کارگران در هفته ای که گذشت

اعتراض سراسری پرستاران به طرح پرستار بیمارستانی و برای پیگیری خواستهایشان و فراخوان بازنشستگان در سراسر کشوربرای تجمع در مقابل مجلس اسلامی برای ٣١ مرداد و جنب و جوش گسترده برای برگزاری این روز بزرگ اعتراضی دو خبر داغ  در هفته گذشته است. این اتفاقات در کنار اعتراضات گسترده در محیط های کارگری، از جمله ادامه اعتراضات متحدانه و قدرتمند کارگران نیشکر هفت تپه، ادامه اعتراضات کارگران گروه ملی اهواز، ادامه اعتراضات کارگران قطار شهری اهواز هر یک به نوبه خود نشانه ای از پیشروی های کیفی جنبش کارگری و فضای تعرضی آن در اوضاع پر جنب و جوش امروز جامعه است.

تجمع سراسری پرستاران

روز ١٥ مرداد پرستاران در سراسر ایران دست به تجمع اعتراضی زدند. فراخوان اعتراض برای این روز از قبل داده شده بود و موضوع محوری اعتراض آنها مربوط به طرح جدید پرستار بیمارستانی بود. اما موضوع اصلی به طور واقعی مشکلات اساسی ای است که پرستاران سالهاست با آنها درگیرند و به اشکال مختلف پیگیر رفع آنها شده اند. قضیه از این قرار است که دولت در ادامه طرحهای تعرضی اش به بخش های مختلف جامعه، در رابطه با پرستاران نیز با طرح پرستار بیمارستانی وارد عمل شده است. اولین صدمه این طرح ایجاد تفرقه در صفوف پرستاران تحت عنوان متخصص و غیر متخصص است. به عبارت روشنتر در شرایطی که کمبود پرستار به بحرانی در بیمارستانها تبدیل شده است و یک موضوع اعتراض پرستاران، اضافه کاری های اجباری و بالا بودن شدت کار آنها است، دولت برای ارزان تمام کردن نیروی کار در بیمارستانها به طرح پرستار بیمارستانی روی آورده است. طبق این طرح نیروی جوان بیکار بدون طی دوره های آموزشی پرستاری از طریق بیمارستان و یک آموزش سرپایی به کار گرفته میشوند. نیرویی که تحت عنوان “غیر ماهر” قرار است بیشترین کار از گرده اش کشیده شود و پایین ترین سطح مزد به او تعلق گیرد و با قراردادهای موقت و پیمانی به بردگی کشیده شود.  پرستاران و دانشجویانی که آموزش ویژه پرستاری را دیده اند، به این طرح اعتراض دارند و میگویند چرا دولت از میان نیروی بیکار موجود در میان پرستاران و پرستارانی که دوره آموزشی خود را تمام میکنند و وارد بازار کار میشوند،  نیروی خود را تامین نمیکند؟ چرا قراردادهای پرستارانی که بصورت موقت و پیمانی به کار اشتغال دارند، دائم و رسمی نمیشود؟ و حرفشان اینست که با اجرای این طرح استاندارد درمان در بیمارستانها پایین خواهد آمد و جان بیماران به خطر می افتد. روشن است که اینها جنبه هایی از تعرضی است که با این طرح به کل جامعه صورت میگیرد. اما هنوز تمام ابعاد تعرضی که در طرح دولت نهفته است را بیان نمی کند. از همین رو خطری که در این میان مبارزات پرستاران را تهدید میکند، تفرقه در صفوف مبارزاتی آنان از طریق همین طرح است. روشن است که جنگ پرستاران با این نیروی به کار گرفته “غیر متخصص” یا “غیر کارآمد” تحت عنوان پرستار بیمارستان، نیست و نباید باشد. بلکه جنگ بر سر توطئه ای است که پشت چنین طرح تفرقه افکنانه ای نهفته است. دولت با این طرح و از طریق  به کارگیری نیروی ارزان “غیرماهر” عملا چماق اخراج را بر روی سر پرستاران شاغل گرفته و میکوشد با این کار همین دستمزدهای زیر خط فقر آنان را نیز مورد حمله قرار دهد و شرایط سخت تر کاری را به  آنها تحمیل کند.  پاسخ ما در برابر این توطئه گری اتحاد مبارزاتی همه پرستاران در تمام سطوح ” تخصصی” و “غیر تخصصی” است. پاسخ ما مبارزه متحد همه پرستاران علیه زندگی زیر خط فقر است. پاسخ ما تاکید بر خواستهای سراسری ای چون افزایش حقوقها در گام اول بالاتر از سبد هزینه ٤ میلیون تومانی، کاهش فشار کار بر روی پرستاران از طریق استخدام پرستار به اندازه نیاز جامعه و لغو اضافه کاری های اجباری، بالا بردن سطح بهداشت و درمان در تمام مراکز درمانی و درمان رایگان برای همه مردم است. بنابراین تمامی کسانی که تحت عنوان پرستار بیمارستانی به کار گرفته شده اند، حق دارند از یک زندگی انسانی برخوردار باشند. بویژه مزیت داوطلبان این شغل، علاقه مندی آنها به کار در این بخش خدماتی مهم در جامعه است و باید به عنوان نیروی آماده به کار در بخش درمان آموزش لازم را ببینند و به کار گرفته شوند. در مبارزه برای این خواستها پرستاران، دانشجویان پرستار و نیروهایی که بعنوان پرستار بیمارستان قرار است آغاز به کار کنند، باید متحدانه کنار هم بایستند  و تعرضات رژیم اسلامی را عقب زنند.

