کمبود مدارس، مشکل اقتصادی یا سیاسی؟ سینا پدرام

مندرج در ژورنال شماره ۸۹۹ (لینک به فایل پی دی اف نشریه ژورنال برای پیاده کردن روی تلفن همراه)

عباس زارع، مدیرکل نوسازی مدارس استان تهران، گفت که این استان برای رسیدن به استاندارد فضای آموزشی کشور به ۱۳ هزار کلاس درس جدید نیاز دارد که ساخت آن‌ها ۷ سال زمان می‌برد اما با شرایط فعلی و بودجه اداره نوسازی مدارس، رسیدن به این استاندارد ۷۰ سال طول می‌کشد.

در مورد سایز اتاق‌های درسی، بزرگی مدارس و میزان فضای لازم برای هر شاگرد، اهمیت ایجاد مکان‌هایی ورزشی، سالن‌های غذاخوری و بسیاری از مسائل مربوط به طراحی مدارس مدرن محاسبات مختلفی وجود دارد که باید دقیق‌تر موردبحث قرار بگیرد. در حال حاضر طبق محاسبات “سرویس جهانی در آموزش” مستقر در استرالیا میزان فضای آموزشی برای هر دانش‌آموز در حدود ۱۰ مترمربع باید باشد. وزیر آموزش‌وپرورش نیز اخیراً گفته است که تراکم بیش از ۳۵ دانش‌آموز در کلاس‌های درس، عمدتاً به دلیل کمبود فضای آموزشی ایجادشده است.

تحقیقات نشان می‌دهند که ازدحام در کلاس‌های درس، توانایی معلم برای رسیدگی به نیازهای دانش‌آموزان و در نتیجه میزان یادگیری را کاهش می‌دهد. خواست و مطالبه محیط کار مناسب، امن و استاندارد همواره در صدر مطالبات معلمان و کادر آموزشی ایران بوده و هست.

از سوی دیگر، مشکل و معضل مدارس در تهران و در کل ایران مانند هر معضل دیگری در این کشور بسیار سیاسی‌تر است تا اقتصادی. مانع اساسی در مقابل یک سیستم آموزشی مبتنی بر استانداردهای جهانی در واقع خود رژیم اسلامی است که یک آپارتاید جنسیتی را بر علیه دانش‌آموزان به راه انداخته است. این که رژیم اسلامی قرار نیست برای ساخت مدارس با استانداردهای جهانی اقدام کند، برای مردم ایران نه پوشیده است و نه امری غیرمترقبه.

رژیم اسلامی برای هر گروه نیابتی تروریستی ریزودرشت، برای هر مدرسه حوزوی و فیضیه‌ای، برای هر دستگاه ضد علمی و خرافه‌پراکنی میلیاردها تومان هزینه کرده و خواهد کرد. اما ساخت مدارس موردنیاز را ۷۰ سال قرار است کش و لفت دهد. واقعیت آن است که درحالی‌که این جماعت هنوز برای ۷۰ روز آینده خود رژیم توان برنامه‌ریزی ندارند، به خودشان دلخوشی می‌دهند که قرار است ۷۰ سال در قدرت باشند. باید به این حضرات گوشزد کرد که داشتن حس تناسب هم چیز بدی نیست!