روزنه rowzane خبری – تحلیلی
کارگر کمونیست ۸۷۱
کارگر کارگاهی- جمید دائمی
با نزدیک شدن به پایان سال، دغدغه دو سویه ما کارگران برای “چگونه پایان یافتن سال”؛ با اضطراب پایان ناپذیر همراه است.
از یکسو نیازهای انباشت شده خود و خانواده که در انتظار عیدی و پاداش آخر سال، رویاهای کم رنگ و محقرانه می بافیم، به امید تحقق بخشی از آن. درکنار بی رونقی خانه هامان(یخچال و فریزر و کابینت) که خالی از مواد غذایی و کالاهای ضروری زندگی است، غم و غصه گذران روز را دوچندان کرده و چشم انداز تاریکی از بر باد رفتن آمال و آرزوهای ساده و زمینی، که آنرا “برای یک زندگی معمولی” نام نهاده اند و آنچه در انتظار است نمایان می کند.
از سوی دیگر استرس و دلشوره انتظار مرحمت از دستگاه “شورای عالی کار” که چه به روز مزد خواهد آمد و چگونه آن را سلاخی می کنند؟ و دلهره نفس گیر اینکه، طراحان مزد که بسان “لاشخوران”، چگونه در تکاپوی مسدود کردن و قطع شریان های اصلی حیات هستند؛ که به واسطه آب باریکه‌ی دستمزد به زندگی ما گارگران تزریق می شود.
هزینه تمام شده دستمزد در تولید رقمی حدود۲ تا ۱۰ درصد است. حال آنکه سهم دولت(مالیات مستقیم) از این رقم ۱۱ درصد است. غیر از درآمدهای غیر مستقیم که از طریق فروش انرژی و خدمات به بخش تولیدی، تجاری و خدماتی در جامعه کسب می کند. مهم اینکه دریافت سهم کارگران از تولیدات یک هزارم سود و ارزش اضافه خالص سرمایه داران هم نیست.
تمامی دریافتی ما کارگران و مزدبگیران، کفاف حتی یک چهارم هزینه ماهیانه نمی شود. اما سرمایه داران، با همه ریخت و پاش ها، درآمدشان هزاران برابر یک مزدبگیر است و ثروت است که بر روی ثروت افزوده می شود. دولت و عمله و اکره هایش هم از عواید مستقیم و غیر مستقیم این رابطه کار و سرمایه ارتزاق می کند. هم از ما مزدبگیران به هزار و یک حقه و حیله می گیرند و هم مزد خوش خدمتی به صاحبان ثروت و کالا را دریافت می کنند.
دو موضوع اساسی در تعیین دستمزد که از مسائلی است که بدست ما کارگران حل می شود؛ یکی تعیین سبد معیشتی است و دیگری نهادی که متولی تعیین این معیار است.
در مورد موضوع اول بارها از سوی ما کارگران و نهادهای کارگری پیشرو و احزاب و سازمان های عنوان شده است که مبنای تعیین سبد معیشت، هزینه و قیمت تمام شده به میزان اقلام و موارد یک زندگی استاندارد برای هر نیروی کار- چه فیزیکی و فکری- به همراه خانواده و وابستگانش است. یعنی به زیان آدمیزاد شامل همه اقلامی می شود که انسان برای زندگی نرمال نیاز دارد. تغذیه استاندارد، بهداشت و درمان مکفی، تحصیل، آموزش، تحقیق و جستجو، تبادل و تعامل با محیط زیست و اجتماع و کالاها و مواد فرهنگی و هنری و امکان تفریح و سفر و غیره است و نباید از میزان استاندارد جهانی آن پایین تر باشد. موضوع این است که وقتی نوبت ما کارگران می شود، حضرات، نان و تخم و مرغ و سیب زمینی و مواد نا مرغوب پایین شهری در نظر گرفته می گیرند و ما را لایق آنچه که “از ما بهتران” دارند و تناول می کنند، نمی دانند. نه! ما کارگران و زحمتکشان برای اینکه “شیر فهم” شوید، به شما سر راست می گوئیم: ” یک کلام یک کلام مزد بدون تبعیض والسلام”. این یعنی اینکه آنچه حضرات وزیر و وکیل-نمایندگان مجلس- برای خود در نظر گرفته و سالها مفت بری می کنید، می خواهیم!
