کارگران در هفته ای که گذشت

هفته ای که گذشت، هفته ای پرتحرک در جنبش اعتراضی کارگری بود. دور جدید اعتراضات کارگران هپکو، اعتراضات سریالی کارگران بازنشسته نیشکر هفت تپه، تجمع سراسری معلمان آزاد شاغل در بخش غیر دولتی از جمله سرتیترهای مهم آنست که در زیر میخوانید.

دور جدیدی از اعتراض کارگران هپکو

حدود ۹۰۰ کارگر کارخانه ماشین سازی هپکو اراک، روزهای ١٠، ١١ و ١٢ تیر در اعتراض به عملی نشدن وعده کارفرما مبنی بر پرداخت مطالبات چهار ماه و نیم دستمزد و دیگر طلبهایشان، دور جدید اجتماعات خود را آغاز کردند. کارگران به نشانه اعتراض به محقق نشدن وعده پرداخت مطالباتشان از سوی کارفرما، فاصله محل کارخانه تا ساختمان استانداری و میدان مرکزی شهر اراک را راهپیمایی کردند. در حرکت روز ١٢ تیر، کارگران هپکو  با راهپیمایی و نشستن بر روی زمین و مسدود کردن خیابان (نزدیک ترمینال) دست به اعتراض زدند.

۱۱ اسفندماه سال گذشته کارگران هپکو به دلیل تاخیر شش ماه حقوقشان مقابل ساختمان استانداری مرکزی تجمع اعتراضی برپا کردند و از سوی مسئولان استانی وعده هایی برای رفع مشکلشان داده شد که این قول ها هنوز به صورت کامل عملیاتی نشده است.

بنا بر خبرها، از روز ١٣ خرداد، سازمان خصوصی سازی، مدیریت هپکو را به شرکت هیدرو اطلس، واگذار کرده  است. یکی از تعهدات این واگذاری برعهده گرفتن مسئولیت پرداخت چهار و نیم  ماه از مزد کارگران بوده است. بر مبنای این تعهدات قرار بوده که تا پایان خرداد ماه همه معوقات مزدی وبیمه ای کارگران پرداخت شود اما، اقدامی صورت نگرفته است. به گفته کارگران، حقوق آذر، دی و بهمن سال ٩٥ آنها کامل پرداخت نشده است. حقوق اسفند ماه این کارگران بعد از اعتراضات بسیار پرداخت شد و از آغاز سال جاری تا کنون نیز، دستمزدی نگرفته اند. بدین ترتیب این کارگران بیش از ٥ ماه مزد، طلب دارند. این موضوع اعتراضات دنباله دار کارگران را در پی داشته است.

راهپیمایی کارگران هپکو در وسط شهر اراک بار دیگر فضای شهر را تغییر داده است. مردم با علاقه این اعتراضات را دنبال میکنند. یکماه اعتراض بیش از هزار کارگر کارخانه هپکو، یکی از نقطه های درخشان مبارزات کارگری در سال ٩٥ بود. کارگران هپکو با شعارهای کوبنده خود و با سرود “زیر بار ستم نمیکنیم زندگی، جان فدا میکنیم در ره آزادگی”، بطور واقعی  اعتراض کارگران سراسر ایران و کل جامعه را فریاد زدند. اعتراضات و تظاهرات هر روزه کارگران هپکو در سال گذشته در خیابانهای اراک و سرانجام وارد صحنه شدن خانواده ها در این اعتراضات و عقب نشینی فوری کارفرما و دولت و تن دادن به بخشی از خواستهای کارگران، یک نقطه عطف مهم در جنبش اعتراضی کارگری بود که درسهای با ارزشی برای کل جنبش کارگری و کارگران هپکو در پی داشت. تجربیات درخشان مبارزات کارگران هپکو در سال ٩٥، بدون شک امروز آنها را در موقعیت قدرتمندتری برای پیشبرد اعتراضشان قرار داده و مکان ویژه ای به مبارزات آنها در جنبش اعتراضی کارگری داده است. اکنون بلند شدن دوباره زمزمه های اعتراض در این کارخانه برای مردم شهر اراک و جنبش اعتراضی کارگری نوید بخش است. اعتراضات کارگران هپکو ادامه دارد. اخبار این اعتراضات را وسیعا پخش کنیم. از مبارزات کارگران هپکو حمایت و پشتیبانی کنیم.

