ناامنی محیط کار و مرگ ٨٠٠ کارگر ساختمانی در کردستان طی شش ماه اول سال ١٣٩٥

نایب رئیس کانون انجمن های کارگران ساختمانی کردستان میگوید؛  “در شش ماه اول سال جاری، بیش از ٨٠٠ کارگر ساختمانی جان خود را در اثر حوادث ناشی از کار از دست داده اند. تعداد کارگران ساختمانی که سال ٩٤ در اثر حوادث کار جان باخته اند  یک هزار و ٢٠٠ نفر اعلام شد.”

جانباختن ٨٠٠ کارگر ساختمامی در شش ماه جنایت بزرگ دولت و سرمایه داران است. مرگ ٨٠٠ کارگر تراژدی است! حوادث ناشی از نا امنی محیط کار قابل اجتناب هستند. کارگران ساختمانی در کردستان باید آموزش استفاده از ایمنی محیط کار در سطح بالاترین استانداردها در کلاسهای آموزشی و مدرن، آموزش داده شوند. محیط کار محیطی است که کارگر بخش اعظم زندگی اش را در آن میگذارند. نفس زندگی کردن که دیگر نباید برای کسی خطرات فوق برنامه داشته باشد. محیط کار باید جای امن و سالـم و تمیزی باشد. دولت و کارفرماها موظفند این سطح از زندگی در محیط کار را تامین کنند.

میزان مرگ و مصدومین در میان کارگران ساختمانی در اثر ناامنی محیط کار آمار و ارقامی بالا را بخود اختصاص میدهد، استاندارد شدن محیط ایمنی، بهداشت، مدت و ساعات کار، وسائل حمل و نقل، بالا بودن استانداردهای تنفسی، امکانات نجات فوری و کمک های اولیه بخش های ثابت از تامین و تضمین ایمنی محیط کار  هستند.

مرگ ٨٠٠ کارگر، عملا بمعنی جنگ نظام اسلامی و کارفرماها، علیه بخش مشخصی از جامعه است. علیه طبقه کارگر. طبقه کارگر در ایران نباید چنین موقعیت نا امن و پر خطری را قبول کند. باید با گسترش اعتراضاتمان کارفرما ها و دولتشان را وادارکنیم تا بالاترین استانداردهای بین الــملــلــی  از نظر امنیت  را درمحیطهای کار برقرار کنند.

مرگ ٨٠٠ کارگر، جنایت در حال جریان در نظام جمهوری اسلامی ــ سرمایه است. قربانیان حوادث کار بیشمارند. همانقدرکارگر را روانه گورستان میکنند، همانقدر کارگر در اثر ناامنی محیط کار روانه بیمارستان میشود. همانقدر خانواد ها از هم میپاشند، شادی ها به غصه و غم تبدیل میشوند. همان اندازه کودکان از رفتن به پشت میز تحصیل محروم میشوند، همان اندازه کودک کار، اعتیاد، تن فروشی و زندانی بیشتر میشود.

ریاضت کشی اقتصادی، مقید کردن کارگران در محیط کار با قوانین و مقرارتی که سود آوری بیشتری را ایجاد کند، ترس از بیکارسازی در دولت روحانی از هر دوره ای بیشتر شده است.

در دولت روحانی  دست کارفرماها برای دخالت در سرنوشت کارگران در عرصه بستن قرار دادهای کار، دستمزدها و اخراج و بیکارسازی ها بازتر شده.

ما فعالین کارگری و کارگران ساختمانی در شهرهای کردستان را فرا میخوانیم برای تامین ایمنی محیط کار پلاتفرم مشترکی را تهیه و در شرکت های ساختمانی در گردهمایی و مجمع عمومی مشترک کارگران به برنامه عملی برای بالا بردن ایمنی محیط کار، کارگران را متشکل و  به مبارزه ای متحدانه دست بزنند. مرگ ٨٠٠ کارگر باید برای هر انسان شریف و آزادیخواهی غیر قابل تحمل باشد!

ایمنی محیط کار در گرو  “تضمین ایمنی و بهداشت محیط کار و تقلیل مخاطرات کار به حداقل ممکن، بدون هیچ صرفه جویی، با استفاده از پیشرفته ترین تسهیلات و امکانات مورد استفاده در سطح جهان. نظارت و معاینه پزشکی منظم در برابر مخاطرات و بیماری های حرفه ای و ناشی از کار، توسط مراجع پزشکی مستقل از کارفرما، به هزینه کارفرمایان و دولت.”

“بیمه کامل کارگران در مقابل صدمات و خسارات ناشی از کار، اعم از اینکه در محیط کار و یا خارج از آن رخ دهد و بدون اینکه کارگر نیازی به اثبات قصور کارفرما و یا مدیریت داشته باشد. پرداخت حقوق کامل بازنشستگی به کارگرانی که در نتیجه صدمات ناشی از کار توانایی کار کردن را از دست میدهند”.

دولت و کارفرماها باید برای تامین ایمنی محیط کار هزینه های بالایی را تحمل کنند، امری که از تن دادن به آنها خودداری میکنند.

فاکتور مهم برای پایین آوردن میزان حوادث کار و نا امنی محیط کار، حق اعتراض و دست کشیدن از کار در زمانی است که کارگر احساس کند استانداردهای ایمنی محیط کار رعایت نشده اند، و کارفرما باید موظف باشد به این اعتراض ترتیب اثر دهد، امری که در محیطهای کار بخاطر سود کارفرما و به پشتوانه حمایت دولت و قوانین از کارفرما هیچ وقت رعایت نمی شود.

قربانیان نا امنی محیط کار معلوم و مشخص هستند،  ساکنین یک محله و عابرین یک خیابان در اثر انفجار بمب و عملیات انتحاری داعش جان باخته اند، نیستند. جان باختن کارگران جنایت طبقاتی سرمایه داری و دولتها است. ناامنی محیط کار جنگی است علیه بخش مهمی از جامعه. علیه طبقه کارگر.

 

ایسکرا  ٨٧١