مهم تر از آن، مبنای پرداخت و تعیین سبد معیشت نمی بایست بر اساس ریال، که مادام در حال افت ارزش و سقوط آزاد است باشد. چراکه از یک سو ریال قادر به برابری با نرخ ارز و قیمت طلا نیست و همین بی ارزشی، باعث کاهش قدرت خرید مزدبگیران است. جالب است که نه تنها تولید کنندگان و صاحبان کالا و عرضه کنندگان خدمات، که خود دولت هم یکی از آنان است. یعنی خدماتی را که به جامعه می فروشند، به قیمت دلار محاسبه می کند و حتی آب و گاز و برق را بر مبنای قیمت دلار با مصرف کنندگان حساب می کند. اما نوبت به مزد که می رسد، کارگران باید “سماق بمکنند”، چرا که حضرات مشغول غارت و چپاول اند.
مبنای مزد و تعیین سبد معیشتی می بایست بر مبنای دلار محاسبه شود؛ چرا که تمام مبادلات- از بقال و قصاب سر کوچه تا واردکنندگان و تجار مفت بر- بر اساس قیمت دلار تعیین می شود. در یک کلام این شعار نشان دهنده عمق مطالبه مزدبگیران است: “هزینه ها دلاریه، حقوق ما ریالیه”. از این مطالبه یک قدم هم به عقب بر نمی گردیم.
موضوع مهم دیگر، مرجعی است که مسئول بررسی و تعیین مزد است. این شورا که به ادعای حاکمیت “3 جانبه” و نمایندگان دولت، کارفرمایان و کارگران- این آخری از همه مضحک تر است- آن را تشکیل می دهند، بنظر در عهد “دقیانوس” زندگی می کنند. انصافا ؛ کارکرد این شورای دست ساز که از بالای سر جامعه کارگران و مزدبگیران پرداخته شده، حتی اگر یک بار منطقی، منصفانه و یا چیزی در این حوالی و نزدیک به رقم واقعی هزینه معیشت و زندگی انسانی کارگران و مزدبگیران می بود، قطعا این همه جار و جنجال بر سر مزد بی معنی می نمود. ما کارگران به همه این سلاخان مزد اعتراض داریم و از بیخ و بن و از اساس با آن مخالفیم. رابطه تعینن دستمزد با زندگی میلیون ها کارگر و خانواده شان، رابطه مرگر و زندگی است. چرا یک نهادی باید جسارت داشته باشد در باره حیات نزدیک به 80 میلیون از جمعیت جامعه تصمیم گیری کند؟ ما کارگران تنها مجمعی را صالح و دارای این امتیاز می دانیم که نمایندگان ما از دل شوراهای سراسری کارگری و دیگر اقشار مزدبگیر انتخاب و در یک مجمع تنظیم و تعیین مزد بر اساس آنچه که خواست اکثریت جامعه است، بر سر میز مذاکره بنشیند. تکلیف دولتی ها و نماینده کارفرماها که روشن است. اما این نمایندگان “منصوب به کارگران” که در شورای عالی مزد هستند، تماما در جهت و مسیر و نماینده خواست و امیال دولت و کارفرمایان هستند و به خواست و مطالبه میلیونها انسان که با صدای رسا فریاد می زنند “منزلت و معیشت انسانی، حق مسلم ماست”، کمترین توجه و اهمیتی قائل نیستند.اگرنه بی درنگ از این مضحکه رقت انگیز دور می شدند و با صدای بلند فریاد می زدند که؛ این جنایتکاران لایق مذاکره نیستند و تنها برای قربانی کردن ما کارگران در محضر سرمایه داران بساط این خیمه شب بازی را پهن کرده اند و تنها لایق سر نگونی اند. چنانکه هر روزه در کف خیابان شعار داده و خواهیم داد، “فقر فساد گرونی، میریم تا سرنگونی”.
این نکته را هم اضافه کنم. چنانچه به دنبال سرنخ موثقی برای پی بردن به ماهیت این شورای کذایی می گردید؛ توصیه می شود به این جمله دقت کنید: ” مطابق گفته ی اعضای شورای عالی کار بررسی قدرت پرداخت بنگاه ها برای دستمزد یکی از زمینه های ورود به جلسات مزدی است .” خبرآنلاین به زبان آدمیزاد یعنی اینکه حیات و زندگی کارگران ذره ای برای این هیئت ها و شوراهای دست ساز اهمیت نداشته و تنها بدنبال منافع ذاتی سرمایه و جیره خوانه شان هستند.
