پرستو احمدی و آزادی بیان – سینا پدرام

مندرج در ژورنال شماره ۹۱۵ (لینک به فایل پی دی اف نشریه ژورنال برای پیاده کردن روی تلفن همراه)

روابط‌عمومی خانه موسیقی در بیانیه‌ای به لغو بعضی کنسرت‌ها و همچنین بازداشت پرستو احمدی، احسان بیرق نوازنده و سهیل فقیه نصیری، نوازنده گیتار اعتراض کرده است. در همین خبر آمده است که خانه موسیقی از دولت مسعود پزشکیان خواست تا در زمینه مطالبات هنرمندان موسیقی به‌ویژه ممنوعیت فعالیت زنان هنرمند “بیش‌ازپیش همت گمارد” و به شعار “وفاق ملی” که وعده آن را داده است عمل کند. به اینکه خانه موسیقی از رئیس‌جمهور درخواست کرده‌اند به “وفاق ملی” پایبند باشند برمی‌گردیم.

بدون تردید، ولوله‌ای که “کنسرت فرضی” در آشیان رژیم اسلامی انداخته است تماشایی است. پیش از هر چیزی باید اقدام بجا و شایسته پرستو احمدی را ارج گذاشت و از دیگر هنرمندان خواست که به حرکات مشابه در هر سطح و اشلی که قابل حصول هست، همت کنند. حضور زنان در هر سطحی با لباس اختیاری باید به چنان قدرت اجتماعی تبدیل شود که رژیم را به شکل عملی فلج کند. از “کنسرت فرضی” تا “کنسرت واقعی” می‌توان با اقدامات مختلف پلی زد که راه و مقصد را کوتاه و سهل‌تر کند. پرستو احمدی نشان داد که رژیم اسلامی بسیار ضعیف‌تر از آن تصویری است که از خود به جهان عرضه کرده است. الدرم و بلدرم‌های رژیم با یک حرکت پرستو و گروه ارکسترش دود شد و رفت هوا. معلوم شد که آنچه که در رژیم اسلامی تا چند سال پیش ناممکن بود، می‌شود ممکن کرد. اما هنوز می‌توان پیش‌تر رفت.

موازنه قدرت بین مردم و حکومت همچنان به نفع مردم در حال تغییر است. شکست طرح عفاف و حجاب نمونه آخر از ضعف رژیم در مقابل سیل عظیم نافرمانی زنان و سرپیچی آنان از قوانین مالیخولیایی و مذهبی این پارازیت‌های اجتماعی است.

بدون تردید اعتراض به تعرضات رژیم به آزادی بیان هنرمندان و کل جامعه از طرف خانه موسیقی قابل حمایت است اما درخواست از رئیس‌جمهوری که خود مروج حجاب اجباری از روز اول به‌کارآمدن رژیم اسلامی بوده، باید به‌حساب محاسبات نادرست نویسندگان نامه خانه موسیقی از اوضاع سیاسی متحول ایران و فضای اعتراضی جامعه نوشته شود. جنبش‌ها و حرکت‌های اعتراضی موجود می‌باید بر خواست آزادی بی‌قیدوشرط بیان و هنر در هر شکلی از تصویری تا صوتی و غیره پافشاری کنند.