روزنه rowzane خبری – تحلیلی
خلیل کیوان: روز جهانی کارگر با شکوه و نسبت به سالهای گذشته با استقبال بیشتری از سوی بخش های مختلف جامعه برگزار شد. مشخصه های بارز اول مه امسال در ایران کدامند و به نظر شما چه پیامی برای کارگران و کل جامعه داشت؟
شهلا دانشفر: اول ماه مه همانطور که انتظار میرفت در ادامه اتفاقات شورانگیزی که در سال گذشته شاهدش بودیم، قرار داشت. به این اعتبار نماد دیگری ازَ عروج طبقه کارگر در جلوی صحنه سیاسی جامعه با شعارها و قطعنامه های رادیکال و چپ بود. اول ماه مه امسال با به احتزاز در آمدن بنر اداره شورایی، مهر اسماعیل بخشی و گفتمان های چپ و آزادیخواهانه او را بر خود داشت.
اول ماه مه امسال رزمنده و با شکوه بود. علیرغم سرکوب گری های حکومت و دستگیری ها و احضارها و اخطار دادن ها، فراخوان ها داده شد و مراسم مقابل مجلس اسلامی برگزار شد. در این روز نزدیک به پانصد نفر جمع شده بودند و جمعیت در حال افزایش بود که با یورش سرکوبگران حکومت روبرو شد. اما جمعیت ایستاد و با نیروی سرکوب حکومتیان درگیر شد. بعد نیز در فردای آنروز، یعنی دوازدهم اردیهبشت معلمان شاغل و بازنشستگان همان طور که از قبل اعلام کرده بودند، تجمعاتشان را در تهران و ٢٧ استان برپا کردند و استوار ایستادند. برگزاری تجمعات معلمان در دوازده اردیبهشت پاسخ درخوری به سرکوبگریهای حکومت و دستگیریهای اول مه و روزهای قبلش بود. در این روز معلمان در تجمعاتشان نیز به صراحت اعلام کردند و گفتند که نه از تهدید، نه از زندان، نه از تبعید، از هیچ چیز نمیترسند و مبارزه برای داشتن یک زندگی انسانی را حق خود میدانند و تا برقراری عدالت به مبارازتشان ادامه خواهند داد.
اول ماه مه امسال با در دست داشتن تصاویری از اسماعیل بخشی، سپیده قلیان، جعفر عظیم زاده و اکرم نصیریان، پیام روشنی به سرکوبگران حکومت داشت؛ این تصاویر بطور واقعی ارج گذاشتن بر گفتمان های آزادیخواهانه و برابری طلبانه اسماعیل بخشی و حمایت از کیفرخواست او و سپیده قلیان علیه شکنجه و زندان بود. بر افراشتن این تصاویر به معنی حمایت از کارزار علیه امنیتی کردن مبارزات است که جعفر عظیم زاده ها و اسماعیل عبدی ها آغازگر آن بودند. این تصاویر حمایت از ورود مردم به میدان عمل در همیاری با سیل زدگان، و همچنین حمایت از چهره محبوبی چون اکرم نصیریان فعال دفاع از حقوق زنان و آموزگار کودکان کار و خیابان بود.
اول مه امسال اجتماعی تر و فراگیرتر از هر سال بود. اجتماعی تر بودن اول مه خود را در قطعنامه های فراگیر روز جهانی کارگر به روشنی نمایان میساخت. قطعنامه های اول مه کیفرخواست کارگران علیه فقر، تبعیض، نابرابری، سرکوب و بساط دزدسالار سرمایه داری حاکم بود. از جمله در این قطعنامه ها اعدام، شلاق، شکنجه، زندان و امنیتی کردن مبارزات را به چالش کشیده شد و یک تاکید مهم آنها آزادی تمامی زندانیان سیاسی بود. در این قطعنامه ها تاکید بر حقوق برابر زن و مرد، حقوق پایه ای کودک، اعتراض علیه زندگی زیر خط فقر و تاکید بر افزایش حقوقها به بالای خط فقر هفت میلیونی و بر بیمه های اجتماعی پایه ای برای همه مردم برجسته بود. خواست همه این قطعنامه ها درمان رایگان، تحصیل رایگان و داشتن یک زندگی انسانی بود. در این قطعنامه ها آزادیهای سیاسی پایه ای چون؛ حق تشکل، حق تجمع، حق اعتصاب، حق تحزب و آزادی احزاب و مطبوعات مورد تاکید قرار گرفته بود. قطعنامه های اول مه حامی سیل زدگان و خواستهایشان بود. با چنین قطعنامه هایی ١٤ تشکل و نهاد کارگری، بعلاوه نهاد ندای زنان ایران و دانشجویان در دانشگاههای تهران، هنر، پلی تکنیک، تربیت مدرس و علامه طباطبایی برای برگزاری روز جهانی کارگر در مقابل مجلس اسلامی فراخوان داده بودند. این اقدام و همچنین تعیین محلی مشترک و همزمان برای تجمع روز جهانی کارگر یک قدرتنمایی متحدانه کارگری و نشانه دیگری از ابعاد اجتماعی تر اول مه امسال بود. این اقدام اتحاد مبارزاتی بالایی را در میان کارگران، معلمان، بازنشستگان، دانشجویان و بخش های معترض جامعه بنمایش گذاشت و خود را در شعارهایی چون “کارگر، معلم، دانشجو، اتحاد، اتحاد” متبلور میساخت. به نظر من اول مه امسال نمادی از صف متحد ٩٩ درصدی های جامعه علیه بساط توحش و بربریت سرمایه داری حاکم بود.
