گفتگو با ذبیح از کارگران پروژه ای اعتصابی نفت، خواستها و دستاوردی های شورای سازماندهی اعتراضات

گفتگو با ذبیح از کارگران پروژه ای اعتصابی نفت:از ۲۹ تیر تا الان در اعتصاب بسر میبرید، خواستها و مطالبات شما چیست؟ذبیح کارگر اعتصابی نفت: یکسری مطالبات در همان روزهای اول اعتصاب مطرح شد. و بعد به تدریج در حین روزهای اعتصاب و مسایلی که با آن مواجه شدیم یکسری مطالبات دیگری را به آنها اضافه کردیم. دو برابر شدن دستمزدها در همه سطوح مزدی یک مطالبه مهم ما بود. بعلاوه اینکه دستمزد هیچ کارگری کمتر از ۱۲میلیون تومان نباشد. مطالبه مهم دیگر ما بیست روز کار و ده روز مرخصی بود . همینطور ما به وضعیت نابسامان و فجیع کمپ ها اعتراض داریم و ما طرح کردیم که وضعیت کمپ ها باید بهبود جدی پیدا کند. در شرکتهای پروژه ای که ما کار میکنیم عملا غذاخوری وجود ندارد. هرکس غذایش را خیلی تحقیر آمیز در پلاستیکی میگیرد و گوشه ای پیدا میکند و می نشیند و میخورد. ما گفتیم که باید غذاخوری داشته باشیم. اینها همه از جمله مطالبات مهم ما بود. ولی در روند اعتصاب یکسری از کارگران را اخراج کردند. الان خواست بازگشت به کار کارگران اخراجی به مطالبات اصلی ما اضافه شده است. همینطور یکسری پیمانکاران با یکسری کارگران تماس میگرفتند که سر کار برگردند. پیمانکاران از آن دریچه ای وارد شده بودند که اعتصاب را بشکنند و فردی به کارگران زنگ میزدند، تماس میگرفتند و میگفتند برگردید سر کار. در برابر این توطئه گری های پیمانکاران ما گفتیم قراردادها باید کتبی و رسمی و تا پایان پروژه بسته شود و اگر مکتوب نشود و دوبرابر دستمزد و ۲۰روز کار و ده روز مرخصی عملی نشود که مبنای برگشت به کار کارگران متخصص پیمانی بود، در دستور کار ما قرار گرفت و این الان جزو یکی از مطالبات اصلی ماست و آنها را کارگران شرط بازگشت به کار خود به سرکار قرار داده اند. اینها شمه ای از مطالبات فوری ما است و هر درجه از تحقق این مطالبات قدمی در جهت برچیده شدن دست پیمانکاران و لغو قوانین ویژه اقتصادی ، دو خواست اساسی ما است.شورای سازماندهی اعتراضات : مشکلات شما به عنوان یک کارگر پروژه ای پیمانی مشخصا چه هستند؟ذبیح کارگر اعتصابی نفت:ذبیح کارگر اعتصابی نفت: کار پیمانی، یک بردگی آشکار است. ما در یک شرایط اسفبار و واقعا در یک جهنم هم زندگی میکنیم و هم کار میکنیم. صبح از ساعت 5 بیدار میشویم . در آن شرایط کمپ ها در یک اطاق خیلی کوچک ، با آن تعداد نفرات بالا که برای هر نفر یک متر جا هم برای خواب و استراحت نیست، و بعد بروی در صف های بهداشتی که مثلا در یک خوابگاه صد نفره دو تا سه سرویس بهداشتی بیشتر نیست. بعد باید برویم توی صف بایستیم . بعد از همه این مشقات باید نان بیاتی که ظهر یا بعد از ظهر آورده اند در اطاقهایمان گذاشته اند و بخشی را شام خورده ایم بخش بعدی را برای صبحانه نگاه میداریم که عملا بیات میشود. بعد صبحانه را باید عجله ای بخوریم که به سرویس پنج و چهل و پنج دقیقه برسیم. این سرویس نهایتا پنج دقیقه می ایستد تا همه کارگران بیایند. بعد از آن با مینی بوس هایی که کولر و وسایل سرمایشی ندارد و قدیمی ترین سرویس هاست عرق ریزان میرویم سر کار. آنجا هم دقیقا یک اردوگاه جهنمی کار است و شرو ع به کار کردن میکنیم. کار نیز خودش بدلیل هوای آلوده، گرمای شدید، فشار کاری زیاد، طاقت فرسا است و تا نزدیکی های ظهر یعنی ساعت ۱۲در این شرایط کار میکنیم. ساعت دوازده باید برویم توی صف بایستیم و در داخل یک پلاستیک غذایمان را بگیریم و گوشه ای پیدا کنیم و غذایمان را بخوریم. و همانطور که