نامه سرگشاده جمعی از زندانیان زاهدان در خصوص محرومیت های پزشکی در این زندان

 هرانا :جمعی از زندانیان زندان زاهدان طی نامه‌ای سرگشاده با ذکر جزئیات به مشکلات پزشکی و درمانی که زندانیان بند ۷ و ۸ این زندان با آن روبرو هستند، پرداخته‌اند.

هرانا بارها گزارش‌هایی از مشکلات و رفتارهای سلیقه‌ای مسئولان زندان و مأموران نهادهای امنیتی زاهدان منتشر کرده بود؛

در این زندان، زندانیان از حداقل زیرساخت‌های یک زندان محروم هستند و گزارش‌های متعددی از فوت زندانیان در سایه‌ی عدم رسیدگی پزشکی در این زندان منتشر شده است.

این زندانیان در بخش پایانی نامه خود می‌گویند: “ای مسئولانی که پشت میزهایتان نشستید و حرف‌هایی فراتر از عملتان می‌گویید. به کدامین گناه باید این شرایط غیرانسانی را تحمل کنیم؟ آیا حکم اعدام و یا ۱۰ الی ۱۵ سال حبس که بر ما روا داشتید بس نبود و به آن راضی نیستید؟ و ای کسانی که همیشه دلسوزانه به فکر ما زندانیان و حقوق از دست رفته مان بودید و هستید، از شما می‌خواهیم که صدای ما بی‌صدایان را به گوش مدعیان حقوق بشر برسانید”.

متن کامل نامه زندانیان زندان زاهدان را به نقل از هرانا در ادامه بخوانید:

“این بار سلام ما زندانیان به پهنای دستان آن زندانی است که در بهداری پیش دکتر سوری‌زهی می‌رود و با دست خالی برمی‌گردد و به جای دارو، رفتار سرد و توام با بدرفتاری نصیبش می‌شود.

آقای خسروی یکی از مسئولان زندان، هر روز زندانیان را ساعت ۶ صبح به هواخوری می‌فرستد، این در حالی است که زندانیانی وجود دارند که به دلیل محیط آلوده و بی‌تحرکی بدنشان نسبت به بیماری ضعیف شده و با کمترین هوای سرد بیمار می‌شوند.

بند ۷ و ۸ این زندان آماری نزدیک به ۱۴۰۰ نفر دارد این در حالی است که ویزیت زندانیان هفته‌ای ۳ بار صورت می‌گیرد. با توجه به حداکثر تعداد پذیرش در هرماه فقط ۱۴۰ نفر زندانی بیمار می‌توانند به پزشک مراجعه کنند. این تعداد در مقابل نزدیک به سه هزار نفر زندانی که در این بندها نگهداری می‌شوند هیچ است. جالب این‌جاست که بعضی وقت‌ها تا دو هفته اصلاً پزشک در زندان وجود ندارد و نمی‌آید و وقتی بیاید برای هر بند فقط دو بسته قرص تجویز می‌کند و وقتی یک زندانی به او بگوید که این مقدار قرص کفاف بند را نمی‌دهد با بی‌عزتی تمام با همکاری رئیس بهداری، زندانی که به این موضوع اعتراض کرده را به سلول انفرادی منتقل می‌کنند.

شما بگویید!

با شما مسئولانی هستیم که می‌گویید در زندان‌های ما هیچ‌گونه کمی و کاستی وجود ندارد، پس این همه مشکل که طی این نامه و نامه‌های پیشین از آن دم زدیم، زاده خیال ما است!؟

در این زندان اگر یک زندانی به بیماری لثه و دندان مبتلا شود، باید حداقل ۵ ماه تا آمدن دندان‌پزشک صبر کند و وقتی پس از ۵ ماه دندان‌پزشک می‌آید فقط ۵ نفر از هر بند را پذیرش می‌کند. در خصوص این افراد هم تنها درمانی که از طرف دندان‌پزشک صورت می‌گیرد کشیدن دندان آنها است و نه درمان آن.

ای مسئولانی که پشت میزهایتان نشستید و حرف‌هایی فراتر از عملتان می‌گویید. به کدامین گناه باید این شرایط غیرانسانی را تحمل کنیم؟ آیا حکم اعدام و یا ۱۰ الی ۱۵ سال حبس که بر ما روا داشتید بس نبود و به آن راضی نیستید؟ و ای کسانی که همیشه دلسوزانه به فکر ما زندانیان و حقوق از دست رفته مان بودید و هستید، از شما می‌خواهیم که صدای ما بی‌صدایان باشید.

۸ آذر ۱۳۹۷ – جمعی از زندانیان محبوس در زندان مرکزی زاهدان

حمزه ریگی، نورالدین کاشانی، عبدالوحید کوهی، امانالله بلوچی، بشیر احمد حسین زهی، عابد بمپوری، حسن دهواری، الیاس قلندرزهی، عبدالباسط دهانی، عبدالحمید کیازهی، عبدالصمد عود، محسن قنبرزهی، عبدالله قنبرزهی، علم قنبرزهی، ابوبکر رستمی، سجاد بلوچ، دنزو چاکرزهی، اسحاق کلکلی، محمدعلی آذر، داوود عزیزی، محمد عزیزی، عبدالحمید میر بلوچزهی، علی بمپوری، محمود کلکلی، امید ایمانی”