کارگران در هفته ای که گذشت

انترناسیونال 764

دور جدید مبارزات کارگران هپکو در اراک

٨٠٠ کارگر هپکو که همچنان با معضل دستمزدهای پرداخت نشده و عدم ایمنی شغلی روبرویند، دور جدیدی از مبارزه را آغاز کرده اند. اعتراضات کارگران هپکو به دلیل مبارزات قدرتمندی که این کارگران در طول سالهای اخیر داشته اند، همواره مرکز توجه مردم شهر اراک و جنبش اعتراضی کارگری است.

کارگران هپکو در روز ٢٦ اردیبهشت برای چهارمین روز متوالی ریل راه‌آهن شمال-جنوب را بستند و در این محل چادر زده و اعلام کردند که تا وقتی به خواستهایشان پاسخ داده نشود، این محل را ترک نخواهند کرد. نصب بنر ورود ممنوع برای کارفرمایی که ٦٠٠ کارگر را اخراج کرد و بنر چک نمادین در کنایه به واگذاری کارخانه ٣٠٠ میلیاردی هپکو به مبلغ ده میلیون که گوشه دیگری از بساط دزدسالاری حاکم را به نمایش میگذارد و بستن راه آهن شمال- جنوب در اراک از جمله اقدامات جالب و تعرضی کارگران هپکو در این دور از اعتراضاتشان است. بدین گونه است که  کارگران قدرتمند و با عمل مستقیم خود در برابر زورگویی های کارفرمایان و دولت ایستاده اند.

بنا بر خبرها نپرداختن دستمزدها و عدم ایمنی شغلی فشار سنگینی بر گرده کارگران هفت تپه گذاشته است و زیر این فشار در روز ٢٣ اردیبهشت یکی از کارگران این کارخانه اقدام به خودکشی کرد.  اما خوشبختانه با کمک همکارانش از مرگ نجات یافت. این اتفاق در این روز آتش خشم کارگران را شعله ور تر کرده و فورا به تجمع اعتراضی آنان تبدیل شد.

اعتراض کارگران هپکو به معوقات مزدی و خطر بیکار شدن از کار است. اعتراض آنان به چوب حراج زدن به این کارخانه و بیکارسازهایی وسیعی که به راه افتاد و تهدید بیکارسازی بیشتر است. از جمله در  این شرکت قبلا بیش از دو هزار کارگر به کار اشتغال داشتند و امروز تعداد آنها به حدود ٨٠٠ نفر رسیده است.  بنا بر آخرین خبرها کارگران هپکو با صدور بیانیه ای اولتیماتوم داده اند که اگر تا روز دوشنبه ٣١ اردیبهشت پاسخ نگیرند، در اشکال گسترده تری اعتراضشان را دنبال خواهند کرد.

شیوه های مبارزاتی کارگران هپکو، حضور خانواده ها در این مبارزات و دادن بعد اجتماعی تری به اعتراضاتشان و شعارهای تعرضی و رادیکال آنها از جمله نقطه قوتهای مبارزات این کارگران است. این کارگران با سرود زیر بار ستم نمیکنیم زندگی، جان فدا میکنیم در ره آزادگی، بارها و بارها فریاد اعتراض خود را به کل جهنم سرمایه داری حاکم اعلام داشته و با مارش عظیم شان فضای شهر را به تحرک در آورده اند. و این سرودی است که امروز به فریاد اعتراض همه کارگران و کل جامعه تبدیل شده است. همچنین شعارهایی چون؛ همش میگن آمریکا، دشمن ما همین جاست، یک اختلاس کم بشه، مشکل ما حل میشه، شعارهای است که کارگران هپکو در اعتراضاتشان سر دادند و پاسخ کوبنده ای به تعرضات هر روزه حکومت تحت عنوان اقتصاد مقاومتی و جنگ با دشمن بزرگ آمریکا به کارگران و کل جامعه است.

تجمع اعتراضی نی برها در مقابل  انبار شکر سفید

نیشکر هفت تپه یک مرکز پر جنب و جوش اعتراضی کارگری است و  یک موضوع دائمی اعتراضات آنان مبارزه علیه به سرقت رفت دستمزدهایشان است. روز ٢٤ اردیبهشت کارگران نی بر در نیشکر هفت تپه در اعتراض به تعویق پرداخت دستمزدها و نگرفتن پاداش خود و همچنین بستن درب انبار شکر سفید، مقابل انبار تجمع کردند. این کارگران از شهرها و همچنین روستاهای خرم آباد برای گذران زندگی به این منطقه آمده و به کار سخت نی بری اشتغال دارند و اکنون علی رغم  پایان فصل نی بری چندین ماه است که دستمزدهای خود را دریافت نکرده اند. جدا از نی بر ها دیگر کارگران نیشکر هفت تپه که تعداد آنها  بیش از چهار هزارنفر میباشد دوماه است که پرداخت دستمزدشان به تعویق افتاده است. کارگران نیشکر هفت تپه در تدارک اعتراضات گسترده تر برای نقد کردن دستمزدهای به سرقت رفته شان هستند.

