کارزار جهانی برای آزادی سهیل عربی, پرسش از سه تن از سازماندهندگان کار زار

شنبه ۱۷ اوت ۲۰۱۹ مرداد آکسیونهایی در ده ها شهر در سراسر جهان در دفاع از آزادی عقیده و برای آزادی سهیل عربی یکی از منتقدین جمهوری اسلامی که بمدت شش سال در ایران زندانی است، برگزار شد. به این مناسبت پرسش هایی را با تنی چند از سازماندهندگان و دست اندرکاران این آکسیونها در میان میگذاریم.

خلیل کیون: فراخوان دهندگان و سازماندهدگان این حرکت سراسری چه افرادی و یا سازمانهایی بودند، در چه کشورها و شهرهایی این آکسیونها برگزار شد و چه انعکاسی داشتند؟

نسترن گودرزی: فراخوان این کمپین از طرف نهاد بین المللی جمهوری بی خدایان داده شد. موسس این نهاد آرمین نوابی (چهره شناخته شده آتئیست) است که از طریق  شبکه های اجتماعی فعالیت خود را شروع کرد و موفق شد گروهی پرشمار از آتئیستها را تشکیل دهد. جمهوری بی خدایان سالها با هدف اتحاد بین آتئیست ها و رسیدن به حقوق انسانی خود و دفاع از حق کفر گویی و آزادی بیان، ده ها برنامه و مناظره ترتیب داده بود و در نهایت تصمیم گرفت فعالیت های خود را وارد فاز سیاسی کند. به همین دلیل به عنوان اولین فعالیت سیاسی تصمیم گرفت از سهیل عربی، که به جرم توهین به مقدسات و سب النبی به مدت شش سال تحت شکنجه و آزار و اذیت جسمی و روحی جمهوری اسلامی قرار گرفته است، دفاع کند و از طریق شبکه های اجتماعی خود فراخوان کمپین حمایت از سهیل عربی را اعلام کرد.

پس از اعلام فراخوان، نهادهای اکس مسلم وکمیته بین المللی علیه اعدام و کمیته مبارزه برای آزادی زندانیان سیاسی و بسیاری از فعالین منفرد در گوشه و کنار دنیا به این اطلاعیه پاسخ مثبت دادند و در نهایت افرادی از ۳۸ شهر دنیا با سهیل عربی (به عنوان سمبل یک زندانی آتئیست در ایران) اعلام همبستگی کردند. این فراخوان مورد توجه سازمان فمن سوئد نیز قرار گرفت و این سازمان با اعتراض عریان و نوشتن عبارت”سهیل عربی را آزاد کنید” بر روی بدن، حمایت خود را از کمپین نشان داد.

برای برگزاری تجمع در بسیاری از شهرهای دنیا، همراهان این کمپین با موانعی چون عدم صدور مجوز پلیس مواجه شدند و چون شاید برای بعضی ها این تجربه اول کمپین های این چنینی بود، متاسفانه برخی شهرها با وجود نیروهای مستعد برای پیشبرد و سازماندهی کمپین، نتوانستند مجوز تجمع بگیرند و درنهایت تعداد شهرهای با مجوز به ۲۲ شهر رسید. روز ۱۷ آگوست ما در ۲۲ شهر دنیا توانستیم تجمع و تظاهرات برای آزادی سهیل عربی برگزار کنیم و این شهرها عبارت بودند از : استکهلم، کلن، تورنتو، ونکوور، گوتنبرگ، فرانکفورت ، وین، لندن ، مالمو، اوتاوا ، اندیاناپولیس، مدیسن- ویسکانسین، ملبورن، آنتورپ، کلگری، ویکتوریا، پاریس، آتن، لاهه، سیبو، کیپ تاون و تولوز.

این حرکت تقریبا در تمام رسانه های اپوزیسیون ایران و همینطور اغلب رسانه ها و فعالین مدنی حقوق بیخدایان در سراسر دنیا مورد توجه قرار گرفت. بطور یقین، پرونده سهیل عربی جزو مواردی خواهد بود که نمایندگان جمهوری اسلامی در مجامع بین المللی را تحت فشار قرار دهد.