یک ویژگی دیگر اول ماه مه امسال پیام شادباش هشت تشکل و جمع کارگری به نهادهای کارگری در سراسر جهان بود. اقدامی بیسابقه که نمادی از همبستگی جهانی کارگری بود. امضاء کنندگان این پیام عبارت بودند از: انجمن صنفی کارگران برق و فلزکار کرمانشاه، سندیکای نقاشان البرز، شورای بازنشستگان ایران، شورای کارگران شاغل و بیکار، کمیته پیگیری ایجاد تشکلهای کارگری ایران، جمعی از کارگران ایران خودرو، جمعی از کارگران پارس خودرو، جمعی از فعالان لغو کار کودکان. در بخشی از این پیام چنین آمده بود: ” ما در آستانه روز جهانی کارگر، ضمن گرامیداشت پیوند طبقاتی و تاریخی مان با تمامی هم سرنوشتمان در سراسر جهان، مجددا یادآور می گردیم که نبرد نهایی برای احقاق حقوقمان «رفاه، شادی، آزادی، اداره شورایی» در راه است و پیروزی در گرو اتحاد بین المللی ما.”
و بالاخره اینکه اول ماه مه امسال یک اول مه رادیکال و چپ و کمونیستی بود. از جمله شعارهایی چون “منطق سرمایه دار، استثمار، بیکاری”، “دزدی های نجومی، فلاکت عمومی”، “نان کار آزادی حق مسلم ماست” کیفرخواست کارگران علیه توحش سرمایه داری حاکم بود.
اول مه علاوه بر تهران در سنندج، مریوان، شوش، کامیاران و در دانشگاههای اصفهان ، بابلسر و
در بسیاری از شهرهای دیگر به صورت تجمعات و در محافلی از کارگران برگزار شد. در سنندج شاهد مارش زیبای کارگران در وسط شهر بودیم.
اول ماه مه امسال عزم راسخ جامعه را در اعتراض به بساط توحش سرمایه داری حاکم با خواستهایی رادیکال و انسانی و پایان دادن به جهنم جمهوری اسلامی خود را به نمایش گذاشت. اول ماه مه نشان داد که جامعه آلترناتیوش اداره شورایی است و با عمل مستقیم خود در مقابل حکومت دزدسالار حاکم ایستاده است.
