روزنه rowzane خبری – تحلیلی
تهدید به اخراج تعدادی از کارگران معترض یک پیمانکاری در میدان نفتی یادآوران
مریم وحیدیان در صفحه اینستاگرامش گزارشی در این مورد منتشر کرده است. گزارش ضمیمه است.
قبل از توضیحات لازم است یادآوری کنم،اینجا همان جاییست که چندی پیش یک کارگر از فرط استیصال خودش را حلق‌آویز کرده بود ! زیرمجموعه همان شرکت چینی اما بشنویم از کسانی که اینبار خواستند زنده بمانند …
کارگران یک شرکت پیمانکار ایرانی زیرمجموعه شرکت چینی بنام سینوپک که کار «تعمیرات و تامین نیروی انسانی در بخش تعمیرات و نگهداری پروژه بهره‌برداری منطقه یادآوران» را دارد، در دی ماه اعتصابی که در بالا تصاویر آن را مشاهده می‌کنید انجام دادند.
در پی این اعتراض مجری طرح جلسه‌ای را با حضور کارگران تشکیل داد و بنا شد صورتجلسه‌‌ای در ۱۴بند از مطالبات کارگری که همگی از قوانین مصوب وزارت نفت هم بود، اجرا شود. بخشی از اعتراض کارگران آن زمان به پرداخت همراه با تاخیر دستمزدها،عدم اجرای طرح طبقه‌بندی مشاغل،پایین بودن دستمزدها مربوط بود که مطالبه‌ای ۲تا ۳ساله بود. ضمناً کارفرمای چینی مبالغی دلاری به پیمانکار بابت مزد کارگران تخصیص میداد اما پیمانکار حقوق پایینی به کارگران پرداخت می‌کرد. در دوران شیوع کرونا منطقه نفتی یادآوران تا تابستان ۱۴۰۰ در وضعیت قرنطینه کامل بوده و رفت‌امدها محدود و برنامه‌ریزی شده بوده است. بنابراین نفرات ایران‌افق به صورت یکماه کار و یکماه استراحت در این مدت کار کرده‌اند.
این امر باعث شد که یکماه کامل کار باعث افزایش ساعات قانونی کار بشه که پیمانکار طبق قانون موظف به محاسبه اضافه‌کار و پرداخت آن است اما شرکت ایران‌افق نه تنها این اضافه‌کار را نپرداخت بلکه از قبل هم بسیاری از حقوق قانونی مثل اضافه‌کار ماهانه، اضافه‌کار بابت اورهال و تعمیرات اساسی رو پرداخت نمیکرد؛ همچنین پرداخت‌های روتین در پروژه‌ها مثل پاداش اورهال، یا بدی آب و هوا، رفت و آمد…ضمن اینکه بسیاری از نفرات مخصوصا نفرات موسوم به کال‌آف (نفرات در اختیار کارفرما)را به صورت روزمزد قرارداد بسته بود که باعث می‌شد بسیاری از حقوق قانونی‌شان پرداخت نشود یا موقعیت شغلی را پایین‌تر از واقعیت ثبت کرده بودند که برخلاف طرح طبقه‌بندی مشاغل نیز بود. این شرکت پس از اعتراضات نه تنها حقوق قانونی کارگران را پرداخت نکرد، بلکه حالا زمزمه اخراج کارگران را پخش کرده است، درحالیکه با نگهداشتن آنان در وضعیت نامشخص و وعده و وعید عملاً منجر به نگرانی کارگران شده‌اند… در واقع کارگرانی که معترض شدند، حق داشتند بخواهند که به وضعیت همکارشان دچار نشوند. همان کارگری که در منطقه نفتی خودش را حلق‌آویز کرده بود.
