کرونا، اعتصاب عمومی و مشکل تامین معیشت

کارگر کمونیست: با شیوع بیماری خطرناک کرونا یک خواست فوری کارگران ، معلمان ، دانشجویان و کارکنان جامعه تعطیلی کار است. وضع اسفناک محیط های کار و عدم دسترسی به امکانات لازم جهت پیشگیری از کرونا همه را نگران کرده است. زمزمه های اعتصاب در محیط های کاری بالاست و در جاهایی نیز بطور اخطاری دست به اعتصاب زده اند. اما از سوی دیگر مساله معیشت و تامین خوراک و نیازهای خانواده معضل مردم است. پاسخ شما به این موضوع چیست؟
کاظم نیکخواه: قبل از اینکه به مساله معیشت مردم بپردازم بگذارید به اهمیت اعتصاب عمومی در این شرایط تاکید کنم. اعتصاب عمومی راه حل اساسی و مناسبی است که ما هم برای مقابله با بیماری کرونا و هم برای اعتراض به حکومت اسلامی مورد تاکید قرار داده ایم که با بی مسئولیتی تمام مردم را اسیر این شرایط رها کرده است. روشن است که برای مردم در این شرایط راه معمول تجمع و اعتراضات خیابانی چندان عملی نیست. اما اعتصاب عمومی گلوی حکومت را میگیرد و فشار را بر گرده حکومت میگذارد که به خواستهای مردم پاسخ دهد. اگر جمهوری اسلامی مثل بیشتر دولتهای دنیا به فکر مردم بود، اوضاع به این وخامت که اکنون هست نمیبود. اینهمه تلفات نداشتیم. اینهمه حوزه شیوع بیماری گسترده نبود. اینهمه ترس و وحشت بر جامعه حاکم نبود. همه امروز میدانند که بعد از روشن شدن شیوع این بیماری در چین، اکثریت قریب به اتفاق دولتها و کشورها مرزهایشان را بستند و مسافرت به چین را منع کردند. اما جمهوری اسلامی همان موقع تا حدود یک هفته بعد داشت از توریستهای چینی در ایران پذیرایی میکرد. هواپیمایی ماهان متعلق به سپاه پاسداران چندین پرواز به چین و برعکس را انجام داد. و همچنین مسافران آلوده را به کشورهای دیگری در منطقه منتقل میکرد و بیماری را پخش میکرد. بعد هم با اینکه میدانستند در قم بیماری شیوع پیدا کرده این شهر را قرنطینه نکردند. اینها و دهها و صدها مورد دیگر از بی مبالاتی و سیاستهای غیر مسئولانه، منشاء شیوع بیماری در ایران بود. بعد هم نه فقط اطلاع رسانی نکردند بلکه دروغپردازی کردند، مساله را کتمان کردند، مردم را فریب دادند و هیچ اقدام جدی ای برای مقابله با بیماری در دستور نگذاشتند. این ها مصداق صریح جنایت در حق مردم است و باید با اعتراض وسیع مردم مواجه شود. با اعتصاب عمومی باید این حکومت کثیف و ضد انسانی را مورد اعتراض و تعرض قرار داد.
اما یک مساله مهم در این شرایط معضل تامین معیشت بسیاری از خانواده هاست. در ایران تحت حکومت اسلامی هیچ بیمه و تامین اجتماعی جدی ای وجود ندارد. با شیوع بیماری خیلی ها که بیکارند و با دستفروشی و کارهای مشابه زندگی میکنند کارشان را از دست میدهند. بسیاری از کارگران بیکار میشوند و درآمدشان قطع میشود، اگر کارفرمایان به تعطیل کار رضایت ندهند و کارگران و کارکنان اداران خود کار را تعطیل کنند، حقوقی به آنها پرداخت نمیشود و الی آخر. این یک مساله جدی است. سوال اینست که چه باید کرد؟
پاسخ این سوال هم طبعا مبارزه است. یک بحران و فاجعه اجتماعی سراسری پیش آمده است. منطقا دولت موظف است زندگی تک تک مردم را بنحو مناسبی تامین کند. هیچکس نباید در این شرایط خطرناک مجبور به کار باشد. هیچکس نباید ناچار به تن دادن به گرسنگی و محرومیت بیشتر شود. این حق طبیعی تک تک مردم است که معیشت و زندگی شان در هر شرایطی تامین شود. با اعتصاب عمومی و به جریان انداختن گفتمان تامین معیشت همه افراد جامعه، میتوان حکومت اسلامی را مجبور کرد که بخشی از ثروتهای عظیمی را که در اختیار دارد و صرف ریخت و پاش بالایی ها و گروههای اسلامی و حوزه علمیه و دستجات تروریست و امثالهم میکند، به سوی مردم سرازیر کند. دستمزدها و حقوقهای همه کسانی که کارشان متوقف میشود باید بروال معمول پرداخت شود. دارو و درمان و معاینات پزشکی باید برایگان در اختیار همه قرار گیرد. کسانی که درآمد و بیمه ثابت و مشخصی ندارند، مثل دستفروشان و فروشندگان و کارگران فصلی و امثال اینها باید حقوق و مقرری ماهانه مناسب و مکفی ای که کفاف زندگی شان را میدهد تا پایان بحران دریافت کنند و بتوانند در آسایش و آرامش زندگی کنند. کارزار تامین زندگی همه افراد جامعه باید به راه انداخته شود. منابع و ثروتهای تامین زندگی مردم در جامعه وسیعا وجود دارد. امکان چنین سرمایه گذاری عمومی ای برای تامین زندگی مردم وجود دارد. و تنها راهش اتحاد و همبستگی مردم برای فشردن گلوی حکومت و بیرون کشیدن حق و حقوقشان از حلقوم آنست.
جامعه دارد با آهستگی به این سمت حرکت میکند. گفتمان هایش را باید فعالتر کرد. چهره ها و رهبران کارگری و اجتماعی باید قدم جلو بگذارند. مدیای اجتماعی را باید وسیعا بدست گرفت. و گفتمان پرداخت حقوق ماهانه و سراسری به همه افراد در شرایط بحران را راه اندازی کرد. این راه علمی کردن آن چیزی است که ما تحت عنوان تامین معیشت مردم بر آن تاکید کرده ایم و اگر محکم بر آن پافشاری کنیم عملی خواهد شد.