اعتراضات گسترده کارگران راه آهن

یک نقطه قدرت کارگران راه آهن، اعتراضات سراسری آنهاست. این کارگران بارها با فراخوانهای سراسری خود توانسته اند در سطح سراسری در شهرهای مختلف تجمعات اعتراضی برپا کنند. دستمزدهای معوقه و نوع قرار دادهای کاری از جمله موضوعات مهم اعتراضات ٧٠٠٠ کارگر شرکت تراورس در نواحی ریلی کشور است. در رابطه با این موضوعات در این هفته کارگران راه آهن اصفهان، مشهد، شهرهای لرستان، زاگرس، رباط کریم، اسلامشهر و زنجان تجمع داشتند. کارگران راه آهن امروز با سازمانیابی در گروههای تلگرامی در مدیای اجتماعی بیش از هر وقت بر سر خواستهایشان متحد عمل میکنند. این گروهها بستر مناسبی برای شکل گرفتن تشکل توده ای و سراسری این کارگران و اعلام موجودیت آنست. باید دست به کار شد.

پاسخ کارگران به سرکوب تجمع ٢٠ اردیبهشت معلمان، همبستگی کارگری است

روز ٢٠ اردیبهشت معلمان شاغل و بازنشسته در تهران و در بیش از بیست شهر جمع شدند و خواستهایشان را فریاد زدند. اعتراض علیه دستمزدهای زیر خط فقر و جلو گذاشتن خواست حداقل دستمزد ٥ میلیون، اعتراض به بی تامینی جامعه و جلو گذاشتن دو خواست اساسی تحصیل رایگان و درمان رایگان و اعتراض علیه اختلاس ها و تبعیض و نابرابری از محورهای اساسی اعتراضات و خواستهای آنان بود. معلمان با شعارهایشان و با قطعنامه خود بطور واقعی اعتراضشان را به فقر، تبعیض، نابرابری و کل بربریت حاکم اعلام داشتند. اعتراض معلمان درست یکروز بعد از بلند شدن جنجال بر سر آمریکا و برجام، پاسخ درخوری به این هیاهو بود. پاسخ مردمی بود که معیشت، منزلت و داشتن یک زندگی انسانی را حق مسلم خود میدانند. در تقابل با این حرکت مهم سیاسی، جمهوری اسلامی بطرز وحشیانه ای تجمع معلمان در تهران را مورد حمله قرار داد و در جریان آن هشت نفر از معلمان دستگیر شدند و تعدادی هم مورد ضرب و شتم قرار گرفتند. اما معلمان جانانه ایستادند و سرکوبگران را هو کردند و شعار دادند و به اعتراضشان ادامه دادند. بدنبال این حمله وحشیانه کارزاری برای آزادی معلمان بازداشتی و موجی از همبستگی با مبارزات و خواستهای معلمان به راه افتاد. در همان روز ٢٠ اردیبهشت به محض پخش خبر حمله به تجمع معلمان در تهران، معلمان در مریوان و چند شهر دیگر این حمله سبعانه را محکوم کردند و شعار معلم زندانی آزاد باید گردد را سر دادند. شورای هماهنگی تشکلهای صنفی معلمان که فراخوان این تجمع سراسری را داده بود، طی بیانیه ای حمله به تجمع معلمان در تهران را محکوم، خواستار آزادی دستگیر شدگان و عذر خواهی از معلمان شد. علی اکبر باغانی عضوهیات مدیره کانون صنفی معلمان تهران طی پیامی با گفتن اینکه حتی هیتلر هم چنین جنایتی در مورد معلمان بکار نگرفت و اینکه دولت روحانی با این حمله مانند دولتهای قبل از خود ننگی بزرگ به جا گذاشت، حمله به معلمان را شدیدا محکوم کرد.

همچنین بیانیه های مختلفی از سوی تشکلهای مختلف کارگری چون انجمن صنفی برق و فلز کرمانشاه، اتحادیه آزاد کارگران ایران، سندیکای نیشکر هفت تپه و سندیکای واحد، کمیته پیگیری، اباذری استاد دانشگاه تهران در حمایت از دانشجویان دربند، مطالبات معلمان صحبت کرد و کانون های صنفی معلمان در شهرهای مختلف در محکومیت حمله به تجمع معلمان انتشار یافت. در ادامه این کارزار و این موج همبستگی طوفان تویتری با هتشگ از_معلم_بگو با ٢٧١٤٨ توییت داغ ترین هشتگ شد. و بالاخره اینکه در میان این همبستگی ها جمعی از اولیای دانش آموزان مریوان در بیست و چهارم اردیبهشت ماه بیانیه ای انتشار دادند که ابعاد اجتماعی مبارزات و خواستهای معلمان را بیش از بیش در مقابل همگان قرار داد. در این بیانیه آنها حمایت خود را  از اعتراضات معلمان از جمله اعتراض آنها به کالایی سازی آموزش و وضع بد معیشتی شان و از خواستهای معلمان  اعلام داشتند. این حمایت ها و بیانیه هایی از نوع بیانیه جمعی از والدین دانش اموزان در مریوان نشان از شکل گیری یک جنبش همبستگی کارگری است که نوین است و مهر فضای پر التهاب جامعه را بر خود دارد. زیر فشار چنین ابعادی از همبستگی است که روز ٢٣ اردیبهشت هفت نفر از معلمان بازداشتی به اسامی رسول بداقی، محمد تقی فلاحی، رحمان عابدینی، اسماعیل گرامی، حسین غلامی، عالیه اقدامدوست و جواد زنوری آزاد شدند و محمد حبیبی از اعضای هیات مدیره کانون تهران همچنان در بازداشت بسر میبرد.

