گزارش،چرا به کودکان دارای اعتیاد توجهی نمی‌شود؟

رویداد‌۲۴ گزارش می‌دهد؛نوزادان معتاد در میان چرخ‌دنده‌های نظام سلامت/ چرا به کودکان دارای اعتیاد توجهی نمی‌شود؟

نوزادان دارای اعتیاد در گوشه و کنار سرزمین ما در بدترین شرایط ممکن از بد حال و روزترین والدین متولد می‌شوند، والدینی که در میان نشئگی‌ها و خماری‌های خود این نوزادان را رها می‌کنند. نوزادانی که نه از حمایت خانواده برخوردارند نه از حمایت جدی قوانین و نه حتی از خدمات درمانی. رویداد‌۲۴ وضعیت نوزادان و کودکان دارای اعتیاد را مورد بررسی قرار داده است.

نیره عابدین‌زاده معاون دادستان مشهد گفته تعداد نوزادان معتاد در این شهر طی سال‌های اخیر افزایش داشته و این موضوع شیبی صعودی را طی می‌کند.برآورد‌های سال ۹۵ نیز همین موضوع را نشان می‌دهد که روزانه ٢٠ الی ٢٠٠ نوزاد معتاد در ایران متولد می‌شوند. 

معاون دادستانی مشهد همچنین از عدم پذیرش این نوزادان در بیمارستان‌های دولتی و پاسکاری آن‌ها در میان این بیمارستان‌ها خبر داده و با اشاره به نبود همراه و مادر در کنار نوزادان درگیر اعتیاد در زمان حضور در بیمارستان‌های دولتی، تاکید کرده که آن‌ها به دلیل عدم دسترسی به شیر مادر و متعاقب آن مشکلات پس از آن بی‌قرار می‌شوند.

عابدین زاده همچنین اعلام کرده که بیمارستان‌ها کار را به جایی می‌رسانند تا اورژانس اجتماعی به ستوه بیاید و دیگر نوزادی را به بیمارستان آن‌ها نیاورد و علت این موضوع هم هزینه زیاد بستری کردن این نوزادان در بخش مراقبت‌های ویژه است.

با این اوصاف واضح است که نوزادان و حتی کودکان دارای اعتیاد که تعدادشان هم رو به افزایش است پشت و پناهی ندارند. زندگی چنان به این نوزادان از همان بدو تولد دهن‌کجی کرده است که نه تنها به صورت معمول والدین دارای اعتیادشان آن‌ها را رها کرده‌اند که سلامت‌شان نیز در میان اعداد و پول‌های هنگفت رد و بدل شده در بیمارستان‌ها و حساب سود و زیان آن‌ها نه مهم است و نه دیده می‌شود. حیات و زندگی این نوزادان در میان چرخ‌دنده‌های قوانین دست و پا گیری که کودک را تحت هر شرایط حق والدین دانسته و به عنوان یک ملک شخصی در اختیار آن‌ها می‌گذارد گیر کرده و در موارد بسیاری از بین می‌رود.

اعتیاد این کودکان ونوزادان چند علت مشخص دارد، تولد از مادری دارای اعتیاد، بخوری شدن به دلیل حضور در کنار آن‌ها و همراهانشان حین مصرف مواد، خوراندن انواع مخدر‌ها به آن‌ها در دوران نوزادی و نوپایی و در نهایت تشویق و ترغیب آن‌ها به نشستن پای بساط مصرف مواد. با این جدا کردن این بچه‌ها از خانواده‌ها به لحاظ قانونی بسیار پیچیده بوده و هیچ حمایت قانونی جدی و سختگیرانه‌ای از آن‌ها نمی‌شود و اگر گروه‌های فعال اجتماعی نبوده و تلاش آن‌ها برای شناسایی و کمک به این کودکان نباشد قطعا همان تعداد اندکی که نجات می‌یابند هم از این شانس محروم می‌شدند.

کم‌توجهی اورژانس اجتماعی به این کودکان که شاید یکی از مهم‌ترین علل آن همین قوانین دست و پا گیر و سختگیرانه باشد و همچنین عدم پذیرش این نوزادان در بیمارستان‌های دولتی تنها بیانگر یک موضع است، اینکه حقوق کودکان و حق حیات آن‌ها «در بهترین شرایط ممکن» هنوز در کشور ما در مرحله عمل مورد باور قرار نگرفته است.

اعتیاد کودکان به دست والدین

بهاره پاکدل یکی از مددکاران جمعیت امام علی درباره وضعیت رسیدگی به نوزادان دارای اعتیاد به رویداد‌۲۴ می‌گوید: تجربه اعتیاد کودکان در مشهد به سال ۹۲ باز می‌گردد که اولین برخورد ما با یک کودک معتاد و مادرش در بیابان‌های منطقه نوده اتفاق افتاد. از آنجا بود که پیگیر این معضل در مشهد شدیم. به یاد می‌آوریم در آن سال‌ها وقتی برای رسیدگی به این موضوع با اورژانس اجتماعی تماس گرفتیم یا ماشین نداشت یا مراجعه نمی‌کرد. در نهایت وقتی بعد از چندین بار تماس گرفتن اورژانس به مادر کودک مراجعه کرد برخورد به نحوی بود که باعث شد مادر و کودک فرار کنند.

وی توضیح می‌دهد: در آن سال‌ها منطقه نوده محل تجمع کارتن‌خواب‌ها بود هر چند که امروز شرایط این منطقه تغییر کرده است. کارتن‌خواب‌های این منطقه همواره در ترس و اضطراب از آمدن پلیس و دستگیری به سر می‌برند. این کودک پسربچه‌ای ۸ ساله بود که در کنار مادرش در این محل زندگی می‌کرد. وقتی اورژانس اجتماعی با آن ظاهر به این منطقه مراجعه کرد تمام کارتن‌خواب‌ها فرار کردند و چون این خانواده هم کارتن‌خواب بودند و هیچ نشانه‌ای از آن‌ها نداشتیم دیگر نتوانستیم به آن‌ها دسترسی پیدا کنیم.

این مددکار داوطلب ادامه می‌دهد: در پرونده‌ای دیگر ما با دختربچه ۱۰ ساله مواجه شدیم که وقتی به خانه ایرانی طبرسی برای درس خواندن مراجعه می‌کرد تمرکز و شرایط عادی نداشت، لباس‌هایش هم همیشه بوی مواد می‌دهد، وقتی کودک تست اعتیاد داد، نتیجه آن مثبت شد.

وی با تاکید بر اینکه اعتیاد کودکان موضوع جدیدی نیست، عنوان می‌کند: پذیرش نوزادان یا کودکان معتاد به نظر من آخرین مرحله فرایند نجات آنهاست. ما در ابتدای امر با معضل در خصوص برخی از والدین این کودکان مواجهیم. به این معنا که بسیاری از والدین خودشان باعث اعتیاد کودک هستند. در مواردی کودک برای آن‌ها تبدیل به ابزاری برای تامین موادشان می‌شود، یا گاهی از بچه برای گدایی و کسب درآمد استفاده می‌کنند به همین دلیل هم او را معتاد می‌کنند. به همین دلیل هم آن‌ها علاقه‌ای به درمان کودک ندارند.