کارگران در هفته ای که گذشت

انترناسیونال ۷۰۴

 شادباش سال جدید  و نگاهی به سال گذشته

سال جدید را به همگان تبریک میگویم. سالی پر از جدال و مبارزه را پشت سر گذاشتیم. دست تک تک رهبران و سازماندهندگان اعتراضات پرشور کارگری، رهبران و سازماندهندگان کارزارهای مبارزاتی علیه تبعیض جنستی، برای آزادی زندانیان سیاسی، علیه اعدام، علیه تخریب محیط زیست، و برای داشتن یک زندگی شاد و انسانی را به گرمی میفشارم. سالی که رقص دختران و پسران جوان و شادی مردم در خیابانهای شهرهای مختلف به مناسبت چهارشنبه سوری و جشن نوروزی، نشانه نه بزرگ شما مردم به حکومت ارتجاعی اسلامی و آپارتاید جنسی اش و نوید بخش یک زندگی بهتر بود. زنده باد به اینهمه شجاعت، اینهمه آزادیخواهی و برابری طلبی. اکنون که سال جدید شروع شده است، لازم میدانم نگاهی تیتروار به جنبش اعتراضی کارگری در سالی که گذشت داشته باشیم.

کارگران در سالی که گذشت

سال ٩٥، سال اعتراضات گسترده کارگری، سال اعتراضات سراسری از نوع اعتراضات معلمان، بازنشستگان، کارگران مخابرات و آتش نشانی، کارگران نفت و مراکز مختلف کارگری دیگر از این دست در مقابل مجلس و تجمعات هزاران نفری کارگری بود.

سال ٩٥، سال مارش با شکوه کارگران هپکو در وسط شهر اراک با شعار “زیر بار ستم نمیکنیم زندگی، جان فدا میکنیم در ره آزادگی”، سال مارش فراموش نشدنی قدرتمند ٥ هزار کارگر ایران ترانسفو در کارخانه علیه بیکارسازیها و برای گرفتن حق و حقوشان، سال به میدان آمدن چشمگیر تر خانواده های کارگری و از جمله راهپیمایی کارگران روغن نباتی جهان با خانواده ها، در وسط شهر زنجان، با شعار یک اختلاس کم بشه مشکل ما حل میشه بود.

سال ٩٥، سال کارزارهای بزرگ اجتماعی علیه فقر و برای دستمزدهای بالای خط فقر با شعار خط فقر ٤ میلیون، حقوق ما یک میلیون، اعتراض علیه سرکوبها و کارزار علیه امنیتی کردن مبارزات کارگران، معلمان و فعالین اجتماعی، با خواست باطل شدن پرونده های امنیتی تشکیل شده و فریاد کارگر زندانی، زندانی سیاسی آزاد باید گردد؛ سال تجمعات اعتراضی برای خواستهای سراسری با شعارهایی چون درمان رایگان حق مسلم ماست؛ تحصیل رایگان حق همه کودکان؛ پایان دادن به پولی کردن دانشگاه ها؛ مسکن مناسب، حق مسلم ماست؛ و… بود.

سال ٩٥، سال اتحاد کارگران و معلمان که با بیانیه جعفرعظیم زاده و اسماعیل عبدی، علیه دستمزدهای زیر خط فقر و سیاست های ریاضت اقتصادی دولت و سرکوب مبارزات مردم معترض با انگ های امنیتی، به صدا در آمد، بود. سالی که بیش از بیش اتحاد و همبستگی طبقاتی کارگران، معلمان، بازنشستگان، پرستاران، دانشجویان و بخش های مختلف مردم معترض با تجمعات هزاران نفره در مقابل مجلس و بیانیه های فراگیرش را به نمایش میگذاشت.

سال ٩٥، سال اعتراضات کارگران، معلمان و مردم معترض به تبعیض ها و حقوقهای میلیاردی و اختلاس های حکومتیان بود.