خلیل کیوان: فراخوان این اعتراض ابتدا توسط جمهوری بی خدایان داده شد و بعد از طرف شما مورد حمایت قرار گرفت و ابعاد آن گسترده شد. هدف شما از این اقدام چه بود؟

مینا احدی: این یک اقدام مهم از طرف یک نهاد بین المللی بود که مربوط به ایران و مربوط به زندانیان سیاسی و در دفاع از آزادی بیان بود. ما باید از این فراخوان دفاع میکردیم ، چرا که یکبار دیگر توجه ها را به سرکوب بی خدایان و منتقدین اسلام و مذهب و منتقدین حکومت اسلامی جلب میکرد و نه فقط این بلکه از مردم دنیا میخواست در مقابل سفارت خانه های رژیم اسلامی تجمع کنند و نشان دهند که از مبارزات مردم ایران و از سهیل عربی قهرمان دفاع میکنند. این برای ما که دست اندرکار همیشگی این نوع اعتراضات هستیم بسیار مهم بود. ما از این فراخوان دفاع کردیم و آستین ها را بالا زدیم و بدلیل داشتن امکانات شبکه و نیرو در بسیاری از کشورها فعالین ما فعالین حزب کمونیست کارگری و کمیته علیه اعدام و کمیته مبارزه برای آزادی زندانیان سیاسی و اکس مسلم سازمان دهنده و سخنران بسیاری از آکسیونها بودند. سوال باید این باشد چرا بقیه اپوزیسیون زیاد دفاع نکرد، آیاخبردار نیستند در دنیا چه خبراست؟ آیا پشت میکنند به این حرکات بین المللی و یا مشغول کارهای دیگر هستند. من این سوال و این نقد را در سخنرانی خودم در مقابل کنسولگری حکومت اسلامی در فرانکفورت هم گفتم. طبیعی ترین عکس العمل اپوزیسیون بنظر من باید دفاع و شرکت در این حرکت می بود و ما این کار را کردیم.

خلیل کیوان: شما فکر می کنید که آکسیون جهانی ۱۷ اوت ۲۰۱۹ چه تاثیری در موقعیت سهیل عربی و افرادی که در موقعیت مشابهی هستند دارد؟

حسن صالحی:خواست فوری ما در این آکسیون این بود که سهیل عربی بهمراه مادرش یعنی فرنگیس مظلوم که اخیرا هم در زندان دچار یک حمله قلبی خفیف شده است، هر دو بلافاصله آزاد شوند. ما فکر می کنیم حتی اگر این خواست بلافاصله عملی نشود اما این اعتراضات بر سرنوشت سهیل می تواند تاثیر مثبت داشته باشد. ما بارها از زندانیان سیاسی در اسارت شنیده ایم که چگونه در اثر این اعتراضات بهبود هایی در وضع آنها بوجود آمده است. بعلاوه به خاطر داشته باشید که حکم اولیه سهیل عربی اعدام بود و در اثر همین اعتراضات بین المللی و داخلی بود که اعدام به زندان تغییر یافت. کمیته بین المللی علیه اعدام با انجام کمپین های جهانی تاکنون جان شماری  از محکومین به اعدام را از مرگ حتمی نجات داده است و یا با پیشبرد این کمپین ها فضایی بوجود آورده ایم تا رژیم در انجام جنایات بیشتر دست به اعصا شود. ببینید وقتی که اعتراضات جهانی می شوند و زندانیان سیاسی به چهره های شناخته شده  بین المللی تبدیل می شوند جمهوری اسلامی خود را در تنگنای بیشتری می یابد. از همین رو  یک تلاش همیشگی جمهوری اسلامی این بوده است که با تهدید خانواده ها و بستگان، از رسانه ای و بین المللی شدن کیس های محکومین به اعدام و یا زندانیان سیاسی جلوگیری کند. چرا که  گروگان گرفتن یک زندانی سیاسی که همه او را می شناسند برای جمهوری اسلامی هزینه  بیشتری  برمی دارد.

 اما صرفنظر از مسئله آزادی سهیل و مادرش نفس دفاع ما از آزادی بیان در جریان این آکسیون یک فضای مبارزاتی ایجاد می کند.در این فضا مردم هر چه بیشتر حق انتقاد از مذهب را امر طبیعی خود می دانند  و نسبت به منتقدین به مذهب سمپاتی بیشتری از خود نشان می دهند و از این حق بعنوان بخش لایتجزایی از آزادی بیان با گرمی بیشتری حمایت کنند. وقتی میخ چنین روحیه و فرهنگ مبارزاتی در جامعه کوبیده شود طبعا کسانی مثل سهیل که در زندان بسر می برند یاور و پشتیبانی بیشتر می یابند. امروز به دلیل چهل سال حکومت مذهبی در ایران که دما از روزگار مردم در آورده است بیزاری و رویگردانی از مذهب بیشتر شده است. اگر این موج ادامه یابد سلاح دستگیری و زهره چشم گرفتن از منتقدین به اسلام کارآیی خود را از دست خواهد داد. آخر مگر جمهوری اسلامی چقدر می تواند بازداشت و دستگیر کند زمانی که ملیونها انسان بی خدایی و یا انتقاد به مذهب را حق انتخاب آزادانه خود قلمداد می کنند؟*

انترناسیونال۸۳۰