روزنه rowzane خبری – تحلیلی
رادیو فرانسه:ولایت تخار در شمال افغانستان یکی از ولایت‌هایی بود که بیشتر بخش‌های آن به سرعت و در زمان کم به دست طالبان سقوط کرد. اینک، تنها شهر تالقان، مرکز این ولایت در اداره طالبان نیست و جنگ شدید در اطراف این شهر ادامه دارد.
گفته شده که به دلیل این جنگ‌ها، نزدیک به ۲۰،۰۰۰ تن از تخار فرار کرده‌اند که بیشترشان به کابل آمده‌اند.
کامبیز پویا، یکی از باشندگان تخار که به تازگی خانواده ۸ نفری خود را به کابل آورده، در گفتگو با رادیو بین‌المللی فرانسه می‌گوید که از ترس دست‌درازی طالبان به ناموس‌اش و نیز به هدف حفاظت از خانواده‌اش، ناگزیر به فرار شدند.
کامبیز در این مورد می‌گوید: “وقتی (طالبان به منطقه‌ای) می‌رسیدند، رحمی به زنده‌جان نداشتند. به ریش، قیافه و پوشیدن لنگی/دستار هم کار داشتند.”
کامبیز همچنین به انتقام جنسی اشاره می‌کند و می‌گوید طالبان از خانواده‌هایی که برضدشان جنگیده و یا ایستادگی کرده بودند، برای سربازان‌شان عروس انتخاب می‌کردند:
“جاهایی که مناطق جنگی بودند و برای اینکه مردم این مناطق در مقابل طالبان جنگیده بودند، طالبان تلاش داشتند (برای انتقام) و کوچاندن این مردم، دخترها و زن‌های‌شان را به نکاح خود در بیاورند.”
گروه طالبان، دیدگاه افراطی و بسته‌ای در مورد زنان دارند و هرگاه منطقه‌ای را تصرف می‌کنند، فورا محدودیت‌های سختگیرانه‌شان را بر زنان اعمال می‌کنند.
گل‌جان سعیدی، فعال مدنی در تخار که تازه از تخار به کابل رسیده می‌گوید او شاهد بانویی بود که به دلیل رفتن به مرکز بهداشتی، از سوی طالبان تیرباران شده است.
سعیدی در این مورد می‌گوید: “ما شاهد این هستیم زنی که مبتلا به کرونا بود، هنگام رفتن به مرکز بهداشتی و به دلیل نداشتن محرم، طالبان او را تیرباران کردند. در شهر و بازار خانم‌ها توسط طالبان، شلاق می‌خورند”
اعضای کمیته دادخواهی برای مردم تخار می‌گویند به دلیل برخورد خمپاره به منازل مسکونی، تاکنون چندین تن از باشندگان تلقان کشته شده و شماری نیز زخمی شده‌اند.
مجیب‌الرحمان ضیا از اعضای این کمیته در گفتگو با رادیو بین‌المللی فرانسه، مشکلاتی که طالبان برای مردم تخار خلق کرده‌اند را چنین فهرست می‌کند:
دریافت رایگان خبرنامهبا خبر-پیامک های ما اخبار را بصورت زنده دریافت کنیدآبونه شوید
“۱۰ نفر یا ۲۰ نفر به مسجد می‌روند و می‌گویند امشب، نان ما را بدهید. مردم آن منطقه نیز مکلف هستند بهترین غذا را برای‌شان آماده کنند. دیگر اینکه شب‌ها به یکباره‌گی وارد خانه‌ای می‌شوند و می‌گویند برای‌مان اجازه دهید بخوابیم. از مردم حشر و زکات جمع می‌کنند. اکثر مردم بخاطر آبرو و عزت چیزی نمی‌گویند ولی مطمئن هستم بر بسیاری از خانواده‌ها تجاوز کرده‌اند و بسیاری را بخاطر ارتباط با حکومت و یا اینکه قبلا کارمند حکومت بود، جزا داده‌اند.”
این، نمونه‌هایی از رفتار طالبان با مردمی است که مناطق‌شان به اخیرا به دست طالبان افتاده است. هرچند گروه طالبان همواره این ادعاها را رد کرده و می‌گویند با مردم محل و کسانی که برضد این گروه نمی جنگند، کاری ندارند.
بسیاری از بیجاشدگان و آنانی که از مناطق‌شان به دلیل حضور طالبان فرار کرده‌اند می‌گویند که طالبان پس از گرفتن منطقه‌ای، مطابق فهرست دست داشته‌شان، به دنبال کارمندان دولتی، فعالان مدنی و حقوق زن، خبرنگاران و کارمندان دفاتر خارجی می گردند. در برخی موارد امامان مسجدها و وکیلان ناحیه‌ها را ناگزیر می‌سازند تا خانه‌های این افراد را نشان دهند.
این نوع رفتار طالبان با مردم محل، سبب شده تا در روزهای پسین، شهرهایی چون کابل با سیلی از بیجاشدگان داخلی رو‌به‌رو شود.