اشاره کردم عملا از رستوران و غذاخوری خبری نیست. بعد از آن دوباره شروع به کار میکنیم. وسط های کار یک موقع هایی آب نیست. یک موقع هایی یخ نیست. یک موقع هایی هیچکدام را نداریم. و این ها را هم باید تحمیل کنیم. تا شش و هفت بعد از ظهر. یعنی دوازده تا سیزده ساعت کار میکنیم و بعد سخته و کوفته دوباره سوار همان مینی بوس های قراضه میشویم و میرویم خوابگاه که باز دوباره باید توی صف بایستیم برای یک دوش گرفتن ساده که در حداقل ترین زمان باید دوش بگیریم و بیاییم بیرون که نوبت باقی که در صف ایستادند بشود. بعد می آییم توی همان اطاقی که توضیح دادم. اطاقی که کف آن یک موکت زمخت انداخته شده است. آنوقت ۹ تا ده نفر در یک اطاق نزدیک یازده دوازده متری باید بسر کنیم. همانجا باید بمانیم و منتظر باشیم که فردا صبح زود دوباره عازم کار بشویم. سرحقوقهایی که بموقع پرداخت نمیشود. حقوقهایی که واقعا کفاف زندگی شرافتمندانه یک انسان در نظر گرفته نشده است. بدین ترتیب با حقوق های پایین و فشار کاری سنگین باید کار کنیم. و هر روز منتظر فردا و همین روال از کار باشیم تا سر برج برسد و بعد می بینیم خبری از حقوق نیست و باز هم به تعویق افتاده است. جالب اینجاست که کارگرانی که متخصص هستند در بیمه هایشان کارگر ساده میزنند. که اینهم خودش دزدی از حق ما کارگران برای بیمه است. خدمات بهداشتی و درمانی هم که وجود ندارد. شرایط ایمنی کار که اصلا وحشتناک است. برای مثال پوتین هایی به ما داده بودند که به پا میکردیم و آنها بدتر پاهای ما را زخم میکرد. این پوتین ها سه تا 4 تا شماره دارد .یعنی از صد نفر کارگری که شما آمار بگیرید شاید این پوتین ها برای ۴ تا ۵ نفرشان قابل استفاده باشد. باقی یا بزرگ هستند و یا کوچک هستند. در این شرایط کرونا ماسک عملا وجود ندارد. الکل مواد بهداشتی. مواد شوینده صفر است. حتی در خوابگاهها و در محل کار و در کارگاه هم همین وضعیت هست. بهداشتی وجود ندارد. ایمنی کاری وجود ندارد. استراحتی وجود ندارد. هر روز میگویی که بگذار سی روز تمام شود که بتوانم سر برج حقوقم را بگیرم آنهم با شک و تردید است که آیا حقوق بگیرم و یا نگیرم. اینها همه گوشه ای از شرایط وحشتناک کار در جایی مثل عسلویه به عنون کارگر پیمانی پروژه ی است. این وضعیت است که ما بخاطرش در اعتصابیم و یک خواست مهم ما پایان یافتن این شرایط بردگی کار و کوتاه شدن دست پیمانکاران دزد و چپاولگر است.شورای سازماندهی اعتراضات :چرا مطالبه بیست روز کار و ده روز مرخصی انقدر محوری شده است؟ذبیح کارگر اعتصابی نفت: قبلا از این اعتصاب روال کار اینطور تعریف شده بود که ۲۴روز کار کنیم و ۶ روز مرخصی داشته باشیم. این شش روز مرخصی در واقع ۴ روز است چون یک روز صرف رفت به نزد خانواده و یک روز دیگر صرف برگشت به محل کار میشود. ۴ روز مرخصی در مقابل این حجم از فشار کار واقعا کشنده است و بدن انسان اصلا جواب نمیدهد. برای کارگران دیگر توان و رمقی نمی ماند که بخواهند تجدید قوایی بکنند و بیایند دوباره کار بکنند و از طرف دیگر به هر حال باید فرصت دیدار با خانواده و رفع یک سری مشکلات داشته باشیم. هزار جور مشکلات وجود دارد که اگر بخواهیم گوشه ای از آنها را حل بکنیم واقعا فرصتی پیدا نمیکنیم که حتی نزدیکترین دوستان و آشنایان و بستگان خود را ببینیم . به وضع خانواده برسی. واقعا بیست روز کار هم در عسلویه به نظر من خیلی زیاد است. باید ۱۴ روز کار و ۱۴روز مرخصی شود. که ما فعلا بصورت دسته جمعی با خواست بیست روز کار و ده روز مرخصی جلو آمده ایم و این در واقع باید بعد ها به ۱۴روز کار و ۱۴روز مرخصی تبدیل شود. و در همین مدت زیر فشار ما بسیاری از پیمانکاران پای این مطالبه ما آمده اند و این خود یک پیشروی مهم است و ما هم تاکید کرده و میکنیم که از این مطالبه کوتاه نخواهیم آمد.