هپکو یک سنگر مهم اعتراض

از سرگیری اعتراضات کارگران هپکو شهر اراک را به تحرک در آورده است. این اعتراضات در سوم شهریور در اعتراض به بساط دزدسالاری حاکم و چوب حراج زدن به سهام کارخانه و به تباهی کشاندن معیشت و زندگی کارگران و بالا کشیدن پنج ماه دستمزدشان برپا شد. بعد از چند روز اعتراض و بی پاسخ ماندن این اعتراضات، کارگران هپکو اولتیماتومی ده روزه دادند و وقتی جواب نگرفتند در بیست و چهارم شهریور دوباره به خیابان آمدند. در ادامه این اعتراضات در روز بیست و پنج شهریور کارگران  این کارخانه مسیر راه آهن شمال به جنوب را بستند و با پهن کردن سفره ای خالی به عنوان اعتراضی نمادین به زندگی زیر خط فقر و با سر دادن سرود همیشگی خود، سرود “زیر بار ستم نمیکنیم زندگی، جان فدا میکنیم در ره آزادگی”، زندگی ای انسانی را فریاد زدند. در این روز صف اعتراض کارگران با یورش وحشیانه نیروی انتظامی رژیم روبرو شد و در جریان آن شماری دستگیر و شماری زندانی شدند. اما کارگران هپکو عقب ننشستند و روز بعد از این یورش دوباره تجمع کردند و در روز بیست و هشتم شهریور با تجمع در مقابل زندان اراک خواستار آزادی همکاران بازداشتی خود شدند.  اعتراضات کارگران هپکو با ابعادی که امروز پیدا کرده است و شکل گیری همبستگی های کارگری حول مبارزات این کارگران یک اتفاق سیاسی مهم است. به این اعتبار این اعتراضات  یک پیشروی دیگر برای جنبش کارگری و مبارزات کل جامعه است و از چند وجه اهمیت دارد.

اول اینکه اعتراضات کارگران هپکو همراه با تجمعات اعتراضی بازنشستگان و معلمان و دیگر اعتراضات در سطح جامعه در یک ماه اخیر همه و همه اتفاقات مهمی هستند که بعد از بر پایی بیدادگاههای رژیم علیه بازداشت شدگان نیشکر هفت تپه و صدور مجازات های سنگین برای آنها  پاسخ کوبنده ای به سرکوبگری های حکومت است. در این دوره کارگران و مردم معترض جامعه کاری کردند که رژیم اسلامی خود به غلط کردن افتاد و خبر از تجدید نظر در احکام صادره برای بازداشت شدگان هفت تپه ودیگر احکام داد. به عبارتی روشنتر این فضا و  این اعتراضات نشانی از جامعه ایست که ایستاده و کوتاه نمی آید. در متن چنین فضایی از اعتراض و مبارزه است که اعتراضات کارگران هپکو تاثیر مستقیمی بر فضای سیاسی شهر اراک داشته و بازتاب اجتماعی بسیاری پیدا کرده است.

نکته دوم همبستگی های شورانگیزی است که در حمایت از مبارزات  کارگران هپکو و در اعتراض به یورش وحشیانه رژیم به صف این کارگران شکل گرفته است. از جمله هم اکنون کارگران هپکو و آذرآب درکنار هم قرار گرفته اند. در همین فاصله کارگران آذر آب نیز با معضلاتی مشابه با  هپکو اعتراضاتی داشته اند. یک مقطع شورانگیز از مبارازت این کارگران اعلام همبستگی آنها با کارگران هپکو با سر دادن سرودی است که قبلا کارگران هپکو سر دادند و فریاد زنده باد هپکو بود. بعد نیز وقتی کارگران هپکو مورد یورش قرار گرفتند کارگران شیفت شب آذر آب در عصر روز بیست و ششم شهریور به نمایندگی از سوی همکارانشان به هپکو رفتند و با بر دست گرفته بنرهایی که رویش نوشته شده بود”زنده باد هپکو” همراهی خود را با این کارگران اعلام کردند. بعد از حمایت کارگران آذر آب از کارگران هپکو، فضای کاملا امنیتی ای حاکم شده و از خروج کارگران آذر آب از کارخانه جلوگیری می شود و تعدادی از آنها احضار و تهدید شده اند. اما فضای این کارخانه و فضای شهر، فضای اعتراض است. وحشت حکومت اسلامی از به راه افتادن مارش بزرگ کارگری در خیابانهای شهر اراک و پیوستن مردم به این اعتراضات و به پا خاستن کل شهر است.

