هند، ترس از گرسنگی بیشتر از ترس از ویروس کرونا

ترس از گسترش ویروس کرونا سبب شد که چند روز قبل مقامات هند مقررات ممنوعیت خروج مردم از خانه‌هایشان را در سراسر کشور به اجرا بگذارند.

به مردم گفته شده از خانه خارج نشوند ولی بسیاری از کارگران روز مزد، حق این انتخاب را ندارند. ویکاس پاندی، خبرنگار بی‌بی‌سی برای این که ببیند هندی‌ها چگونه با شرایط شاق موجود مقابله می‌کنند در روزهای قبل از اعلام ممنوعیت‌های جدید، به چند محل مختلف در دهلی سر زده:

محل کاریابی در نویدا، معمولا مملو از صدها نفر از بیکارانی است که داوطلب کار در رشته‌های ساختمانی هستند.

مرکز تقاطع چند خیابان در این حومه شهر دهلی یکی از شلوغ‌ترین جاهایی است که کارفرمایان برای اجاره کارگران ساختمانی به آنجا می‌آیند.

ولی وقتی که روز یکشنبه که قرنطینه اولیه شروع شده بود با اتومبیل به آنجا رفتم این محل به طور دلهره‌آوری ساکت بود. همه جا خاموش و بی‌صدا بود. هیچ وقت کسی نمی‌توانست گوش دادن به صدای جیک‌جیک پرندگان را در یک چنین محل شلوغی تصور کند.

ولی من با تقریبا ناباوری این تجربه را کردم.

طولی نکشید که جمعی از مردان را دیدم که در گوشه‌ای تنگ هم ایستاده بودند.

در حالی که مواظب بودم به آنها خیلی نزدیک نشوم، پرسیدم آیا دستور ماندن در خانه را رعایت می‌کنند؟

بیشتر بخوانید:

• کرونا در جهان؛ هشدار درباره وضعیت آمریکا و دستور قرنطینه سراسری در هند
• لغو پروازها به خاطر کرونا؛ بیماران افغان در هند گیر کرده‌اند
• کرونا در جهان؛ تعطیلی تاج محل و جاذبه‌های گردشگری در هند

رامش کومار، که اهل منطقه باندا در ایالت اوتار پرادش است، گفت: “کسی نخواهد بود که به ما کار بدهد ولی هنوز ما شانسمان را امتحان می‌کنیم.”

او اضافه کرد: ” دستمزد من روزی ۶۰۰ روپیه ( معادل ۸ دلار) است و باید شکم پنج نفر را سیر کنم. تا چند روز دیگر آذوقه ما تمام خواهد شد. من خطر ویروس کرونا را می‌دانم ولی نمی‌توانم بچه‌هایم را گرسنه ببینم.”

میلیون‌ها کارگر روزمزد دیگر هم در شرایط مشابه قرار دارند. قرنطینه‌ای که نارندرا مودی، نخست وزیر هند سه شنبه شب گذشته اعلام کرد به این معنی است که برای سه هفته آینده این کارگران درآمدی نخواهند داشت. این احتمال وجود دارد که برخی از آنان ظرف چند روز آینده آذوقه‌شان تمام شود.

هند تا کنون مبتلا شدن بیش از ۵۰۰ نفر به ویروس کرونا و مرگ دست کم ۱۰ نفر از مبتلایان را اعلام کرده است.

چند دولت ایالتی از جمله اوتارپرادش در شمال، کرالا در جنوب و دهلی پایتخت کشور قول داده‌اند که به حساب بانکی کارگرانی مثل رامش کوما، پول نقد واریز کنند. دولت آقای مودی همچنین قول کمک به کارگران روزمزدی را داده که در نتیجه قرنطینه بیکار شده‌اند.

