روزنه rowzane خبری – تحلیلی
یادداشت روز
آتشی که در هفته ی اول دی ماه ۱۳۹۶ به دست به جان آمدگان و گرسنگان و زنان و مردم افروخته شده بود، هنوز در این شهر و آن شهر شعله می کشد و دارد عمیق تر می شود.
مردم به تجربه ها و سنت های انقلاب، رنگ امروز خودشان را می زنند. اگر روز نتوانستند، شب ها به خیابان می آیند و فریاد می زنند. اگر دانشجو نتوانست در دانشگاه راهپیمایی اعتراضی راه بیندازد، کارگران اعتصاب و تجمع سازمان می دهند.
اما زنان، تجربه ی نزدیک به چهاردهه مبارزه با حجاب را در هفته های اخیر، به نمایش گذاشته اند. زنان، تمام قد به میدان آمدند و از پروژه هایی نظیر آزادی یواشکی ! عبور کرده اند و در میدان های شلوغ شهر روی چهارپایه می روند و روسری از سر بر می دارند و آن را بر سر چوپ می بندند و به باد می دهند.
جمهوری اسلامی تا بحال بدینگونه پرچمش را در خطر ندیده بود. برای جمهوری ضد زن اسلامی، آتش زدن پرچم سه رنگ الله نشانش این قدر درد و سوز ندارد که بدور افکندن روسری ها!
دردناک تر این که، ویدا ها به طرز تحسین برانگیزی تکثیر می شوند و هر روز می شنویم که در فلان میدان و فلان شهر هم زنان شجاع دیگری بالای جعبه های برق و مخابرات رفته اند و روسری نکبت بار را پرت کرده اند به صورت جمهوری سانسور و بی حقوقی زن .
این شکل از مبارزه، یکی از واقعی ترین و اجتماعی ترین اشکال مبارزه است که مردم و مخصوصا زنان به آن رسیده اند.
این نه شعار است و نه حرکتی از سر سیری و روشنفکری، این یک اعلام جنگ واقعی علیه رژیمی است که فقر و فساد و اعتیاد و بیماری و گرسنگی و کارتن خوابی و تن فروشی و هزار درد و رنج را به مردم تحمیل کرده و خود روی کوهی از ثروت های افسانه ای ایستاده اند.
این که انقلاب زنانه در پیش است، جدی است و زمینه های مادی اش از سال ها پیش شکل گرفته بود و این روزها هم نمودها و نمادهای عینی و علنی اش آشکار شده است.
10 بهمن 1396 – 30 ژانویه 2018