و همه این اتفاقات در دل جامعه ای اتفاق افتاده است که در تب و تاب مبارزه میجوشد و هر روز بیشتر شاهد شکل گیری صف بندی طبقاتی علیه یک درصدی های مفتخور و توحش سرمایه داری حاکم هستیم. به این اعتبار سال ٩٥ سال تثبیت و نمایان تر کردن بسیاری از پیشروی هایی بود که جنبش کارگری در سالهای اخیر داشته و امروز ما را در نقطه عطف تحولسازی قرار داده است. نگاهی هر چند تیتر بار به این اتفاقات عظیم بیش از بیش قدرت ما را مقابل چشممان میگذارد و راه آینده را پیش رویمان قرار میدهد. در متن چنین جدال با شکوه و هر روزه است که امروز سرود “زیر بار ستم نمیکنیم زندگی” که اول بار توسط کارگران هپکو خوانده شد و شعارهایی چون یک اختلاس کم بشه، مشکل ما حل میشه؛ ملک نجومی تو، ما را بی مسکن کرده؛ من اینجا نبودم، تو آن بالا نبودی؛ معیشت، منزلت، حق مسلم ماست؛ امروز به شعارهای وحدت بخش کل جامعه تبدیل  شده و  شعارهای ما مردم علیه تبعیض، فقر و نابرابری است. چنین ابعادی از اعتراض، اتحاد، همبستگی و خواستهای روشن، نوید بخش سالی پر از موفقیت و پیروزی در سال ٩٦ برای کل جامعه است. با فشرده کردن هر چه بیشتر صف اعتراضاتمان و با تمام قدرت به استقبالش برویم.

کارگران با اولتیماتوم هایشان به تعطیلات نوروزی رفتند

اگر پاسخ نگیریم در اولین روزهای بازگشت به کار اعتراضاتمان را در ابعادی گسترده و با شرکت وسیعتر خانواده ها از سر خواهیم گرفت، این گفته و کلام کارگران، معلمان، بازنشستگان در اعتراضات گسترده ماههای آخر سالشان و در آخرین تجمع هزاران نفره ٢٢ اسفند مقابل مجلس بود که سر داده شد.

ماه اسفند، ماه اعتراضات گسترده برای نقد کردن طلب ها در محیط های کارگری در شهرهای مختلف، ماه تجمعات هزاران نفره برای پیگیری خواستها در مقابل مجلس و مراکز استانها بود. کارگران با اولتیماتوم دادن و اتمام حجت کردنهایشان به تعطیلات نوروزی رفتند.

نکته قابل توجه فشار این اعتراضات بر روی حکومت اسلامی است. ارسال بخشنامه های محرمانه به مراکز مختلف کارگری مبنی بر پرداخت فوری دستمزدها، یک نمونه بارز هراس از اعتراضات گسترده تر و به میدان امدن بیشتر خانواده ها در این اعتراض و حمایت و پشتیبانی میدیای اجتماعی و رسانه هایی چون کانال جدید است. نمونه اخیرش در اصفهان خطاب به مدیر عامل ذوب آهن اصفهان، شرکت پالایش قطران زغال سنگ، شرکت فراورده های نسوز آذر و شرکت لوله و پروفیل کجویی در ٢٦ اسفند ماه است. در این بخشنامه از شرکتها، بنگاههای اقتصادی، شهرداریها و سازمانهای وبسته خواسته شده است که نسبت به پرداخت مطالبات معوق کارگران تعجیل و مانع بروز هر گونه نارضایتی در آستان “انتخابات” و “بهره برداری و سوء استفاده جریانهای ضد انقلاب و معاند” از مسایل کارگری و صنفی شده اند. همچنین تعیین حداقل دستمزدها ٩٣٠ هزار تومان، یک موضوع مهم اعتراض کارگران است، کارگران با بیانیه هایشان اعلام کرده اند که به دستمزدهای چند بار زیر خط فقر تعیین شده تن نخواهند داد و فراخوان به اعتراض گسترده و اجتماعی داده اند.