ادامه اعتراضات کارگران بازنشسته نیشکر هفت تپه

روزهای ١٢ و ١٣ تیرماه، گروهی از کارگران مجتمع نیشکر هفت تپه در ادامه تجمعات اعتراضی شان برای پیگیری مشکل بازنشستگی خود، در مقابل ساختمان فرمانداری شهرستان شوش تجمع کردند. از قرار معلوم به ٣٤١ کارگر بازنشسته نیشکر هفت تپه که از ٢٥ اسفند سال ۹۴ مشمول بازنشستگی شده اند، به دلیل پرداخت نشدن ٤ درصد سهم کارفرما به تامین اجتماعی، مستمری پرداخت نمیشود و این کارگران بعد از سالها کار حتی از همان چندرغاز حق بازنشستگی نیز محرومند. تجمعات اعتراضی کارگران در این هفته در حالی صورت گرفت که  ۱۳ روز قبل قائم مقام مدیر عامل مجتمع نیشکر هفت تپه وعده برطرف شدن مشکل بازنشستگی آنان را داده‌ بود.

بنا بر خبرها بدنبال تجمعات و شکایات کارگران بازنشسته نیشکر هفت تپه مقررشده بود که روز یکشنبه ١١ تیر مشکل پرداخت ٤ درصد سهم کارفرما به تامین اجتماعی حل خواهد شد. اما بدلیل خلف وعده کارفرما در نمازخانه جمع شده و ازقائم مقام مدیریت شرکت خواستند در جمع آنها حاضر شده و پاسخگو شود. پس از  سخنان قائم مقام شرکت نصیری و شنیدن دوباره وعده  وعیدهای او، کارگران به خشم آمده و مانع خروج وی از نمازخانه شدند. اما  با وساطت حراست پس از ساعتی کارگران درب نمازخانه را باز کردند تا همگی به اتفاق به بیمه هفت تپه مراجعه کنند. در آنجا پس از جلسه ای بارئیس بیمه اعلام شد که میبایست مدیرکل تامین اجتماعی موافقت خودرا طی فاکسی به شعبه زادمهرهفت تپه اعلام کند. ولی نتیجه ای جز سردواندن کارگران نداشت. این موضوع بر خشم و اعتراض بازنشستگان افزود. در تجمع روز ١٤ جمعی از کارگران بازنشسته به فرمانداری مراجعه کردند، اما مورد تهدید قرار گرفتند. همین برخورد باعث شد که کارگران به شرکت مراجعه و بهمراه باقی همکارانشان درب ورودی شرکت را بسته و با حمله به مدیریت وحسابداری  دوربین های مدار بسته  که برای امنیتی کردن کارخانه نصب شده اند و شیشه ها را شکستند. و هم اکنون اعتراض کارگران بازنشسته هفت تپه ادامه دارد.

یک نقطه قوت مبارزات کارگران بازنشسته نیشکر هفت تپه همراهی کارگران شاغل با آنها بوده است. کارگران شاغل و بازنشسته نیشکر هفت تپه از اولین هفته خرداد، بخاطرتعویق در پرداخت دستمزدهایشان و عدم پرداخت ٤ درصد سهم کارفرما به تامین اجتماعی بطور متوالی در اعتراض بودند. در این اعتراضات خانواده های کارگران نیشکر هفت تپه سهم مهمی داشته و مشخصا در تجمع روز ١٧ خرداد ماه شرکت داشتند. روز ٣٠ خرداد با وعده کارفرما مبنی بر پرداخت یکساعت اضافه کاری به ازای کاهش ساعت کاری کارگران بخاطر گرمای ٥٠ درجه هفت تپه و پرداخت دستمزد فروردین ماه، کارگران شاغل موقتا به تجمعات اعتراضی خود پایان دادند. اما با اخراج ۳۰ کارگر نیشکر هفت تپه تحت عنوان اینکه آنها اعتراضات را هدایت میکرده اند، کارگران دوباره دست به اعتراض زدند تا اینکه موفق به بازگرداندن همکاران اخراجی خود به سر کارشدند. بدنبال این اعتراضات قدرتمند به کارگران بازنشسته نیز قول داده شد که ٤ درصد حق بیمه شان پرداخت خواهد شد و مشکلی برای بازنشستگی آنان باقی نخواهد ماند. اما این وعده ها عملی نشد و کارگران اعتراضاتشان را متحدانه دنبال کردند. نیشکر هفت تپه یکی از کانون های داغ اعتراضات کارگری است که مبارزات تا کنونی شان درسهای آموزنده از اتحاد و همبستگی برای خود این کارگران و کل جنبش کارگری در پیش داشته است.