هند از از اپیدمی آنفلوآنزای سال ۱۹۱۸ چه درسی برای مقابله با ویروس کووید- ۱۹ می‌تواند بگیرد؟

به گفته سازمان بین‌المللی کار، دست کم ۹۰ درصد نیروی کار هند به طور غیررسمی استخدام شده و به عنوان نگهبان، نظافتکار، درشکه‌چی (راننده ریکشا) فروشنده دوره‌گرد، مامور جمع‌آوری زباله و یا خدمه منزل کار می‌کنند.

بیشتر آنان از مزایای حقوق بازنشستگی، مرخصی به دلیل بیماری، مرخصی با دریافت حقوق یا هر نوع بیمه‌ای محرومند. بسیاری از آنان حساب بانکی ندارند و برای رفع نیازهای روزانه‌شان متکی به پول نقد هستند.

بسیاری از آنان کارگران مهاجرند یعنی از لحاظ قانونی مقیم ایالت دیگری هستند نه ایالتی که در آنجا کار می‌کنند. همچنین جمعیت شناور هم وجود دارد: کسانی که در جستجوی کار دائما در ترددند، و برای مدت طولانی در یک ایالت زندگی نمی‌کنند.

آخیلش یاداو، سروزیر سابق ایالت اوتار پرادش، اذعان دارد که این چالش‌ها بسیار بزرگند و “هیچکس در هیچ دولت دیگری با یک چنین چالش‌هایی مواجه نبوده.”

او گفت: “باید همه دولت‌ها به سرعت عمل کنند زیرا وضعیت هر روز تغییر می‌کند. باید برای جوامع آشپزخانه‌های بزرگ راه اندازی کنیم و به افراد نیازمند غذا برسانیم. اعم از این که آنها از چه ایالتی می‌آیند باید پول نقد یا برنج یا گندم به مردم بدهیم.”

آقای یاداو، به خصوص نگران ایالت خودش است که پرجمعیت‌ترین ایالت هند است و نزدیک به۲۲۰ میلیون نفر در آن زندگی می‌کنند.

وی می‌افزاید: “برای جلوگیری از ابتلای یک جامعه، باید مانع از این شویم که مردم از یک شهر به شهر دیگر سفر کنند. و یکی از این راهها تضمین امنیت غذایی است. مردم در مواقع بحرانی به روستاهای خودشان برمی گردند.”

یوگی آدیتیاناث، سروزیر اوتار پرادش، گفته است که گروهی از کارگران را که از ایالات دیگر آمده‌اند، ردیابی کرده و هرکسی که نیازمند باشد از کمک دولت او برخوردار خواهد شد.

راه‌آهن هند اکنون تمام سرویس‌های مسافرتی خود را تا ۳۱ ماه مارس به حال تعلیق درآورده.

لی درست یک روز قبل از این که تعلیق کار خط آهن هند در تاریخ ۲۳ مارس شروع شود، صدها هزار کارگر مهاجر از شهرهایی مثل دهلی، مومبای و احمدآباد، یعنی شهرهای آلوده به ویروس کرونا، فرار کرده و به روستاهای خود در ایالت اوتارپرادش و بیهار بازگشتند.

این وضعیت خطر آلوده شدن جامعه به ویروس کرونا را افزایش داد و کارشناسان معتقدند که دو هفته آینده برای هند بیش از هر موقع دیگری چالش برانگیز خواهد بود.

ولی همه امکانات مالی بازگشت به روستاهایشان را ندارند.

کیشنان لال، که در شهر الله‎آباد در شمال هند درشکه‌چی (راننده ریکشا) است، می‌گوید در طی چهار روز گذشته هیچ عایدی نداشته:”برای این که بتوانم به خانواده‌ام غذا برسانم باید عایدی داشته باشم، گر چه نمی‌دانم چه موقع و چگونه.”

دوست او علی حسن که به عنوان نظافتکار یک مغازه کار می‌کند می‌گوید دیگر پولی برای خرید غذا ندارد.

علی حسن می‌گوید: “مغازه دو هفته قبل بسته شد ولی دستمزد من را ندادند. نمی‌دانم چه وقتی مغازه دوباره باز خواهد شد. خیلی می‌ترسم. من خانواده دارم و نمی‌دانم چطور می‌توانم برای آنها غذا فراهم کنم.”