پرستاران در تجمعات اعتراضی تا کنونی شان بارها بر روی گوشه هایی از این خواستها تاکید کرده اند، با شعار معیشت، منزلت ، حق مسلم ماست، بر داشتن یک زندگی انسانی تاکید کرده اند. امروز نیز با  قدرت اتحادشان است که میتوانند تعرضات حکومت اسلامی را عقب زنند. خواستهای پرستاران، خواستهای همه مردم است. وسیعا از اعتراضات و خواستهای آنها حمایت کنیم.

اولین تجمع سراسری بازنشستگان در سال ٩٦

بازنشستگان برای ساعت ده صبح روز ٣١ مرداد  برای پیگیری خواستهایشان فراخوان به تجمع سراسری در مقابل مجلس اسلامی را داده اند. هفته ای که گذشت در واقع هفته تدارک این گردهمایی بزرگ و سراسری بود و معلمان و پرستاران بازنشسته و بازنشستگان از دیگر بخش ها از شهرهای مختلف بیانیه داده و شرکت خود در این تجمع اعتراضی بزرگ را اعلام داشتند و این جنب و جوش در سطح سراسری به پا شده است. به گفته بازنشستگان، در نتیجه اعتراضاتی که در چند سال گذشته داشته اند، دولت متقبل شده است که در بازه زمانی ٥ ساله، حقوق بازنشستگان همطراز شود و نیز بعد از ٣٧ سال برای اولین بار در لایحه بودجه برای بازنشستگان، ردیف بودجه در نظر گرفته شده است. اما این را کافی ندانسته و خواستار اجرای کامل قانون مدیریت خدمات کشوری هستند.

در کارگروههای بازنشستگان برای پیگیری خواستهایشان اعلام شده است که دولت مکلف است از ابتدای سال ۹۶ وظرف بازه زمانی  دوساله، نابرابری موجود، بین حقوق بازنشستگان کشوری ولشکری در سنوات مختلف را تعدیل نماید. همچنین برای جبران معوقات حاصل از اجرای ناقص قانون خدمات کشوری، این ما به تفاوت از سال ٩٨ تا سال ١٤٠٠ پرداخت شود.

اما توده وسیع بازنشستگان میگویند چرا بازه زمانی دو ساله، ده سال انتظار بس نیست؟ از جمله در بیانیه گروه اتحاد بازنشستگان به مناسبت تجمع روز ٣١ مرداد چنین آمده است: “در آغاز سال مقدار ناچیزی به حقوقها افزوده شد و به واقع “حق ما را ندادند، طرح فلاکت دادند”‌ اما بازنشستگان همچنان زیر خط فقری هولناک قرار دارند و دیگر تاب و تحمل نامه نگاریها و مذاکرات فرسایشی را ندارند.”

در این بیانیه و فراخوان آنها برای تجمع در مقابل مجلس چنین آمده است:” گروه اتحاد بازنشستگان، چنانچه از نامش مشخص است همه بازنشستگان اعم از کشوری، لشکری و تامین اجتماعی را در برمی گیرد‌ با توجه به عدم دستیابی به مطالبات خود که برون رفت از خط فقر و داشتن بیمه ای کارآمد و رایگان و حفظ سلامت صندوق های بازنشستگی بوده، با برگزاری تجمعی خواسته های خود را مجددا به مسئولان یادآور می شود.”.