تجمع سراسری معلمان آزاد شاغل در بخش غیر دولتی

یک خبر مهم هفته گذشته تجمع سراسری معلمان آزاد مشاغل در بخش غیر دولتی است. معلمان خواستهایی سراسری دارند و  اعتراضات هر بخش از آنان مقدمه ای برای جلو آمدن همه معلمان با خواستهای سراسری شان است. خصوصا اینکه اعتراضات معلمان در دو سه ساله اخیر یک عرصه مهم از اعتراض در سطح جامعه بوده است. این اعتراضات به لحاظ اشکال سراسری و سازمانیافته اش، و به لحاظ خواستهای رادیکال و شفاف، از جمله شعارهایی علیه تبعیض و نابرابری، علیه اختلاس ها و دستمزدهای چند بار زیر خط فقر، علیه امنیتی کردن مبارزات و طرح خواستهایی چون بیمه درمانی، لغو خصوصی سازی مدارس و کالایی شدن مدارس، لغو احکام امنیتی صادر شده برای کارگران، معلمان و فعالین اجتماعی، دست آوردهای مهمی برای خود آنان و جنبش کارگری و کل جامعه داشته است. از جمله معلمان در تجمعات دو سه سال اخیر خود با شعارهایی چون خط فقر ٤ میلیون حقوق ما یک میلیون، یک اختلاس کم بشه، مشکل ما حل میشه، بیمه کارآمد، درمان رایگان است، تحصیل رایگان حق مسلم فرزندان ماست، معیشت، منزلت، حق مسلم ماست، خواستهای رادیکال، چپ و انسانی در سطح جامعه را نمایندگی کرده اند.

در متن چنین  اعتراضاتی و در تداوم آنست که بیش از صد نفر از معلمان آزاد مشاغل در بخش غیر دولتی از سراسر کشور به تهران آمده و  از ساعت ٨ صبح روز ١١ تیر در مقابل مجلس شورای اسلامی تجمع کردند. این معلمان که نه از حق بیمه بهره‌ مندند و نه حداقل دستمزد مصوب شورای عالی کار نصیبشان می‌شود، از شرایط شغلی خود به شدت ناراضی هستند. در تجمع اعتراضی  این روز معلمان آزاد پلاکاردهایی چون نیروهای آزاد حق حیات دارند، با ٣٠٠٠٠٠ میشود؟، نه بیمه، نه مسکن، نه آینده روشن یک شاخص برجسته از مبارزات تاکنونی معلمان بود.

گروه پیشکسوتان پیشرو استان کرمان در تلگرام طی بیانیه ای تحت عنوان: “نمی خواهید تجمع کنیم، قانون مدیریت خدمات کشوری را بدون “چون و چرا” اجرا کنید!”. برخواستهای فوری معلمان از جمله رساندن حداقل حقوقها به بالاتر از خط فقر و جبران عقب ماندگی نرخ رشد حقوق بر مبنای رشد تورم در سال های گذشته، همترازی حقوق و مزایا با بازنشستگان سایر ارگان ها و سازمان های دولتی و خصوصی بر اساس سوابق تحصیلی و شغلی، بیمه مکمل و کارآمد برای پوشش دادن به انواع مریضی های دوران کهولت و باز نشستگی، پرداخت تمامی معوقات و محاسبه دیر کرد بر اساس نرخ تورم، باز گرداندن منزلت از دست داده و کرامت شایسته ی معلمان، ترمیم حقوق سال های گذشته که نسبت به نرخ تورم همخوانی نداشت، پرداخت پاداش بازنشستگی حداکثر بعد از سه ماه، اجرای رتبه بندی بازنشستگانی که از سال های قبل بازنشسته شدند و همسانی حقوق بازنشستگان سنوات گذشته و دیگر خواستهای فوری شان تاکید کرده اند. معلمان آزاد شاغل در بخش غیر دولتی آموزش و پرورش میگویند فرق ما با معلمان رسمی چیست؟. ما هم همان کار را انجام میدهیم، اما دستمزدمان بسیار کمتر است. در تابستان نیز درآمدی نداریم و از همان حداقل بیمه هم محرومیم. یک خواست مهم این معلمان استخدام در آموزش و پرورش و برخورداری از شرایط معلمان استخدامی است. تجمع سراسری روز یازده تیر از طریق فضای مجازی تلگرامی سازماندهی شده بود. معلمان همچنان پیگیر خواستهایشان هستند.

