کارگران در هفته ای که گذشت

انترناسیونال ٧٣٠

“غلط کردم” حکومت در برابر کارگران آذر آب

١٨٠٠ کارگر آذر آب و بیش از هزار کارگر هپکو در شهر اراک در اعتراض و جنگ بر سر دستمزدهای پرداخت نشده و به سرقت رفته شان و در دفاع از زندگی و معیشتشان هستند. روز ٢٨ شهریور اعتراضات این کارگران به خیابان کشیده شد و فضای دیگری به شهر داد. علاوه بر هپکو و آذر آب، شرکت های واگن پارس، کمباین سازی و ماشین سازی اراک در وضعیتی مشابهی قرار دارند. اراک به یکی از کانون های داغ اعتراضی تبدیل شده است. اعتراضات کارگران آذر آب اراک و هپکو ادامه دارد و هم اکنون شعارهای اعتراضی کارگران در فضای شهر طنین انداخته است.

کارگران آذر آب ٦ ماه مزد طلب دارند. خطر تعطیلی کارخانه و بیکاری تهدیدشان میکند و مدتهاست که در اعتراض به سر میبرند. در حرکت روز ٢٨ شهریور  کارگران آذرآب برای پیگیری خواستهایشان، با خروج از کارخانه به سمت جاده تهران حرکت کردند و جاده اراک – تهران را به طور کامل بستند. همزمان کارگران هپکو نیز در مجاور محل کارخانه تجمع کردند و با سرود زیر بار ستم نمی کنیم زندگی، جان فدا میکنیم در ره آزادی، سرودی که فریاد اعتراض کارگران و همه مردم به فقر، بی تامینی، تبعیض، نابرابری و برای داشتن یک زندگی انسانی است و با فریاد هپکو، هپکو، پیگیر مطالباتشان شدند و  خط راه آهن اراک را مسدود کردند. کارگران هپکو از دیماه ٩٥ مزد خود را بصورت ناقص گرفته اند و وضعیت نابسامان کارخانه خطر بیکاری را روی سرآنها قرار داده است.

روز ٢٨ شهریور نیروهای سرکوبگر انتظامی هراسناک از گسترش دامنه اعتراضات کارگران آذرآب،  به صف آنان حمله کردند. کارگران نیز با شعار مزدور برو گمشو و فریاد بیشرف، بیشرف و هو کردنشان، با آنها مقابله کردند. در این روز نیروی انتظامی مامورانش را به خیابان کشیده بود و با شلیک هوایی گلوله های پلاستیکی سعی در پراکندن کارگران را داشت. اما کارگران ایستادند و اعلام کردند که فردا نیز به خیابان خواهند آمد. این چنین بود که روز ٢٩ شهریور نیز اعتراض کارگران ادامه داشت و نیروی انتظامی با شلیک گاز اشک آور تلاش کرد، مانع تجمع آنان شود و کارگران با هو کردن نیروی انتظامی به اعتراضشان ادامه دادند. بدین ترتیب شهر اراک به صحنه اعتراض خیابانی کارگران آذرآب و هپکو با سرکوبگران حکومت اسلامی تبدیل شده است.

بخش بسیاری از مردم شهر اراک خانواده ها و بستگان کارگرانی هستند که در هپکو و آذرآّب و دیگر کارخانجات این شهر شاغلند و در اعتراض بسر میبرند. بعلاوه اعتراض کارگران آذر آب و هپکو به فقر، تبعیض، نابرابری و دزدی هاست. این را کارگران در مبارزاتشان و با شعارهای یک اختلاس کم بشه، مشکل ما حل میشه، و با سرود زیر بار ستم نمیکنیم زندگی، بارها اعلام کرده اند. اعتراض این کارگران به کل بساط جهنمی سرمایه داری حاکم است. کارگران آذرآب و هپکو مزدهای به سرقت برده شده خود را میخواهند. خواستار حفظ اشتغالشان هستند. در آستانه شروع سال تحصیلی خواستار تحصیل رایگان برای فرزندانشان هستند. مسکن و درمان رایگان میخواهند و خواستار افزایش حقوقها به بالای خط فقر ٤ میلیونی  و یک زندگی انسانی هستند و اینها خواستهای همه مردم است. بازنشستگان در تجمع سراسری ٢١ مرداد خود بر همین خواستها تاکید گذاشتند. معلمان با همین خواستها دارند به استقبال برگزاری روز جهانی معلم میروند. کارگران آذرآب و هپکو را نباید تنها گذاشت. حمایت وسیع مردم اراک از این مبارزات و حمایت کارگران دیگر مراکز کارگری در این شهر و به میدان آمدن خانواده های کارگری در این اعتراضات، و نیز اتحاد کارگران در برابر هر نوع تفرقه افکنی ای در این شرایط حساس گامهای مهم و تعیین کننده در پیشروی این مبارزات است.

