گزارش هفتاد و هشتمین جلسه دادگاه محاکمه حمید نوری

گزارش هفتادو هشتمین جلسه دادگاه محاکمه حمید نوری به اتهام دست داشتن در قتل عام زندانیان در سال ٦٧

در هفتاد و هشتمین جلسه دادگاه حمید نوری، محمود خلیلی به عنوان شاهد در جلسه سوگند خورد. او در دادگاه روز سه شنبه ٢٩ مارس گفت که “هم من حمید نوری را خوب می‌شناسم هم او خوب مرا می‌شناسد”. خلیلی همچنین گفت پس از اعدام‌ها بازماندگان وسایل همبندیان کشته‌شده‌شان را جمع می‌کردند.

محمود خلیلی گفت بر اساس حکمی که در دادگاه به او ابلاغ شده بود ابتدا به ۱۲ سال زندان محکوم شد. او سال ۱۳۶۰ دستگیر و اسفند سال ۶۷ آزاد شده بود.او مدتی از دوران زندان خود را در زندان گوهردشت گذرانده بود.

دست داشتن در اعدام‌های زندانیان سیاسی در سال ۱۳۶۷ در زندان گوهردشت موضوع اتهام حمید نوری است. او روز ۱۸ آبان ۱۳۹۸ به محض ورود به فرودگاه استکهلم، به ظن مشارکت در اعدام هزاران زندانیان سیاسی در تابستان سال ۱۳۶۷ بازداشت شد. حمید نوری این اتهامات را رد می‌کند.

زمینه کشتار و مواجه با “هیات مرگ”

محمود خلیلی گفت از اواخر شهریور ۱۳۶۵ حمید نوری (عباسی) را می‌شناخته است.

محمود خلیلی درباره اینکه چرا می‌گوید نوری را هم خوب می‌شناسد، گفت چون “من از آذر ۱۳۶۵ مسئول بند شدم و رابطه زندانیان را با [مسئولان] زندان بر عهده داشتم.”

او گفت: “عباسی تا دم بند می‌آمد، جایی که جیره غذا را می‌دادند”. آقای خلیلی اضافه کرد بر سر جیره غذایی با حمید نوری نیز درگیری داشته است. او گفت در تمام این دوران حمید نوری را بدون چشم‌بند می‌دیده است.

در دادگاه امروز محمود خلیلی گفت از سال ۱۳۶۶ در زندان، تقسیم‌بندی‌هایی انجام شد که مبنای آن احکام و همچنین گرایش مذهبی یا غیرمذهبی بود.

او می‌گوید در آن زمان، به بند شش زندان گوهردشت منتقل شد و در آنجا بیش از ۶۰ زندان سیاسی مارکسیست و حدود ۳۸ زندانی بهایی حضور داشتند.

محمود خلیلی می‌گوید از چهارشنبه پنجم مرداد تلویزیون، هواخوری و ملاقات‌ها قطع شد. او می‌گوید در واکنش به این محرومیت‌ها زندانیان سیاسی دست به اعتصاب غذا زدند اما بر خلاف دفعات قبلی با واکنش تند زندانبانان مواجه نشدند.

او گفت تقریبا اواخر مرداد از طریق کد مُرس از اخبار اعدام‌ زندانیان مجاهد مطلع شدند.

این زندانی سیاسی سابق گفت پنجم شهریور وقتی به گفته او “چپ‌کشی” آغاز شد، او از نخستین نفراتی بود که آنها را نزد هیات متصدی اعدام‌ها بردند.

بنابر روایت زندانیان سیاسی و همچنین کیفرخواست پرونده، صدها زندانی سیاسی چپ در فاصله پنجم تا ۱۵ شهریور ۱۳۶۷ اعدام شدند. اعدام زندانیان مجاهد هم پیشتر از هشتم مرداد ۱۳۶۷ آغاز شده بود تا ۲۴ شهریور ادامه داشت.

مواجهه با هیات مرگ: نماز نخوانی اعدام می‌شوی

محمود خلیلی در شهادت خود گفت مقابل “هیات مرگ” بدون چشم‌بند روی یک نیمکت مدرسه نشسته که چهار نفر مقابلش بودند.

او از حسینعلی نیری (حاکم شرع وقت) و مرتضی اشراقی (دادستان وقت تهران) به عنوان دو نفر از اعضای هیات نام برد.

او گفت حسینعلی نیری گفته “ما هیاتی هستیم که از طرف امام برای عفو آمدیم” و سپس از او خواسته درخواست عفو کند.

او می‌گوید در “هیات مرگ” از او چند سوال شده: سازمانش را قبول داره یا نه. سپس پرسیده شده “نماز می‌خوانی یا نه، هیچ وقت نماز خوانده‌ای، پدرت نماز خوانده است؟”.

او همچنین گفت مرتضی اشراقی او را تهدید کرده که “اگر نماز نخوانی اعدام می‌شوی”.

او گفت حمید نوری (با نام مستعار عباسی) کسی بود که او را به مقابل این هیات منتقل کرده است.

“در بدنمان برای خودکشی تیغ جاساز کرده بودیم”

آقای خلیلی در دادگاه امروز گفت با چشمان خود کامیون‌هایی را دیده که انبوه اجساد را حمل می‌کردند.

او گفت “یک تیغ مداد تراش در بدنمان جاسازی کرده بودیم که در بدترین حالت خودکشی کنیم”.

آقای خلیلی در دادگاه امروز گفت بعد از اعدام‌ها، وقتی به بند برگشتند جان‌به‌دربردگان ساک هم‌بندیان اعدام‌شده‌شان را می‌بستند.

او گفت دست خطش روی ساک برخی زندانیان کشته‌شده وجود دارد.

محمود خلیلی گفت از وسایل هم‌بندیان اعدام‌شده اش عکس‌هایی که خانواده‌هایشان فرستاده بودند را به عنوان یادگار برداشته بود. او این یادگارها را به دادگاه آورده بود.حکومت ایران ساک‌های اعدامیان سیاسی را به خانواده‌هایشان بازگرداند اما هرگز محل دفن کشته‌شدگان را اعدام نکرد.برگرفته از بی بی سی