در ادامه این بیانیه همه بازنشستگان و خانواده هایشان  را به شرکت وسیع در این حرکت اعتراضی فراخوانده و مینویسد:” اکنون با شعار خط فقر سه و نیم میلیون، حقوق ما یک و نیم میلیون با صدایی رسا در تجمع ۳۱ مرداد ساعت ۱۰ در مقابل مجلس شرکت می کنیم. سپس چند تن از بازنشستگان قطعنامه را به مسئولان ارائه خواهند کرد و تا پایان شهریور در انتظار پاسخگویی مسئولان خواهیم ماند و در صورت عدم توجه به خواسته های برحقمان به تجمعات و تحصن روی خواهیم آورد.”.

سه بند مهم قطعنامه پیشنهادی گروه اتحاد بازنشستگان برون رفت از خط فقر یعنی؛ (چهار میلیون)،  داشتن بیمه های همگانی و درمان رایگان و برداشتن فشارهای امنیتی از فضاهای فعالیت آنهاست. در خاتمه قطعنامه آنها چنین آمده است:” این خواسته ها ازطریق تعدادی از بازنشستگان به مسئولان ارائه می گردد وخواستار پاسخگویی آنان به مطالباتمان از طریق یک رسانه عمومی تا آخرین روز شهریور هستیم.  چنانچه به مطالبات ما پاسخ مناسب داده نشود کماکان به تجمعات و تحصن ادامه خواهیم داد.”.

در کنار این فراخوان دادن ها و اعلام خواست ها بصورت قطعنامه، گفتمان ها بر سر اعتراض سراسری برای روز ٣١ مرداد در گروههای مبارزاتی بازنشستگان در مدیای اجتماعی قابل توجه است.  میگویند با توجه به تجربیات قبلی دیگر مذاکره ونماینده فرستادن در کار نخواهد بود. بلکه جمعی خواهند ایستاد. میگویند تنها راه اعلام مهلت برای پاسخگویی به خواستهایشان است و اگر پاسخ نگیرند، دوباره جمع خواهند شد و اعتراض خواهند کرد. میگویند خالی بودن صندوق بازنشستگی به آنها ربطی ندارد و سخنشان خطاب به بطحایی وزیر جدید آموزش و پرورش اینست که  آقای بطحایی شما معاون مدیریت و برنامه ریزی وزیر قبلی فانی بودید و یکی از اعضای هیات مدیره صندوق ذخیره فرهنگیان چرا با حضور شما تمام موجودی صندوق ذخیره غارت شد و شما سکوت کردید و چگونه شما را به عنوان وزیر معرفی کردند؟ و بدین ترتیب به دزدی ها و اختلاس ها اعتراض دارند.

در چنین فضایی از اعتراض و مبارزه است که بازنشستگان به استقبال تجمع سراسری روز ٣١ مرداد میروند.

نکته قابل توجه در چنین فضایی پیامهای همبستگی با بازنشستگان است. از جمله گروه معلمان نوزده اسفند طی بیانیه ای حمایت خود را از فراخوان اعتراضی بازنشستگان اعلام داشته و مینویسند: “نظر به اینکه اهداف صنف بازنشستگان وشاغلین در یک راستا وباهم مرتبط هستند. بنابراین دست دردست هم و دوش دردوش بازنشستگان فرهیخته متحد و یکصدا در صفی متحد فریاد عدالت خواهی مان را در ٣١ مرداد به گوش مسئولین می رسانیم.”.

خلاصه کلام اینکه  اعتراض اصلی بازنشستگان، اعتراض به زندگی زیر خط فقر، به تبعیض و نابرابری ، به محرومیت از بیمه های اجتماعی و درمان رایگان ، به اختلاس ها و حقوقهای میلیاردی و بی تامین مطلقشان بعد از سالها کار و مشقت است.  و این صدای اعتراض کل جامعه است و باید وسیعا از آن حمایت کرد. آخرین تجمع بازنشستگان در اسفند ٩٥ بود. تجمعی که ده هزار نفر در آن شرکت داشتند و با شعارهای یک اختلاش کم بشه مشکل ما حل میشه، خط فقر ٤ میلیون، حقوق ما یک میلیون، معیشت، منزلت، حق مسلم ماست، اعتراضشان به زندگی زیر خط فقر را اعلام داشتند.