در خاتمه لازم است بدانیم که اتفاقی که در اراک افتاده است. ولوله ای در درون حکومت انداخته است. کارگران آذرآب با ایستادگی شان در مقابل سرکوبگران حکومت کاری کردند که فرمانده انتظامی استان مرکزی در برنامه شبکه تلویزیونی استان مرکزی حاضر شد و به غلط کردن افتاد و از کارگران عذرخواهی کرد. گفته میشود روز چهارشنبه ٢٩ شهریور عده ای از ماموران انتظامی اراک به دلیل اینکه حاضر به شرکت در سرکوب کارگران نشده و اعلام کرده اند که “روی همشهری هایمان باتوم نمی کشیم” دستگیر شده اند. دادستان اراک در گفت‎وگو با میزان با گفتن اینکه اشکال در فقدان “مدیریت صحیح” است، اعلام کرده است، که در شورای تامین استان از کارگران دفاع خواهد کرد. و این چنین است که مبارزه متحد و جانانه کارگران آذرآب جنایتکاران را چنین وحشت زده به زانو در آورده است. اتفاق اراک بار دیگر قدرت اتحاد و مبارزه کارگر را جلوی چشم جامعه میگذارد.

موفقیت کارگران آذرآب در عقب زدن سرکوبگران حکومت بدون شک نتیجه مستقیمی بر مبارزات کارگران در مراکز مختلف کارگری و کل جامعه خواهد داشت. با تمام قدرت از مبارزات کارگران آذرآب و هپکو حمایت کنیم.

ادامه اعتراضات علیه قتل دو کولبر در بانه

کولبران بخشی ار کارگران بیکار در شهرهای مرزی هستند که همواره هدف سرکوب حکومت قرار داشته اند که آخرین مورد آن قتل دو نفر از آنها بنام های حیدر فرجی و قادر بهرامی از اهالی بانه در روز ۱۳ شهریور است. در اعتراض به این جنایت اعتراضات گسترده ای در شهرهای بانه، سنندج و مریوان در کردستان به راه افتاد و در شهرهای دیگر کردستان نیز فضایی از خشم و اعتراض شکل گرفت. مردم خواهان پایان دادن به کشتار کولبران و هر نوع اذیت و آزار آنها هستند. مردم خواستار معرفی و محاکمه آمران و عاملان کشتار کولبران هستند. خواست کار مناسب یا بیمه بیکاری و پایان دادن به این شغل غیر انسانی خواست فوری کولبران است.

در ادامه این اعتراضات در حمایت از کولبران و در اعتراض به خشونت علیه آنان در ٢٤ شهریور در تهران در میدان آزادی تجمعی اعتراضی از سوی تعدادی از فعالین اجتماعی برپا شد. همچنین ١٤ انجمن صنفی کارگری به اسامی انجمن صنفی کارگران و استادکاران ساختمانی مریوان و سروآباد، انجمن صنفی کارگران ساختمانی بانه، انجمن صنفی کارگران ساختمانی سقز، انجمن صنفی کارگران ساختمانی دیواندره، انجمن صنفی کارگران ساختمانی کامیاران، انجمن صنفی کارگران ساختمانی آبادان، انجمن صنفی کارگران ساختمانی گچ کار مشهد، انجمن صنفی کارگران ساختمانی بوکان، انجمن صنفی کارگران ساختمانی دهگلان، انجمن صنفی کارگران ساختمانی اندیشه، انجمن صنفی کارگران ساختمانی شهرری، حسن آباد، انجمن صنفی کارگران ساختمانی نی ریز فارس، موسسه فرهنگی و هنری کانی (شهر کانی سور)، انجمن صنفی کارگری ساختمانی نقاش کاشان طی بیانیه ای اعتراض خود را به قتل دو کولبر در بانه اعلام و از خواستهای کولبران و رضا شهابی، کارگر زندانی حمایت و پشتیبانی کردند.