میلیون‌ها هندی هم کارآفرین خیابانی هستند، کسانی که صاحب کسب و کارهای کوچکند و اشخاصی شبیه خودشان را استخدام می‌کنند.

محمد صابر، که در دهلی صاحب یک دکه کوچک فروش نوشابه‌هایی است که با ماست تهیه می‌شوند می‌گوید از آنجا که پیش‌بینی می‌کرد در تابستان مشتریان بیشتری داشته باشند، اخیرا دو کارگر جدید استخدام کرده.

او می‌گوید: ” نمی‌دانم چطور باید از عهده پرداخت دستمزد آنها برآیم. خانواده من از راه کشاورزی در روستا تا حدودی امرار معاش می‌کنند. ولی امسال توفان تگرگ به محصول آنان صدمه زد به همین جهت بسیاری از آنان به کمک من احتیاج دارند.”

محمد صابر اضافه می‌کند که احساس عجز می‌کند و از این می‌ترسد که قبل از ویروس کرونا، گرسنگی موجب مرگ بسیاری شود که مشابه وضعیت او را دارند.

بسیاری از بناهای تاریخی هم در سراسر کشور بسته‌اند و این موضوع در زندگی بسیاری که از راه صنعت گردشگری امرار معاش می‌کنند اثر گذاشته.

تجپال کشیاپ، که در دروازه هند، یک بنای مشهور یادبود جنگ در دهلی، به عنوان عکاس کار می‌کند، می گوید هرگز یک چنین اُفت فاحش کسب و کار را ندیده.

کشیاپ می‌گوید: “اوضاع در دو هفته گذشته بد بود- حتی وقتی که دستور ماندن مردم در خانه به طور کامل به اجرا درنیامده بود. به ندرت می‌شد توریستی را دید. حالا من حتی نمی‌توانم به روستای خودم برگردم و یا کار کنم. در دهلی گیر کرده‌ام و دائما نگران خانواده‌ام در روستایم در اوتارپرادش هستم.”

راننده‌های سرویس‌های تاکسی اینترنتی مانند اوبر و اُلا هم صدمه خورده‌اند.

جوگیندر چودری، که راننده تاکسی کارمندان یک شرکت هواپیمایی در دهلی است می‌گوید دولت باید به کسانی مانند او تا حدودی کمک کند.

به‌گفته او،”من اهمیت باقی ماندن در منزل را می دانم. ویروس کرونا خطرناک است و باید از خودمان مراقبت کنیم. ولی نمی توانم به این فکر نکنم که چنانچه ممنوعیت خروج از خانه هفته ها ادامه پیدا کند، چطور می توانم از عهده اداره خانواده ام برآیم.”

و کسانی هم هستند که حتی اسم ویروس کرونا را نشنیده‌اند.

پینه‌دوزی که نمی‌خواست نامش را بگوید گفت سالها در یک ایستگاه راه آهن شهر الله آباد کفش‌های مردم را واکس می‌زده ولی حالا هیچ کس آنجا نیست.

وی افزود که حتی نمی‌داند چرا مردم دیگر رفت و آمد نمی‌کنند :”نمی‌دانم چه اتفاقی دارد می‌افتد. این روزها کمتر کسی به ایستگاه می‌آید. می‌دانم که نوعی محدودیت آمد و شد وجود دارد ولی دلیلش را نمی‌دانم”

وینود پراجاپاتی، که او هم در همان محل بطری‌های آب می‌فروشد وارد صحبت می‌شود: “من همه چیز را در باره ویروس کرونا می‌دانم. بسیار خطرناک است، تمام دنیا در حال تقلاست. بیشتر افرادی که توانایی مالی و جایی برای ماندن دارند در خانه مانده‌اند. ولی برای کسانی مانند ما، انتخاب بین امنیت جانی و گرسنگی است. کدام را باید انتخاب کنیم؟”بی بی سی