کارزار علیه امنیتی کردن مبارزات

یک کارزار مهم اجتماعی در سال گذشته، کارزار علیه امنیتی کردن مبارزات کارگران، معلمان، و فعالین اجتماعی بود. این کارزار همچنان به پیش میرود. یک نمونه بارزش پیامهای همبستگی با کارگران زندانی، با بهنام ابراهیم زاده از چهره های شناخته شده کارگری و با اسماعیل عبدی از رهبران کانون صنفی معلمان است. گروههای چند هزار نفره معلمان سرشار از همبستگی و تجدید عهد کردن برای آزادی اسماعیل عبدی و مبارزه برای باطل شدن پرونده های تشکیل شده برای او، محمود بهشتی یکی دیگر از رهبران کانون صفنی معلمان که دو باره در همین روزها دادگاهی اش کردند، علی اکبر باغانی که برای ده سال در زابل در تبعید بسر میبرد و برای آزادی همه زندانیان سیاسی است. معلمان، معلمان بازنشسته، بازنشستگان، کارگران، در روزهای پایانی سال و در تجمعات هزاران نفره با شکوهشان در مقابل مجلس همگی با اولتیماتوم دادنهایشان و با اعلام اینکه اگر به خواستهایشان پاسخ داده نشود که یک رقم آن افزایش دستمزدها به بالای خط فقر است و رقم دیگر پایان دادن به فضای امنیتی در آموزش و پرورش و امنیتی کردن مبارزات است، قول و قرار ادامه اعتراضاتشان را برای شروع سال جدید گذاشتند.

در هفته های اخیر در ادامه احضار ها و فشار بر روی رهبران و اکتیویست های کارگری و اجتماعی، شاهد احضارها، دادگاه تشکیل دادنها و حکم دادنهای دیگری از سوی مراکز قضایی رژیم اسلامی بوده ایم.

روز ٢٥ اسفند دادگاه تجدید نظر رسیدگی به اتهامات محمود بهشتی در شعبه ٣٦ دادگاه انقلاب اسلامی برگزار شد. محمود بهشتی لنگرودی، سخنگوی کانون صنفی معلمان استان تهران، در دادگاه بدوی به ٥ سال زندان محکوم شده بود که این حکم مورد اعتراض وی قرار گرفت. او طی سه حکم مجزا به ١٤سال حبس محکوم شده است که آخرین حکم وی مربوط به پرونده تجمعات سال ٩٣می باشد. شاکی پرونده وی قرارگاه ثارالله است و در صورت تایید این حکم در دادگاه تجدید نظر، حکم مذکور قابلیت اجرا خواهد داشت. معلمان خواستار لغو تمامی احکام صادر شده برای معلمان معترض و خاتمه دادن به فضای اعتراض در آموزش و پرورش هستند.

قبل از آن در ٢٢ اسفند يكشنبه در شعبه ١٠١ دادگاه كيفري ٢ ساوه، پرونده قضایی جعفر عظيم زاده و شاپور احسانی راد مورد بررسی قرار گرفت. جعفر عظیم زاده و شاپور احسانی راد بخاطر مبارزاتشان به ١٧ سال و ١١ سال حبس محکوم شده اند. ما خواهان برائت آنها از تمام اتهامات وارده از جانب كارفرما و حكومت اسلامی كارفرمايان و سرمايه داران در سطح علنی  هستیم.

روز ١٦ اسفند نیز عثمان اسماعیلی و محمود صالحی در شعبه چهارم دادگاه تجدید نظراستان کردستان محاکمه شدند. عثمان اسماعیلی همراه با محمود صالحی در تاریخ هشتم اردیبهشت ٩٤  در شهر سقز دستگیر و در تاریخ سی ام مهر همان سال در شعبه اول دادگاه انقلاب شهرستان سقز به اتهام شرکت در مراسم روز جهانی کارگر به یک سال زندان محکوم شد. محمود صالحی در دو جلسه در شعبه اول دادگاه انقلاب سنندج در مجموع به ٩ سال زندان محکوم شد. متعاقب اعتراض عثمان اسماعیلی و محمود صالحی به این احکام، دادگاه روز ١٦ اسفند ٩٥ تشکیل شد.  پرونده تشکیل شده برای عثمان اسماعیلی و محمود صالحی نمونه هایی دیگر از مصادیق امنیتی کردن مبارزات بر حق کارگران و کل جامعه است. حق تجمع، حق اعتصاب، حق تجمع، حق برپایی جشن اول مه، روز جهانی کارگر، آزادی بیان همه و همه حقوق پایه ای کارگران و کل جامعه است. پرونده های تشکیل شده برای عثمان اسماعیلی و محمود صالحی باید باطل و احکام صادر شده برای آنان فورا باطل شود .