سوال اما اینست که چرا؟ چرا حکومت به چنین تاکتیک کثیف و ضد بشری ای دست میزند که نتیجه اش جز دامن زدن به خشم و نفرت مردم چیز دیگری نیست؟ گفته میشود که حکومت میخواهد فضای نا امنی و رعب ایجاد کند تا اعتراضات را عقب براند. اما این حملات درست نتیجه عکس داده است. مردم خشمگین تر و متعرض تر علیه حکومت دارند شعار میدهند و اعتصاب و تجمع میکنند. اینکه کودکان معصوم هدف قرار گرفته اند سمپاتی بیشتری را نسبت به قربانیان و خشم و انزجار بیشتری را نسبت به حکومت دامن زده است. بعید نیست که خود این اعتراضات به تظاهرات و به میدان آمدن بسیار گسترده و هزاران نفره مردم بینجامد.
هرچه هست پشت پرده این مسموم سازیها که در واقع باید آنرا تروریسم شیمائی حکومتی نام نهاد یک معماست. قطعا بعدها اهداف و عاملان حملات شمیائی به مدارس برای همه دقیق تر روشن خواهد شد.
در مقابل این جنایت ما مردم باید متحد و یکپارچه بایستیم و مقابله با آن و دفاع از کودکان را به یک کارزار متحد مردمی تبدیل کنیم. معلمان و خانواده های دانش آموزان نقش مهمی در این رابطه دارند و میتوانند نقش محوری در این کارزار ایفا کنند و بخشهای وسیعتری از مردم را به این کارزار بکشانند. اعتصاب سراسری معلمان، تعطیل مدارس، تجمعات مردمی در مقابل مدارس و مراکز شهرها با خواست معرفی آمرین و عاملین این جنایات، اینها اقدامات فوری در مقابل تروریسم شیمیائی حکومت است.
جامعه را میتوانیم بطور همه جانبه و وسیع به حرکت در آوریم. جمهوری اسلامی را میتوانیم بخاطر این جنایت فجیع به زانو در آوریم. رهبران معلمان و جمع های محلات و تشکلهای مختلف باید بسیار فعالتر در این رابطه به میدان بیایند. تمام حسابگریها را باید کنار گذاشت و موانع را کنار زد و بدون هیچ تامل و تردیدی جنبش دفاع از کودکان و کل جامعه را به جریان انداخت.
این یک جنایت ضد انسانی و بسیار مشمئز کننده است. همه مردم عصبانی و خشمگین هستند. مدارس دیگر امن نیستند. باید به نجات جان کودکان شتافت. این خشم را باید به جنبشی خیابانی و سراسری علیه حکومت تبدیل کرد و حاکمین را از این جنایت پشیمان کرد. زنده باد خیزش مردمی علیه توحش ضد کودکان!