گرامی باد یاد جانباختگان معدن زغال‌سنگ زمستان یورت

کارگر کمونیست ٦٢١
سه سال قبل در ١٣ اردیبهشت ماه ٩٦ چهل و سه کارگر معدن زغال سنگ زمستان یورت غربی آزاد شهر در جریان انفجار مهیبی جان خود را از دست دادند. . یاد جانباختگان این فاجعه انسانی گرامی باد. آنچه در معدن زغال سنگ زمستان یورت گذشت، داستان یک جنایت آشکار است. جنایتی که هر روزه در محیط های کار شاهدش هستیم و اعلام نشده است.
به گفته معدنچیان مسیر تونل این معدن فاقد امکانات ایمنی بوده است و آنها بارها این موضوع را به مسئولان مربوطه در شهرستان و استان اعلام کرده بودند. اما برای رفع این مشکلات هیچ اقدامی صورت نگرفته بود. از جمله روز قبل از انفجار بوی گاز در معدن استشمام می‎شد و این موضوع به مسئولان گزارش شده بود. اما دستگاهی برای سنجش گاز در محل کارگاه در معدن وجود نداشت. همچنین این تونل به صورت یک‌طرفه و محوطه بسته بود و وقتی انفجار صورت گرفت همه موجودات زنده بر اثر گاز گرفتگی جانشان در خطر قرار میگرفت. معدنچیان زمستان یورت در ٢ کارگاه و در هر شیفت ١٦ ساعته فعالیت می‎کردند که به صورت متوسط در هر کارگاه ٨نفر مشغول به فعالیت بودند.
معدن زمستان یورت یک نمونه است و هر روز بخاطر سودجویی مشتی سرمایه دار، محیط های کار دارد قربانی میگیرد. و این اوج رذالت و سودپرستی و بیرحمی بورژوازی و دولت اسلامی اش را مقابل چشم همگان قرار میدهد. سالانه دهها هزار سانحه دلخراش در محیط‌های ناامن کار در ایران رخ میدهد و منجر به مرگ کارگران و یا ابتلای آنان به بیماری های ناشی از کار و وارد شدن صدمات جانی جبران ناپذیری میشود. معادن در زمره ناامن ترین محیط های کار هستند. تبدیل محیط‌های كار به قتل گاه كارگران بیش از هر چیز زیر پا گذاشته شدن اولیه‌ترین استانداردهای انسانی در این جامعه را نشان میدهد. هرچه بیکاری و ناامنی شغلی و فلاکت کارگران بیشتر میشود، به همان اندازه هم محیط‌های کار ناامن‌تر میشود و میزان سوانح کار و تعداد قربانیان محیط ناامن کار، تصاعدی افزایش می‌یابد. این شرایط برده وار كار را به یمن محروم كردن كارگران از پایه‌ای‌ترین حقوقش برقرار شده است. از جمله دست کارگر را بسته‌اند، اعتصابش را ممنوع کرده‌اند، رهبرانش را دستگیر میکنند و کارگر را از حق تشکل محروم میکنند تا امکان حداکثر سودجوئی را پیدا کنند. در واقع دولت به کمک نیروی سرکوب و زندان و قانون و غیره، دست کارفرما را باز گذاشته است که جان كارگر را بگیرد، خون كارگر را بمكد و هر بلائی خواست سر کارگر بیاورد. و البته خود دولت و ارگانهای سرکوبش بزرگترین کارفرما هستند.
محیطهای کار باید جای امن و سالم و از نظر سلامتی و بهداشتی استاندارد قابل قبولی داشته باشد. باید آخرین تكنیكها و دستاوردها و تجارب برای هرچه امن‌تر ساختن شرایط كار مورد استفاده قرار گیرد. کسی که چنین محیط ناامنی برای کارگران ایجاد کرده، شریک جرم قتل و جنایت وسیعی است که هر روز در محیط‌های کار جریان دارد. تخلف از قوانین ایمنی محیط كار و سهل انگاری در تامین امنیت كارگران یك جنایت است و باید جرم جنائی محسوب شود. اما در عالم واقعی چنین نیست. چون رعایت آن برای سرمایه داران صرف نمیكند و از سوددهی شان می‌كاهد. آنوقت در جایی مانند ایران تحت حاکمیت جمهوری اسلامی كه كارگر از هرنوع حقوقی برای اعتراض و اعتصاب و متشکل شدن محروم است، این ناامنی ابعاد فاجعه بارتری پیدا کرده و هر روزه امارش نیز افزایش می یابد. در مقابل این توحش و بربریت باید ایستاد. باید از نظر امنیت محیط کار بالاترین استانداردهای بین المللی برقرار باشد.
