پاپوش دوزی روزنامه رسالت برای کارگران هفت تپه

این نوع “نکته گفتن” روزنامه رسالت بیش از هر چیز تلاشی برای توجیه تعرض نیروهای امنیتی حکومت به کارگران و دستگیری رهبران آنهاست. طبعا کارگران نیشکر هفت تپه به دنبال خواسته های فوری خود هستند و برای تحقق این مطالبات به نیروی جمعی و شورایی خود اتکا کرده اند. وقتی دولت و صاحبان صنایع در کمال خونسردی حقوق چند ماه از کارگران را نمی پردازند، وقتی که بیمه بازنشستگی کارگران به سازمان تامین اجتماعی پرداخت نمی شود، وقتی که کارگران با قراردادهای موقت امنیت شغلی ندارند، وقتی که به مجتمع کشت و صنعت هفت تپه چوب حراج می زنند و آن را به بخش خصوصی واگذار می کنند، وقتی که مدیران بخش خصوصی با به جیب زدن پول های هنگفت یکی فراری می شود و دیگری آنطور که خودشان می گویند راهی زندان، آنوقت چه انتظاری باید از کارگران داشت؟ روشن است کارگران به خیابان می آیند و اعتراض میکنند. هیچکس نباید انتظار دیگری از کارگران داشته باشد جز اینکه جانانه به دفاع از کرامت و هستی خود برخیزند. کارگران به نیروی متشکل خود آزاد می شوند و این نیرو اکنون در شهر شوش به حرکت در آمده است تا جلوی ظلم و احجاف و استثمار را بگیرد.

صادق وفایی به عبث تلاش می کند که پاپوش امنیتی برای کارگران بدوزد تا آنها را مستحق سرکوب شدن قلمداد کند. جمهوری اسلامی حتی به خودی های خود هم رحم نکرده است و نیاز چندانی به بهانه و پاپوش دوزی برای سرکوب کارگران ندارد. سئوال این است که این رژیم چقدر می تواند در برابر نیروی متحد گارگران موفق شود؟

جمهوری اسلامی بجای ارسال یگان ویژه برای سرکوب کارگران، بجای دستگیری نمایندگان کارگری و به جای زدن اتهامات امنیتی علیه اعتراضات کارگران و پاپوش دوزی برای آنها، برود و جواب خواستهای به حق کارگران را بدهد. مطمئن باشید هرگونه تهدید و یا پاسخگویی با سلاح سرکوب، کارگران را از ادامه مبارزات خود باز نخواهد داشت.

تا آنجا هم به کمونیسم بر می گردد همه عالم می دانند که کمونیستها منافعی جز منفعت طبقه کارگر برای برچیدن مناسبات ستم و استثمار سرمایه داری ندارند. ما کمونیستها مبارزه طبقه کارگر را کلید یک دنیای بهتر می دانیم. و در شرایطی که عده ای در تلاشند برای مردم “منجی” بتراشند ما کمونیستها به تحرک طبقه کارگر و سازماندهی طبقه کارگر امید بسته ایم چرا که تنها مبارزه این طبقه است که می تواند در راس همه مردم محروم ریشه نابرابری و ظلم را بخشکاند و بدین ترتیب نه فقط خود بلکه همه جامعه را از قید ستم و استثمار سرمایه داری خلاص کند.*