کارگران نورد و پروفیل ساوه با اعتصاب خود موفق به دریافت یکماه از طلبهایشان شدند

روز شنبه ١٠ تیرماه بیش از دویست نفر از کارگران نورد و پروفیل ساوه در شیفت بعد ازظهر، در اعتراض به عدم پرداخت نزدیک به ٥ ماه دستمزدشان دست از کار کشیدند.

کارخانه نورد و پروفیل در شهرستان ساوه متعلق به یک کارفرما ست و ۲۴۰۰ کارگر این کارخانه ها ٥ ماه است دستمزدهای خود را دریافت نکرده اند. در رابطه با این موضوع این کارگران چندین بار تجمع و اعتصاب داشته اند. بدنبال اعتصاب روز دهم تیر، کارفرما در روز یازدهم تیرماه یکماه از دستمزد کارگران را پرداخت کرد و کارگران موقتا به اعتصابشان پایان دادند. کارگران تمام طلبهایشان را میخواهند.

پروفیل ساوه یکی از مراکز پر قدرت اعتراضات کارگری است. از جمله اعتراضات کارگران پروفیل ساوه در خرداد ٩٣ دستاوردهای مهمی برای این کارگران و کل جامعه داشت.  یک نقطه قوت مهم اعتراضات کارگران پروفیل ساوه در آن مقطع اتکای آنان به مجمع عمومی خود و تصمیم‌گیری جمعی در اجتماعاتشان بود. این کارگران در طول اعتراضاتشان با تشکیل مجمع عمومی کارگری و تصمیم‌گیری متحد، توانستند جلوی تفرقه‌افکنی های رژیم اسلامی بایستند و باقدرت نیروی جمعی خود هیچ راه گریزی برای کارفرمایان و دولت باقی نگذارند. نقطه درخشان اعتراض کارگران در اعتراضات سال ٩٣  این بود که  در مجمع عمومی ١٩ خرداد خود تصمیم گرفتند که هر ماه در یک روز معین بین ٤٥ دقیقه تا یک ساعت صرف‌نظر از اینکه مشکل داشته باشند و یا نداشته باشند مجمع عمومی تشکیل دهند. این تصمیم کارگران پروفیل ساوه راه ممکن بودن و عملی بودن متشکل شدن را در مقابل همه کارگران در سراسر ایران قرار داد.  و این یک اتفاق مهم در جنبش کارگری ایران است. یادآوری این تجربه در این مقطع از مبارزه کارگران پروفیل ساوه و برای کل کارگران مهم است.

اتکا به مجمع عمومی در سطح کارخانه‌ها و محیط های کار گام مهمی در جهت سازمانیابی کارگران در محیط های کار و اعمال اراده مستقیم خود در مبارزاتشان است. و این خود  به معنای نفی عملی و مستقیم تشکل‌های دست‌ساز دولتی مثل شوراهای اسلامی و خانه کارگر و نظایر آن‌هاست.

نفس این تجربه و اینکه کارگران پروفیل ساوه از برپایی مجمع عمومی به عنوان ظرفی برای متشکل شدنشان سخن گفتند و اتکای مبارزات هر روزه کارگری به مجمع عمومی بعنوان ظرف اعتراض و فضای پر تحرک جنبش کارگری، امروز توازن قوای بهتری  برای دامن زدن به جنبش مجامع عمومی در سطحی سراسری ایجاد کرده است. این یک فرصت مهم برای رفتن بسوی ایجاد تشکلهای توده ای کارگری است.*