نسل زد، از شبکه‌های اجتماعی تا تحزب – سینا پدرام

نشریه ژورنال شماره ۱۱۳۹– فایل پی دی اف – ویژه تلفن همراه

از آفریقا تا آمریکای جنوبی، موجی از اعتراض‌های جوانان نسل زد (۱۳ تا ۲۸ساله) جهان را فراگرفته است. این نسل، با بهره‌گیری از شبکه‌های اجتماعی، نارضایتی خود از فساد، ناکارآمدی دولت‌ها، تبعیض، و بی‌عدالتی را به خیابان‌ها آورده است. از جمله، در ماداگاسکار اعتراض‌ها به قطعی برق و آب منجر به انحلال دولت شد؛ در نپال، تظاهرات علیه فساد به استعفای نخست‌وزیر انجامید؛ در کنیا، نسل زد خواهان پاسخ‌گویی و اصلاحات دولتی شد. در پرو، جوانان با پلیس درگیر شدند تا علیه فساد و ناامنی اعتراض کنند. در اندونزی، کارگران روزمزد به کاهش مزایای رفاهی اعتراض کردند و در مراکش، بزرگ‌ترین تظاهرات سال‌های اخیر علیه خدمات درمانی و آموزشی ضعیف و هزینه‌های هنگفت ساخت ورزشگاه‌ها برگزار شد.

ویژگی مشترک این جنبش‌ها، نقش‌ محوری شبکه‌های اجتماعی در سازماندهی و انگیزش آن‌هاست. اما نشانه‌های بسیاری در سال‌های اخیر و حتی تجربه انقلاب زن زندگی آزادی نشان می‌دهد که اتکا صرف به فضای مجازی و نبود ساختار، رهبری و برنامه مشخص می‌تواند این جنبش‌ها را ناپایدار کند. تحزب و سازمان‌یافتگی نقشی حیاتی در دوام و موفقیت اعتراض‌های اجتماعی ایفا می‌کنند. در حالی که شبکه‌های اجتماعی ابزار قدرتمندی برای بسیج سریع افکار عمومی هستند، سازمان‌یابی در شکل حزبی امریست که همزاد جامعه  سرمایه داری می‌باشد.

تجربه‌های جهانی نشان داده‌اند که بدون رهبری متمرکز و هدف‌های مشخص، اعتراض‌ها به سرعت دچار فرسایش یا سرکوب می‌شوند. احزاب و یا تشکیلات فراگیر می‌توانند مطالبات پراکنده را به برنامه‌ای منسجم تبدیل کرده و در عرصه سیاست پیگیری کنند. اعتراض‌های نسل زد، گرچه نوآورانه و گسترده‌اند، اما برای اثرگذاری پایدار نیازمند ساختارهایی هستند که تمامی این مطالبات برحق را به تغییرات سیاسی در سطح ماکرو تبدیل کنند. مدرن‌ترین اعتراض‌ها نیز، همانند گذشته، برای موفقیت نیاز به هدایت، هماهنگی و پیوستگی دارند – ویژگی‌هایی که اغلب در قالب احزاب یا جنبش‌های سازمان‌یافته شکل می‌گیرند. بدون این عناصر، خشم خیابانی به نتیجه‌ای پایدار نمی‌رسد.

در ایران تمامی اعتراضات کارگران، معلمان، پرستاران، بازنشستگان و کل جامعه باید توسط یک حزب رادیکال و انقلابی که خواهان این تغییرات هست متشکل و رهبری شود. برای پیروزی، ما در کنار ایجاد شبکه‌ها و کارزارها و انواع تشکلات صنفی و سیاسی، متشکل شدن در حزب کمونیست کارگری را توصیه می‌کنیم.