با همین قدرت میتوان محمد حبیی و سه معلم زندانی دیگر اسماعیل عبدی، مختار اسدی و محمود بهشتی که از قبل در بازداشت بسر میبرند را آزاد کرد. کارزار برای آزادی معلمان زندان و علیه امنیتی کردن مبارزات کارگران، معلمان و فعالین سیاسی جاریست، وسیعا به این کارزار بپیوندیم. تمامی زندانیان سیاسی باید فورا آزاد شوند. تمامی احکام امنیتی صادر شده برای کارگران، معلمان و فعالین اجتماعی باید لغو شود.

آزادی دستگیر شدگان اول ماه مه سنندج

اول ماه مه امسال همانطور که قبلا نیز در نوشته ای دیگر اشاره کردم یک نقطه عطف بود. نقطه درخشان این روز مراسمی بود که در تهران در مقابل مجلس برگزار شد و طنین صدای قرای ناهید خداجو از اعضای هیات مدیره اتحادیه آزاد با خواندن قطعنامه اول ماه مه امسال، این روز را تاریخی کرد. در مراسم تهران ٦ نفر بازداشت  و در روز بعد از آن آزاد شدند. عثمان اسماعیلی نیز در سقز بازداشت شده بود که در هفدهم اردیبهشت آزاد شد. در سنندج نیز سه نفر به اسامی آرمین شریفی، یدی صمدی و امیر شهابی دستگیر شدند که در روز ٢٥ اردیبهشت این هفته به قید وثیقه آزاد گردیدند. آزادی این عزیزان را به آنها، به خانواده هایشان و به همگان تبریک میگویم. زیر فشار اعتراض کارگران و کل جامعه است که رژیم اسلامی ناگزیر به آزادی دستگیر شدگان اول مه شد. آزادی آنها یک پیشروی مهم و گامی در جهت تحمیل  روز جهانی کارگر به حکومت اسلامی است. زنده باد اول ماه مه.

جمهوری اسلامی باید از سازمان جهانی کارگر اخراج شود

یکصد وهفتمین اجلاس جهانی کار از ۲۸ می ۲٠١۸ الی ۸ ژوئن در شهر ژنو سوییس برگزار می گردد. در اعتراض به حضور هیات جمهوری اسلامی در این اجلاس کمیته برگزاری تظاهرات ژنو در حمایت از کارگران ایران طی بیانیه ای خطاب به اتحادیه های کارگری در سراسر جهان، فعالین کارگری، احزاب و سازمانهای چپ و انسانهای آزادیخواه و برابری طلب برای ساعت ده صبح روز اول ژوئن برابر با یازدهم خرداد ماه به برپایی تجمعی اعتراضی در محل میدان ملل شهر ژنو که در برابر سازمان جهانی کارگر قرار دارد، فراخوان داده است.

ما نیز که هر ساله تلاش کرده ایم با وارد شدن به محل اجلاس های سازمان جهانی کار صدای اعتراض کارگران و مردم ایران باشیم، در تجمع اعتراضی روز اول ژوئن در ژنو شرکت خواهیم کرد تا صدای اعتراض کارگران و مردم ایران علیه حکومت جنایتکار جمهوری اسلامی باشیم. ما همواره اعلام کرده ایم که حکومت اسلامی، سرکوبگر کارگران و مردم ایران است. حکومت اسلامی ضد کارگر و ضد بشر است. حکومت اسلامی، حکومت  آپارتاید جنسی و ستون تروریسم اسلامی در منطقه است و جای چنین حکومتی نه در تنها در سازمان جهانی کارگر و در هیچ مرجع بین المللی ای نیست، بلکه در پشت میز محاکمه است. انتظار است که تا فرصت هست و همانند هر سال تشکلهای و رهبران کارگری نیز صدای اعتراضشان را نسبت به مماشات سازمان جهانی کار با حکومتهای جنایتکاری چون جمهوری اسلامی بلند کنند. جمهوری اسلامی باید از سازمان جهانی کار و تمامی مراجع بین المللی اخراج شود.