در همین رابطه  به فراخوان سنتر مبارزه کارگران و زحمتکشان در سلیمانیه در عراق تجمعی اعتراضی بر پا شد. و تجمع کنندگان در این حرکت حمایت قاطع خود را از مبارازت کارگران در ایران اعلام داشتند.

از سوی دیگر سه تن از اعضای شبکه همبستگی کارگری خاورمیانه و شمال آفریقا محمد حاکچ دبیر بین المللی اتحادیه کارگری مراکش (FNSA)، سعید نعمه ناصر دبیر کل کنفدراسیون عمومی کارگران و کارکنان عراق و هدا کامل از فعالین کارگری در مصر جنایت علیه کولبران در کردستان را محکوم و حمایت خود را از کارگران زندانی در ایران اعلام داشتند. این اعتراضات ادامه دارد.

معلمان به استقبال ١٣ مهر روز جهانی معلم میروند

تدارک سراسری و گسترده ای برای برگزاری روز جهانی معلم در جریان است. شورای هماهنگی تشکلهای صنفی فرهنگیان و کانونهای صنفی معلمان شاغل و معلمان بازنشسته از شهرهای مختلف، گروههای مختلف تلگرامی از جمله گروههای پیگیری خواستهای بازنشستگان از شهرهای مختلف و اتحاد بازنشستگان به برگزاری  ١٣ مهر روز جهانی معلم فراخوان داده اند. گفتمان بر سر برگزاری با شکوه این روز در تمام گروههای مبارزاتی تلگرامی معلمان، بازنشستگان، کارگران، دانشجویان بسیار وسیع است و با پیام های گرمی از این فراخوان اعلام حمایت شده است.  جمله “همه می آییم” در پوسترهای تدارک این روز بزرگ سراسری اعتراض در تمام این گروه ها نقش بسته است. یک نقطه قابل توجه در این تدارک دیدن ها فراخوان به خانواده های دانش آموزان برای شرکت در تجمع اعتراضی این روز است.

افزایش حقوقها به بالای ٤ میلیون خط فقر اعلام شده از سوی دولت، تحصیل رایگان، درمان رایگان، لغو مدارس خصوصی و اعتراض علیه کالایی شدن آموزش و پرورش محورهایی اصلی خواستهای معلمان شاغل و بازنشسته در تدارک روز جهانی معلم است. معلمان همچنین با شعارهایی چون جای معلم زندان نیست، به امنیتی کردن آموزش و پرورش خاتمه دهید، خواستار آزادی معلمان زندانی اسماعیل عبدی، محسن عمرانی، مختار اسدی، و محمود بهشتی هستند و لغو احکام امنیتی صادر شده برای کارگران، معلمان و فعالین اجتماعی یک خواست مهم آنهاست. خواستهای معلمان، خواستهای کارگران، بازنشستگان، دانشجویان، خانواده های دانش آموزان و کل جامعه است. اعتراض به تبعیض، نابرابری، اختلاس ها از جمله دزدی های میلیادری از صندوق ذخیره فرهنگیان از دیگر محورهای مهم اعتراضات معلمان است. شعارهایی چون خط فقر ٤ میلیون، حقوق ما یک میلیون، بیمه کارآمد، درمان رایگان است، تحصیل رایگان برای همه کودکان، حقوقهای نجومی، فلاکت عمومی، یک اختلاس کم  بشه، مشکل ما حل میشه، معیشت، منزلت، حق مسلم ماست، معلم، کارگر، پرستار، بازنشسته، اتحاد، اتحاد، شعارهای گویای خواستهای معلمان شاغل و بازنشسته است که بارها در تجمعات و اعتراضاتشان فریاد زده شده است. معلمان با همین شعارها و خواستها به استقبال روز جهانی معلم میروند.  وسیعا اطلاع رسانی کنیم و از فراخوان روز جهانی معلم حمایت کنیم.