در روز بعد از رفتن کارگران آذر آب به هپکو در روز بیست و هفتم شهریور نیز ما شاهد صحنه زیبای راهپیمایی کارگران واگن‌سازی پارس از محل کارخانه هپکو تا بلوار واگن پارس در اعتراض به ضرب و شتم کارگران هپکو و در حمایت از آنان  بودیم. این چنین است که شهر اراک به صحنه اعتراض و همبستگی کارگری تبدیل شده است.

حمله به کارگران هپکو در سطح اجتماعی نیز بازتاب وسیعی داشته است.  تشکلهای مختلف کارگری و نهادهای مبارزاتی اجتماعی در تلگرام از جمله سندیکای واحد، سندیکای نیشکر هفت تپه، انجمن صنفی کارگران برق و فلزکار کرمانشاه، سندیکای نیشکر هفت تپه، اتحادیه آزاد کارگران ایران و گروههای  ۱۹ اسفند، اتحاد بازنشستگان ایران، شورای بازنشستگان ایران، اتحاد کارگر و معلم در این رابطه بیانیه داده و   اعلام انزجار کرده اند.

نکته سوم اینست که هم اکنون کارخانجات بسیاری در شهر اراک با معضلات مشابهی چون به بحران کشیده شدن تولید کارخانجات و بیکار شدن از کار و نپرداختن دستمزدهایشان روبرویند. این موضوع خود بستر فضای گسترده تری از اعتراض در این شهر را بوجود آورده است. از جمله در همین مدت علاوه بر هپکو و آذر آب در بیست و پنجم شهریور ماه کارگران آلومنیوم اراک نیز تجمع داشتند. در عین حال بسیاری از مردم شهر اراک نان آورانشان در همین کارخانجات شاغلند و فشار مستقیم بیکاری و نپرداختن دستمزدها بر گرده بخش بسیاری از مردم تحمیل میشود.

آنچه امروز در هپکو میگذرد، آنچه در دیگر کارخانجات شهر اراک میگذرد، ادامه همان داستانی است که در نیشکر هفت تپه و گروه ملی فولاد اهواز و بسیاری از مراکز کارگری دیگر شاهدیم. این شرایط بر همبستگی وسیع کارگران و حمایت وسیع مردم شهر اراک  از مبارزات کارگران هپکو و آذرآب و از دیگر کارخانجاتی که به اعتراض بر می خیزند است. این شرایط تاکیدی بر دخالت فعال خانواده ها به عنوان یک نیروی مهم در قدرتگیری مبارزات کارگران و جلب حمایت های وسیع اجتماعی است. این شرایط تاکیدی بر همبستگی سراسری در سطح جامعه از اعتراضات هپکو و از اعتراضات کارگری است.

مبارزات کارگران هپکو تا همین جا یک پیشروی مهم برای جنبش کارگری است. گسترش اعتراضات سراسری یک شکل عملی همبستگی با مبارزات کارگران هپکو و ایستادن در برابر سرکوبگری های حکومت است. حمله به صف کارگران هپکو باید با انزجار وسیع اجتماعی روبرو شود و هشت کارگر بازداشتی هپکو باید بدون قیدو شرط آزاد شوند و پرونده های امنیتی تشکیل شده برای کارگران هپکو و آذرآب و احضار ها و تهدیدها باید فورا متوقف شود.

و بالاخره اینکه کارگران هفت تپه آلترناتیو اداره شورایی را بعنوان یک راه مهم مقابله با بساط دزدسالار حاکم جلو آوردند و پرچمش را اسماعیل بخشی برافراشت. این گفتمان راهکاری برای همه کارگران و همه مردم است. کارگران هپکو، کارگران آذرآب، کارگران آلومنیوم اراک، کارگران واگن سازی پارس و کارگران در بسیاری از مراکز کارگری دیگر با قدرت شوراهایشان میتوانند به بساط دزدسالار حکم در کارخانجات پایان دهند. شوراهای کارگری را باید در همه جا برپا کرد.*

*****************