معنای پیروزی انقلاب برای زنان در ایران- سیما بهاری

مندرج در ژورنال شماره ۶۶۱ (لینک به فایل پی دی اف نشریه ژورنال برای پیاده کردن روی تلفن همراه)

زن و نظام های سیاسی در تاریخ معاصر ایران دو قطب آهن ربا هستند که منظما همدیگر را دفع می کنند. تاریخ ۱۰۰ سال اخیر ایران بازتاب موقعیت بشدت فرودست زنان در جامعه است. در دوران رضا شاه زنان اجازه یافتند به مدرسه بروند و حجاب بر سر نداشته باشند. این همه آن حقوقی است که به زنان در آن دوره تاریخی داده شد. هر چند همینکه زنان می توانستند درس بخوانند و حجاب نداشته باشند نسبت به گذشته یک پیشرفت محسوب می شود اما موقعیت فرودست زنان در آن دوره تاریخی نیز بازتاب مماشات حکومت وقت با مذهب و تعصب مذهبی و مردسالاری  بود.
در دوره سلطنت محمد رضا پهلوی زنان از حق رای برخوردار شدند تا گذر از جامعه فئودالی به نظام سرمایه داری تکمیل شود. میدانیم که یک اصل اساسی در جامعه سرمایه داری استفاده از نیروی کار زنان است و تا آن زمان که این نیروی کار ارزان خانه نشین باشد سود سرمایه داری تماما تامین نمی شود. این هم نهایت آزادی زنان در این دوره است. بیاد داشته باشیم در امتداد همین خط، در انقلاب زن زندگی آزادی، سلطنت طلب ها، اعم از زن و مردشان، شعار “مرد میهن آبادی” را علم کردند و فرح پهلوی هم در تشریح شعار زن زندگی آزادی بر مادر بودن زن تاکید می کند تا بی ربطی و دشمنی خود را با اهداف این انقلاب عیان کنند.

دوره بعدی در زندگی زنان، به قدرت رسیدن اسلام سیاسی و حکومت اسلامی است. تاریکترین دورانی که می شود علیه حق حیات و کرامت و هویت انسانی به چشم دید. اما واقعیت تلخ این است که زنان پیش از کسب قدرت توسط اسلامی های جنایتکار از حقوق انسانی برابر در جامعه برخوردار نبودند.

این فرودستی زنان چه در قانون و چه در فرهنگ ارتجاعی و مردسالاری حاکم بر جامعه بشدت جان سخت است و بازتاب آن را منظما در جامعه می بینیم. انقلاب زن زندگی آزادی در سطح کلان این فرودستی فرهنگی و سیاسی و اقتصادی را به چالش کشیده است و با سرنگونی جمهوری اسلامی زنان به تمام معنا باید آزاد و برابر و رها شوند.  این فرمان انقلاب ما است که به زنان امکان میدهد تماما از قید و بند مذهب و مردسالاری رها شوند و به استقلال کامل دست یابند. آزادی زن تنها با برقراری سوسیالیسم ممکن می شود، سیستمی که برقراری یک جامعه انسانی هویت بنیادی آن است.