شورای سازماندهی اعتراضات : از نظر شما دستاوردهای این اعتصاب تا همین الان چه بوده؟ذبیح کارگر اعتصابی نفت: اولین نکته اینست که در برابر فشارهای کاری و شرایط بردگی کار در محیط های کاری که بوِیژه در این ده سل چند برابر شده است امسال کارگران نسبت به سال گذشته خیلی قویتر، هوشمندانه تر، با خواسته های روشن و شفاف تر و سازمانیافته تر وارد اعتصاب شدند. از جمله یک دستاورد مهم ما ایجاد تشکل مستقل خود، شورای سازماندهی اعتراضات است. این شورا با عکس العمل های به موقع قدم به قدم توانسته است چراغ راه اعتصاب ما باشد.همچنین یک دستاورد مهم ما اینست که با قدرت اعتصاب سراسری خود توانسته ایم به درجه زیادی بر فضای امنیتی ایکه در محیط های کار در مراکز نفتی حاکم بوده غالب شویم و کارگر امروز حس میکند که آن زنجیرهای بردگی دارد پاره میشود و بی محابا تر جلو می آید و مطالبه گر است. این یک اتفاق مهم است و من تردید ندارم با جلوتر رفتن اعتراضات ما شاهد جلو آمدن رهبران و سخنگویان جسور و حق طلبی هستیم که بعد از سالها رنج و بردگی بروند بر روی سکو و علیه این پیمانکاران دزد و چپاولگر اعلام کیفرخواست کنند.به لحاظ مطالباتی نیز ما قدم های موثری به جلو برداشته ایم. بطور مثال ما در این اعتراضات ما خواستار افزایش حقوقها در رده های مختلف شغلی شدیم. قدرت اعتصاب ما آنقدر بود که در جاهایی حتی پیمانکاران با پیشنهاد افزایش دو برابری دستمزدها جلو آمدند که این خود مبنایی شد برای قراردادهای سراسری که کارگران به کمتر از آن رضایت ندهند. بویژه ما تاکید کردیم که دستمزد هیچ کارگری نباید کمتر از 12 میلیون باشد و طرح این مطالبات از جانب ما بطور واقعی به خواست افزایش دستمزدها در سطحی سراسری که یک خواست اجتماعی و فراگیر است نیرو داد. بعلاوه همانطور که اشاره کردم خواست دیگر ما بیست روز کار و ده روز مرخصی است که میتوانم بگویم زیر فشار اعتراضات ما توانسته ایم این مطالبه را به خیلی از پیمانکاران تحمیل کنیم. مطالبه دیگر ما بهبود وضع کمپ ها و غذا بود که الان به رقمی از وعده های پیمانکاران و دولت تبدیل شده است برای اینکه ما کارگران اعتصابی حاضر به بازگشت به کار بشویم. و بالاخره اینکه اعتصاب قدرتمند ما و عقب نشینی های گام به گامی که تا همین الان به پیمانکاران تحمیل کرده ایم، بدرجه زیادی موقعیت پیمانکاران را تضعیف کرده و ما را یک قدرم به مطالبه برچیده شدن بساط پیمانکاران در محیط های کار و لغو قوانین ویژه اقتصادی که به این شکل دست پیمانکاران را در زورگویی و استثمار بدون حد و مرز کارگران باز گذاشته است نزدیکتر شده ایم. ضمن اینکه این موفقیت خود بر روی مبارزه برای کوتاه شدن دست پیمانکاران این دلالان چپاولگر در محیط های کار را که خواست سراسری ای برای بخش عظیمی از کارگران در سراسر ایران است، قدرت بیشتری داده است. کلام آخر اینکه کارگران در این اعتصاب به قدرت نیروی اعتصاب و اتحاد خود بیشتر پی بردند. و در نتیجه ما امروز در موقعیت بسیار قویتری نسبت به قبل قرار داریم برای اینکه بتوانیم مطالبات خود را پیگیری کنیم. با توجه به همه این دستاوردها دیگر توازن قوا بین ما کارگران و پیمانکاران و کارفرمایان عوض شده است و دیگر اوضاع نمیتواند به وضع قبلی برگردد

.@Shoratamashttps://t.me/shoranaft

#اعتصاب_سراسری_کارگران_نفت#اعتصاب_سراسری_کارگران_پیمانی_نفت