یاشار سهندی: خشونت تعیین دستمزد

کارگر کمونیست ۶۶۷
فرزندی از پدر طلب ۵ تومن پول میکند. پدر فریاد میزند: چی ۴ تومن، ۳ تومن هم زیاد است، بیا این ۲ تومن و کف دست فرزند ۱ تومن میگذارد! تعیین دستمزد از سوی جمهوری اسلامی یک چیزی تو همین مایه هاست منتها اگر با شنیدن حکایت فرزند و پدر خسیس خنده بر لبانمان می نشیند، خباثت رژیم اسلامی سرمایه در تعیین حداقل دستمزد و تحقیر ما کارگراان خشم را در دل ما افزون می سازد.
خباثت و خشونت جزء ذاتی جمهوری اسلامی سرمایه است. این حکومت بار دیگر ثابت کرد اصلا و ابدا زندگی و معیشت کارگر برایش مهم نیست و هدف اول و آخرش ارزان نگه داشتن نیروی کار او و در نتیجه تضمین سود بیشتر سرمایه داران است. این حکومت نمی خواهد و نمی تواند جز این بکند. این حکومت حتی حساب و کتاب خودش را زیر پا میگذارد؛ نیش زدن جمهوری سیاه اسلامی از طبیعت اش نشات میگرد، طبیعتی کینه ورز. کینه او نسبت به انسانها حد و حصر ندارد. وقتی حکومتی برای تعیین دستمزد ها تنها و تنها خوراکیها را در حساب و کتاب خود منظور میدارد یعنی کلیه انسانهایی که کار می کنند و ثروت جامعه را می آفرینند در نزد این حکومت هیچ ارزشی ندارند. یعنی تولید کنندگان جامعه را در حد حیوان میداند که باید فقط شکم اش سیر باشد. آن هم با کمترین و بی کیفیت ترین خوراکیها. همین قدر که کارگر زنده باشد و بتواند کار کند و اگر هم در این میان تلف شد مهم نیست. در مغز ناتوان و معیوب کارشناسان سرمایه کارگر موجودی ناچیز و حقیر است. وقتی که بیان اش هیچکس را آزار نمی دهد بهم دیگر اطمینان می دهند: “چیزی که زیاد است کارگر!” مثل اینکه از یک ابزار بدرد نخور صحبت می کنند. در نزد ایشان بی هیچ تردیدی کارگر “حیوان ناطق” است. بی شک تعیین دستمزدها در پایین ترین حد ممکن یکی از خشونت بارترین روشهای ممکن است که رژیم اسلامی سرمایه به آن متوسل میشود و این در امتداد باطوم و زندان و شکنجه و اعدام است. این حکومت تا وقتی سر پا است به همین رویه ادامه میدهد. تنها راه که خود جلو پای ما کارگران گذاشته اند انقلاب و سرنگون کردن این حکومت خبیث است.