كدام خواستها و كدام استانداردها؟
بخش عظیمی از همه اتفاقاتی که در محیط‌های کار شاهدش هستیم و منجر به مرگ و صدمه زدن به سلامتی کارگر میشود، قابل اجتناب‌اند. یک محور مهم مبارزه کارگر در نظام سرمایه داری حول ایمنی محیط کار است. کارگر حق دارد برای ایمن‌تر کردن شرایط کارش تا جائی که علم و تکنولوژی اجازه میدهد، دست به مبارزه بزند، اعتصاب کند متشکل شود. مطالبات زیر باید به پرچم مبارزه کارگران برای بهبود شرایط کار و ارتقاء ایمنی و بهداشت محیط کار به منظور جلوگیری از بروز حوادث محیط کار، و نیز جبران خسارت‌های ناشی از ناامنی تبدیل شود:
١- تضمین ایمنی و بهداشت محیط کار و تقلیل مخاطرات کار به حداقل ممکن، بدون هیچ صرفه جویی، با استفاده از پیشرفته‌ترین تسهیلات و امکانات مورد استفاده در سطح جهان از جمله برخورداری محیط‌های كار از دستگاههای تهویه كافی، مراكز درمانی كشیك مجهز به آمبولانس و پرشك، امكانات بهداشتی حمام و دستشویی و غذاخوری با استاندارد بهداشتی بالا و غذای مناسب.
٢- نظارت و معاینه پزشکی منظم در برابر مخاطرات و بیماری‌های حرفه‌ای و ناشی از کار توسط مراجع پزشکی مستقل از کارفرما، به هزینه کارفرمایان و دولت.
٣- نظارت بر ایمنی محیط کار باید تماما زیر نظارت کارگران و تشکل‌ها و نمایندگان آنها باشد. این حق کارگران است که هیئتی از میان خود انتخاب کنند تا تمامی موارد ناامن و غیر بهداشتی را بررسی کنند و به کارگران گزارش بدهند.
٤- اعتصاب و برگزاری مجمع عمومی، حق بی چون و چرای کارگران است و کارگران به مجرد احساس ناامنی باید بتوانند دست از کار بکشند، تا ناامنی برطرف شود.
٥- بکارگیری مواد سمی و خطرناكی كه جان كارگر را به خطر می‌اندازد و در كشورهای پیشرفته جهانی استفاده از آنها در تولید ممنوع اعلام شده است٬ فورا متوقف گردد.
٦- كارفرمایانی كه بخاطر سودجویی در مواردی كه سلامتی كارگر تهدید میشود، اقدام نكنند، مجرمند و باید مورد پیگرد قرار گیرند.
كارگرانی كه بخاطر عدم ایمنی كار دچار بیماری و یا از كار افتادگی شده‌اند، باید تامین داشته باشند و از جمله از حقوق زیر برخوردار باشند:
١- بیمه کامل کارگران در مقابل صدمات و خسارات ناشی از کار، اعم از اینکه در محیط کار و یا خارج آن رخ دهد و بدون اینکه کارگر نیازی به اثبات قصور کارفرما و یا مدیریت داشته باشد. كارگران آسیب دیده در محیط كار باید با استاندارد بالای پزشكی تحت پوشش درمان رایگان قرار گیرند و در دوره درمان از حقوق كامل برخوردار باشند. تامین معیشت در حد تامین اقلام اساسی زندگیی و داشتن یک زندگی شایسته انسانی حق مسلم همه مردم است.
٢- كارگرانی كه در محیط كار دچار بیماری شده‌اند باید از تسهیلاتی چون تغییر نوع كار و كاهش ساعت كار با پرداخت حقوق كامل برخوردار باشند و اخراج آنها اكیدا ممنوع باشد. این كارگران باید مادام كه بیمارند زیر پوشش این كمك‌ها و تسهیلات قرار داشته باشند.
٣- پرداخت حقوق کامل بازنشستگی به کارگرانی که در نتیجه صدمات ناشی از کار توانایی کار کردن را از دست میدهند. همینطور پرداخت کامل حقوق بازنشستگی به خانواده کارگرانی که عضو خانواده خود را در محیط کار از دست میدهند. این خواست عطف به ماسبق میشود یعنی شامل همه کارگران و خانواده‌های کارگرانی که در طول حاکمیت جمهوری اسلامی توانائی کار کردن و یا جان خود را از دست داده‌اند نیز میشود.
یك بخش از سوانح محیط كار منجر به مرگ كارگر میشود در این مورد باید بر حق و حقوق زیر تاكید کنیم:
١- خانواده كارگرانی كه به خاطر ناامنی محیط كار جان باخته‌اند، و نان آور خود را از دست داده‌اند، باید تحت پوشش همیشگی تامین اجتماعی قرار گیرند و از یك زندگی انسانی برخوردار باشند. باید به این خانواده‌ها مستمری ماهانه مكفی پرداخت شود.
٢- در صورت وقوع هر حادثه‌ای در محیط کار، تعداد قربانیان و مصدومین با مشخصات و عکس فورا باید رسما و علنا اعلام شود.
٣- عاملین كشتار در كارخانجات کارفرمایان و دولت حامی آنها هستند و باید مورد پیگرد قرار گیرند.