پیشروی سیاسی جنبش علیه اعدام در ایران – فریبرز پویا

مندرج در ژورنال شماره ۷۸۷ (لینک به فایل پی دی اف نشریه ژورنال برای پیاده کردن روی تلفن همراه)

اگر در ده‌های گذشته جانیان اسلامی اعدامیان را در گورهای دسته‌جمعی در خاموشی شب  و در خفا  زیر خاک  پنهان می‌کردند و خانواده‌های آنها تنها برای یافتن اجساد عزیزانشان گورستان‌ها را می‌گشتند و حتی برای بدست آوردن یادگار باقی‌مانده از عزیزانشان به هر دری می‌زدند امروز اما ایران تحول مهمی را علیه اعدام تجربه می‌کند.

تحولی بزرگ به‌پاس زحمات شبانه‌روزی بسیاری، از جمله مادران داغدار، و به شکل آویزان کردن بنر “اعدام نکنید” در خیابان‌ها و پل‌ها، تا تجمع اعتراضی خانواده‌های محکومین به اعدام مقابل قوه قضائیه و کودکانی پلاکارد بدست که: “بابای من را اعدام نکنید”  یا حضور شبانه خانواده‌های محکوم‌شدگان به اعدام جلوی زندان‌ها علیه احکام اعدام تا حضور دائمی در شبکه‌های اجتماعی به همراه تحصن و اعتراض مداوم در خارج از کشور، حکومت اسلامی را با سد عظیمی از مقاومت روبرو کرده است.

ارتقای درک عمومی از اعدام به‌عنوان یک عمل شنیع که همان قتل دولتی است، اهمیت زیادی دارد. ورود زندانیان سیاسی و در دست‌گرفتن راهبردی این جنبش از درون زندان با اعلام سه‌شنبه‌های اعتراضی علیه اعدام در شش ماه گذشته و سرایت این اعتراضات به زندان‌های دیگر از جمله  بندهای مختلف زندان اوین، زندان قزل‌حصار، زندان مرکزی کرج، زندان خرم‌آباد، زندان تبریز، زندان اردبیل، زندان قائم‌شهر، زندان خوی، زندان نقده، زندان مشهد و زندان سقز نقطه عطفی در این تحول به وجود آورده است.

کمپین‌های وسیع برای آزادی تومان صالحی، مجاهد کور کور، محمود محرابی، شریفه محمدی و دیگران  به تجربه اهمیت بوجود آوردن همبستگی در عمل، تمرکز اطلاع‌رسانی، پشتیبانی از فعالیت‌های این عرصه را دوچندان کرده است فعالین این عرصه را  به زندانبان و خانواده‌های محکوم به اعدام به هم نزدیک‌تر می‌کند و اجازه می‌دهد که خیل وسیع مردمی که خواهان لغو اعدام هستند امکان ابراز بیان عملی داشته باشند. بیاد داشته باشیم که نهاد: “کمپین بین‌المللی علیه اعدام” با دو دهه فعالیت متمرکز علیه اعدام در ایران و جدیداً “کارزار  جهانی نه به اعدام” چه تأثیر مهمی در ارتقا مبارزه علیه دارند.

به‌جرئت می‌توان گفت که ایران اکنون در آستانه و در مرکز جنبش لغو اعدام در جهان قرار دارد و فراتر از آن این جنبش در ایران امروز برای لغو اعدام می‌تواند نویدبخش همبستگی وسیع‌تری برای به‌وجودآوردن تحولی در سازمان‌یابی تعیین‌کننده‌ای برای شکل‌گیری عدالت در ایران داشته باشد.