کاپیتالیسم توهم خوشبختی نوع بشر. “چرا بازنشستگان ژاپن دوست دارند زندانی شوند”

این تیتر یک مقاله تحقیقی در باره وضعیت بازنشستگان زندانی در ژاپن است. کسانی که سالهای طولانی از عمرشان را کار کرده اند و حالا که از کار افتاده شده اند «دوست دارند» زندانی شوند.

“… در راه خانه‌ای در هیروشیما، توشیو تاکاتا، ۶۹ ساله، می گوید که قانون را زیر پا گذاشته است، چون فقیر است. او نیاز دارد تا جایی به رایگان زندگی کند، حتی اگر پشت میله‌ها باشد. “برای همین دوچرخه‌ای دزدیدم و با آن به ادارهٔ پلیس رفتم و گفتم من این دوچرخه را دزدیده‌ام”.

… “من به پارک رفتم و زنان را تهدید کردم. من قصد نداشتم هیچ صدمه‌ای به آنها بزنم. فقط چاقو را نشان دادم، امیدوار بودم یکی از آنها به پلیس تلفن کند و یکی از آنها این کار را کرد”.

… “سارق یک ساندویچ ۲۰۰ ینی (دو دلار) دو سال مجازات حبس گرفت…”

برای یک لحظه از ژاپن دور شویم. یک رسم قدیمی سرخپوستی وجود داشت که پیران داوطلبانه به کوه می زدند و زیر درختی می نشستند تا از گرسنگی بمیرند. به این خاطر چنین می کردند چون غذا به اندازه همه نبود و هر فرد فقط می توانست خودش را سیر کند و نهایتا به کودکان برسد. پیران جایی برای زندگی کردن نداشتند. آنها داوطلبانه برای حفظ زندگی نوه هایشان تن به مرگ می دادند.

و باز به ژاپن افسانه ای باز گردیم. در خبرها می خوانیم که فلان وزیر و مسئول در ژاپن برای تاخیر ۳ ثانیه ای قطار از مردم معذرت خواسته است. همین خبر قند در دل مدافعان سیستم کاپیتالیستی آب می کند. همه مدافعان نظام سرمایه داری در دنیا خواب ژاپن شدن می بینند و آرزو دارند روزی به گرد پای ژاپن برسند. می گویند اگر سخت کار کنید و اعتراض نکنید و سربزیر باشید و پُر کار کنید و کم بخواهید شاید روزی- روزگاری بتوانیم ژاپن دوم شویم.

کسانی هم هستند که این همه بدبختی را زیر عبا و عمامه آخوندها جستجو می کنند و راه حل نجات مملکت را مراوده و دوستی و جلب اعتماد از صندوق بین المللی پول و بانک جهانی می بینند. اینها مدعی اند که اقتصاد را خوب می شناسند و راه پیشرفت اقتصادی را فوت آب اند.

ژاپن و آمریکا و هند و چین و ایران نشان داده اند که راه کاپیتالیستی برای خوشبختی نوع بشر نه تنها توهم که بزرگترین دروغ جوامع بشری است. به گزارش آکسفام نگاه کنید که اذعان دارد بیش از ۲ میلیارد نفر از ساکنان زمین گرسنه اند و چیزی نزدیک به همین تعداد نیمه گرسنه و چیزی نزدیک به همین تعداد زیر خط فقر شدید اند و تنها یک درصدهای ساکنین کره ارض می خوردند و می چاپند و پروار می شوند.

جهان مدتها است که راه برون رفت از این سایه وحشت را نشان داده است. سوسیالیسم مارکسی راه نجات بشر است. راه مقابله با فقر، تنهایی، کشتار و نابودی محیط زیست تنها با پایان دادن به بردگی مزدی ممکن است. تنها راه نجات بشر در همه جای جهان استقرار نظامی است که هدفش کرامت انسانی و زندگی توام با شادی و خوشبختی نوع بشر باشد. در چنین نظامی است که پیری درد بی درمان نیست، که ادامه زندگی در سنین مختلف است.  در چنین نظامی است که خوشبختی فرد و جامعه و خوشبختی جامعه و فرد در هم تنیده و یکی می شود.