یکی از ابزارهایی که طی سالهای حکومت جمهوری دزدان اسلامی-دولتمردان و همپالگی های آکادمیستشان- برای خاموش کردن صدای ما کارگران استفاده می کنند؛ بهانه ” افزایش دستمزد، باعث ایجاد تورم می شود” است. این را هم ما مزدبگیران و هم خود این فریبکاران غارتگر می دانند که علت این ابر تورم ها که زندگی ما مزدبگیران را به تباهی کشانده، نه افزایش دستمزد، که دزدی، اختلاص و چپاول ثروت مردم برای فربه کردن نیروی سرکوب در داخل، پروار کردن نیروهای تروریستی “مخور مقاومتی” و دستگاه های عریض و طویل مفتخواران ایدئولوژیک است که آمار و ارقام آن نجومی است و سر به میلیاردها دلار می کشد.
ظرف سالهای اخیر همواره دستمزد نزدیک به یک چهارم خط فقر بوده و قبل از اینکه دست ما به پول برسد، قیمت ها سر به آسمان کشیدند و گرانی و تورم مانع از دسترسی به اساسی ترین کالاها برای زنده ماندن شده است. و معنایش این است که اساسا این مزد نبوده که فاصله بین قیمت کالاها و نیاز مزدبگیران را پر کرده، بلکه هزینه جنگ های نیابتی، کاهش چشمگیر صادرات- حتی نفت، با وجود کانال های قاچاق سپاه دزدان اسلامی- ناتوانی دولت ها در استحصال درآمد نفت و مهم تر از همه، رانت های هنگفت در به تاراج بردن منابع ارزی و عدم بازگشت آن حتی به شکل کالاهای ضروری و پرمصرف و اختلاص ها و دزدی های هزاران میلیارد دلاری است. کیست که نداند دولت یکی از ابر بدهکاران به صندوق های کارگری و بازنشستگی و به خرانه مردمی است. این تاراج و چپاول ثروت مردم است که ذره ای از آن صرف خدمات نشده و به خرج چرب کردن سبیل گردن کلفتان خارجی و داخلی رفته است.
خلاصه کلام اینکه برای تحقق این شعارها که “معیشت و منزلت، حق مسلم ماست” و “فقر فساد، گرونی میریم تا سر نگونی” نیاز به دست بکار شدن دارد. چاره کار ما مزدبگیران در این شعار نهفته است: ” این آخرین پیام است بدون ما کار شما تمام است”. این شعارها، از اساسی ترین شعارهای منشورهای ما در انقلاب زن زندگی آزادی بود و برای تحقق آنان می بایست از هم اکنون “مجامع عمومی سراسری کارگران و مزدبگیران” را تأسیس کنیم. برای دست یابی به معیار حقیقی تعیین دستمزد که جوابگوی معیشت و منزلت یک زندگی انسانی که در این شرایط “تعیین دستمزد به قیمت دلار یا قیمت طلا” و از طرفی برای به کرسی نشاندن این خواست ها و مطالبات باید همچنان صف مزدبگیران را از دستگاه های حکومتی و دولتی دور نگهداشته و دست به کار تأسیس “شورای سراسری کارگران و مزدبگیران برای تعیین دستمزد” شویم.
این راه زمینه را برای اعمال صف متحد برای تأکید مطالبات مان و همچنین پیشبرد خواست های منشور انقلاب انسانی ما که اساس آن آزادی و رفاه و خوشبختی همگان و مبارزه با هرگونه تبعیض، از جمله تبعیض طبقاتی است، فراهم خواهیم کرد.
همقطاران؛ فردا دیر است. هم اکنون که کارگران، بازنشستگان، معلمان و پرستاران و دانشجویان و رانندگان و همه اقشار زحمتکشان جامعه در میدان مبارزه برای معیشت و زندگی اند؛ باید اعتراضات و اعتصابات مان را برای از بین بردن تبعیض و فقر و فلاکت و تورم و اختلاس و فساد گسترده و در نهایت سرنگونی و پایان دادن به عمر جنایتکاران غارتگر سرمایه اسلامی سازمان دهیم.
زنده باد اتحاد سراسری کارگران و مزدبگیران
پیروز باد انقلاب زن زندگی آزادی
