روزنه rowzane خبری – تحلیلی
نشریه ژورنال شماره ۱۰۶۶ – فایل پی دی اف – ویژه تلفن همراه
سلام کیوان. نشریه انگلیسی ژورنال را من و رافائل خواهیم خواند. مرسی که برای ما ارسال کردی. اما می خواستیم بدانیم موقع تماشای اخبار چه احساسی داری و فرض می‌کنیم که با دیدن این صحنه‌ها در این لحظه احساسات متناقضی داری. حتماً دیدنش سخت است. حال خانواده و دوستانت خوب است (یا تا حد امکان خوب است)؟
سلام آندریا و رافائل عزیز
ممنون از احوالپرسی و از اینکه از وضعیتی که در آن به سر می‌برم سؤال کردید. طبعاً وضعیت فکری و عاطفی من با این بمباران‌ها نمی‌تواند خیلی خوب باشد. هر چند باتجربه‌ای که با دیدن انواع فاجعه‌ها دارم یاد گرفتم بحران را در ذهنم کنترل کنم. اما موضوع فقط من نیستم. من می‌توانستم به خودم بگویم از یک جهنمی فرار کردم و حالا در امنیت کامل در یک کشور غربی زندگی می‌کنم و بی‌خیال. زندگی ای دارم، همسری و دوستانی مهربان که با هم به مهمانی می‌رویم و قدم می‌زنیم و جوک می‌گوییم و در مواردی به مسافرت تفریحی داخلی و خارجی می‌رویم.
می‌توانستم حتی در این روزهای بمباران در ایران بگویم با اینکه پول زیادی ندارم اما آنقدر هست که بتوانم چند صد پوند برای خانواده‌ام ارسال کنم تا مقدار کمی از مشکلات اقتصادی خودشان را برطرف کنند و از این بابت به خودم ببالم که انسان مفیدی هستم. حتی می‌توانم در این روزها خودم را با این فکر گول بزنم که استان‌های شمال ایران امن هستند و مردم لااقل بمباران نمی‌شوند. – استان محل سکونت خانواده من- باز هم می‌توانم یک قیافه‌ای از انسان‌دوستی بگیرم و به مردم پیشنهاد کنم که جنگ‌زدگانی که از استان‌های دیگر به‌سوی شهرهای شمالی می‌آیند را پذیرا باشند، با آنها مهربان باشند و باز به خودم بگویم تو وظیفه انسانی و اخلاقی‌ات را انجام دادی و حالا می‌توانی بروی در رستوران نزدیک خانه‌ات غذای موردعلاقه‌ات را سفارش بدهی و از زندگی لذت ببری. حتی می‌توانی پیش دوستانت ادای آدم‌های ناراحت و غمگین را در بیاوری تا ثابت شود دلسوز دیگران هستی.
اما…
این‌طور نیست. تقریبا ۹۰ میلیون انسان در ایران درگیر یک حکومت مذهبی و آدمکش هستند. به مدت ۴۶ سال. اعدام و شکنجه و زندان و فقر و فلاکت اقتصادی. دیکتاتوری مذهبی و نابودی زندگی زنان در ایران بی‌وقفه ادامه دارد. ما داریم ۴۶ سال بمباران می‌شویم.
حالا اما ابعاد فاجعه می‌تواند بیشتر شود و نه‌تنها مردم کشور من که حتی فامیل‌ها و خانواده‌ام هم بر اثر بمباران‌ها نابود شوند.
آنچه که هنوز برایم امیدبخش است این واقعیت است که حتی در دل این اوضاع با تضعیف بیشتر حکومت اسلامی مردم به میدان بیایند و این رژیم مذهبی و ضدبشری را سرنگون کنند.
یک خواست فوری ما برای پایان‌یافتن این فاجعه این است که رژیم اسلامی اعلام کند دست از غنی‌سازی و تلاش برای ساختن بمب اتمی بر می‌دارد و به این پروژه ویرانگر پایان می‌دهد تا شاید نقطه پایانی باشد به این وضعیت جنگی.
بااین‌وجود من حالم خوب است؛ چون فکر تسلیم‌شدن و زانوی غم بغل‌کردن ندارم. از اینکه شماها را در کنار خودم دارم افتخار می‌کنم و احساس شادی دارم. طبعاً وجود پتی برای من بسیار تعیین کننده و حیاتی است.
دوستتان دارم. کیوان