خلیل کیوان: امروز بعد از اول ماه مه و اتفاقات شورانگیزی که شاهدش بودیم، کجا ایستاده ایم و گامهای پیشروی ها بعدی ما کدامند؟
شهلا دانشفر: به نظر من با محتوایی که اول مه امسال داشت و با همه ویژگی هایش، آنهم در متن پر تلاطم جامعه ای که سراپا خشم و اعتراض است، روزجهانی کارگر پیشروی دیگری در جنبش کارگری و مبارزات کل جامعه بود. همانطور که اشاره کردم اول ماه مه صف آزادیخواهی و برابری طلبی را متحد تر و سازمانیافته تر به جلو آورد، با اتکاء به این قدرت بزرگ اجتماعی جنبش سرنگونی برای رهایی از شر سرمایه داری حاکم میتواند گامهای بزرگی به جلو بردارد. از جمله قطعنامه های اول ماه مه، فقط نوشته هایی بر روی کاغذ و محدود به یک روز معین نیستند. این قطعنامه ها بطور واقعی پلاتفرم جنبش کارگری در مبارزه علیه بربریت سرمایه داری حاکم در صف جلوی اعتراضات کل جامعه است. امروز با اتکاء به اتحاد مبارزاتی ای که در روز جهانی کارگر شاهدش بودیم، میتوان حول خواستهای اعلام شده در قطعنامه های روز جهانی کارگری گرد آمد و صف قدرتمندی از مبارزه را شکل داد. و این اتحادی است که در کف خیابان و در مبارزه واقعی در دفاع از زندگی و معیشتمان و برای داشتن یک زندگی انسانی شکل میگیرد و میتواند خود را به نمایش بگذارد. طبعا اولین و فوریترین کاری که در دستور همه آن ١٤ تشکل کارگری و دیگر نهادهای اجتماعی و دانشجویان شرکت کننده در مراسم روز جهانی کارگر در مقابل مجلس و نیز همه کارگران و کل جامعه قرار میگیرد، آزادی فوری بازداشت شدگان روز جهانی کارگر و روز بعد از آن در دوازده اردیبهشت است. در یورش سرکوبگرانه حکومت به تجمع روز اول مه در مقابل مجلس اسلامی ٤٥ نفر بازداشت شدند. قبل از آن در آستانه اول مه با حمله به تجمع فعالین کارگری در پارک جهان نما تعدادی بازداشت شدند که پروین محمدی نایب رئییس اتحادیه آزاد کارگران ایران و هاله صفرزاده و عبدالرضا قنبری از اعضای کانون مدافعان حقوق کارگر همچنان در بازداشت بسر میبرند. اکرم نصیریان فعال دفاع از حقوق زن، همیار سیل زدگان و آموزگار کودکان کار و خیابان نیز در نهم اردیبهشت ماه دستگیر شد. بعلاوه در روز بعد از اول مه، روز تجمعات اعتراضی سراسری معلمان هشت نفر بازداشت شدند که دو نفر از آنها به اسامی رسول بداقی و محمد فلاحی هنوز در زندانند. همه این دستگیر شدگان باید فورا و بدون قید و شرط آزاد شوند. باید با ایجاد ستاد مشترکی تک تک این عزیزان را آزاد کنیم. مبارزه برای آزادی این دستگیر شدگان، مبارزه برای آزادی اسماعیل بخشی و سپیده قلیان و جعفر عظیم زاده و معلمان زندانی و تمامی زندانیان سیاسی یک گام عملی در دفاع از حق تشکل، حق تجمع، حق اعتراض و حق برگزاری مراسم روز جهانی کارگر به عنوان حقوق پایه ای کارگران و کل جامعه است. از جمله یک بند قطعنامه های اول مه تاکید بر به رسمیت شناختن همین حقوق و آزادی مطبوعات و احزاب است. مبارزه برای آزادی بازداشت شدگان اول ماه مه و تمامی زندانیان سیاسی گام اول در عملی کردن قطعنامه های روز جهانی کارگر است. معلمان شاغل و بازنشسته با عملی کردن فراخوان اعتراضی شان به تجمعات سراسری در روز دوازدهم اردیبهشت با شعارهایی چون “کارگر زندانی، معلم زندانی، آزاد باید گردد”، “معلم، کارگر، اتحاد، اتحاد” گامی در همین جهت برداشتند و همین جان مناسبت دارد که به فراخوان بازنشستگان به تجمع در مقابل مجلس اسلامی برای ساعت ده صبح روز هفده اردیبهشت اشاره کنم. اینها همه پاسخ درخوری به سرکوبگریهای حکومت و دستگیری هایش است.
خلاصه کلام اینکه همانطور که با پافشاری بر حق برپایی مراسم اول مه، روز جهانی کارگر را برگزار کردیم. همانطور که با تجمعات اعتراضی هر روزه خود کاری کرده ایم که حکومتیان ناگزیر به سخن گفتن از قانونی بودن تجمعات مردم شده اند، میتوان مبارزه برای آزادی دستگیر شدگان اول مه و تمامی زندانیان سیاسی را با قدرت به جلو برد و در زندانها را گشود. میتوان با آلترناتیو شورایی قدرتمند و سراسری به میدان آمد و سنگر به سنگر حکومت را به عقب راند. میتوان با اعتصابات سراسری قدرتمند، رژیم را در حلقه محاصره مبارزات خود قرار دارد. یک گام مهم در همین راستا پیوستن به حزب کمونیست کارگری و تحزب یابی است. این چنین است که میتوان بند بند قطعنامه های روز جهانی کارگر را با قدرت به جلو برد و به کل بساط جهنم سرمایه داری حاکم پایان داد.
انترناسیونال 814
